Overslaan en naar de inhoud gaan

Soms heeft vakantie voorrang, op alles

In gesprek met Guy en Nicky | 29 september 2017

Een familieweekend met iedereen samen. Nicky wilde het al zo lang. Eens allemaal bijeen zijn, met man Guy, de drie kinderen en evenveel kleinkinderen. Zo graag, zo graag. Ik luister naar hun verhaal en word stil. Voor mij zitten twee mensen die weten wat zwart betekent. Twee mensen die hoop vasthouden als een kostbare parel. Twee mensen die vader en moeder zijn, grootvader en grootmoeder. Die elkaar dragen als het lastig is. En alles wat van tel is, is liefde.

Terug naar de droom. Met de hele familie op weekend. Ze prikken een datum in augustus, één week voor hun jongste zoon trouwt.

Een bijzonder huwelijk zal het worden. Een mijlpaal van hoop. Want om zoon Ben hebben ze wakker gelegen. Ze hebben gehuild, gevochten en gered. Ze hebben verdedigd, gezorgd, geloofd. Een kind dat het leven niet kan leven, dat kiest om eruit te stappen, het is zwart en zwaar om dragen. Opnieuw, opnieuw, opnieuw keerden ze samen weer uit die hel. Met altijd hoop, eeuwig geloof dat ’t goed komt. Met verweer tegen een harde maatschappij, tegen het onbegrip, het oordeel.

Ze zullen samen op weekend gaan. Met Ben en zijn aanstaande erbij, een baby’tje op komst. Er zou veel te vieren zijn. Verjaardagen, huwelijksverjaardagen, de liefde van Ben, het toeleven naar hun huwelijk. En ook gewoon, het feest van samenzijn.

En dan, een paar dagen voor de vakantie, sterft Nicky’s moeder. Niet helemaal onverwacht. En toch.

Guy en Nicky besluiten het goede te doen. Dat wat nu goed is. Ach, het is niet de eerste keer dat ze dwars ingaan tegen wat de mensen denken. Ze stellen de begrafenis van moeder met enkele weken uit. Vakantie komt eerst. Voorrang aan samenzijn, vieren, rouwen en elkaar terugvinden. Dan het huwelijk, een feest van liefde, hoop en nieuw leven op komst. Het is te belangrijk. Eerst de vakantie. Dan het trouwfeest. En dan de begrafenis. Voor alles is een juiste tijd.

Ze gingen. En het was goed, zeggen ze. Een paar dagen samen, het heeft hen allemaal deugd gedaan. Ben zag er erg moe uit toen hij aankwam. Om een paar dagen later, net als zijn zussen, enorm ontspannen weer naar huis te gaan.

Nicky had een droom en zag die waar worden. Eindelijk familiegeluk, lacht ze.

In gesprek met

We troffen Guy en Nicky in vakantieverblijf De Bosberg in Houthalen. Vakantieparticipatie kwam er voorbij met de ‘Vakantietoer’: een prettige ontmoeting met vakantieliefhebbers, een moment van samen zingen en vakantie vieren. Guy en Nicky kiezen ervoor om niet met hun echte naam vermeld te worden. Ze willen de privacy van Ben beschermen. Ze vertellen ook over Similes, de vereniging van psychiatrisch patiënten en hun familie. Daar organiseren ze mee ‘uitwaaiweekends’. ‘Voor veel mensen zoals wij is dat nog de enige vorm van vakantie die haalbaar blijft,’ zeggen ze.

Het verhaal van Guy en Nicky werd opgetekend in het kader van het grootschalig luisteronderzoek van Steunpunt Vakantieparticipatie. Via duizend verhalen willen ze leren hoe wij in Vlaanderen vakantie mogelijk maken voor elkaar, en in het bijzonder voor mensen die minder vakantiekansen hebben. Voor Ben bijvoorbeeld, die zonder die uitnodiging van zijn ouders amper aan vakantie toekomt.

Benieuwd naar verhalen en foto's van de vakantietoer? Kijk op de Facebookpagina van Vakantieparticipatie.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 29 september 2017 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |