Overslaan en naar de inhoud gaan

Over verontwaardiging, moed en een genereus hart

In gesprek met Brenda | 4 maart 2021

‘Hier wil ik mogelijk maken dat de pioniers hun ideeën kunnen ontplooien. Hun passie kunnen botvieren. Dat de vrijwilligers kunnen doen waarvan ze dromen. Dat zij tijd hebben om mensen te beluisteren. Er kunnen zijn voor wie een babbel nodig heeft. Dat zij met hen kunnen aanschuiven aan de koffie. Dat ze met mensen in armoede weer kunnen dromen van vakantie, van rust en ruimte in hun hoofd. En die dromen kunnen waarmaken.’ Aanstormend sociaal werker Brenda zet tijdens haar stages de schouders onder Welzijnsschakel Opstapje in Halen en Hasselt. Met een hart dat klopt voor menswaardigheid.

“Ik deed het graag, mijn werk
poetsen bij mensen thuis.
Mensen die rekenden op mijn hulp.
Toen kwamen de rugklachten
en lukte het niet meer.
Maar ik hield van mijn werk.
Ik wilde anderen kunnen helpen,
luisteren, bijstaan als het nodig is
Een lichtpuntje zijn in levens.

Ik zocht een alternatief
een pad dat bij me paste.
Te dikwijls ging ik op gesprek bij organisaties
bij consulenten met te weinig tijd
een te volle agenda
een (te?) strak omlijnde bevoegdheid.

Van het kastje naar de muur
Dat straatje ken ik nu.
Het maakte me woest.
Toen besloot ik dat het écht wel anders moest.
Dat ik kon bijdragen.
Dat ik sociaal werker zou worden
op mijn manier.

Waardig moest het zijn
Nabij de mensen
Gaten dichtend in de hulpverlening
Bruggen leggen over ravijnen die ontstaan
door procedures en zogenaamde efficiëntie.
Wegwijzers plaatsen
in het doolhof van de hulpverlening.

Tijd moest er zijn.
tijd om te luisteren naar kwetsbare mensen,
om na te denken over wat wijs is om te doen.
om dingen uit te proberen
om ergens voor te staan!

En hier ben ik nu
bij Welzijnsschakel ’t Opstapje
Als bijna professional, omringd door prachtige vrijwilligers.
Hier is het wél. Waardigheid. Tijd. Luisterbereidheid. Creativiteit.
Bruggen bouwen. Gaten stoppen.
Hier zijn we allemaal mens
hier delen we dezelfde rechten.
Hier mag iedereen zijn. Hier is geen straatje tussen kast en muur.

Straks is het coronavirus bedwongen.
Dan leven we weer op, dan kunnen we er weer helemaal zijn.
En dan, nog even, studeer ik af.
Hier wil ik blijven. Hier wil ik bijdragen.

Hier wil ik mogelijk maken…
Dat de pioniers hun ideeën kunnen ontplooien
Hun passie kunnen botvieren.
Dat de vrijwilligers kunnen mogelijk maken waarvan ze dromen.
Dat zij tijd hebben om mensen te beluisteren. Er kunnen zijn voor wie een babbel nodig heeft.
Dat zij met hen kunnen aanschuiven aan de koffie. En samen genieten van taart op zondag.
Dat ze met mensen in armoede weer kunnen dromen van vakantie,
van rust en ruimte in hun hoofd.
En die dromen kunnen waarmaken.

Straks zijn we zover.
Nog even en ik studeer af.
Thuisgekomen ben ik al.”

Brenda

In gesprek met

Brenda (26) is moeder van een dochtertje van vijf. Ze woont in Hasselt. Ze maakte een ingrijpende loopbaankeuze toen duidelijk werk dat haar werk als huishoudhulp om gezondheidsredenen niet meer kon. In haar zoektocht naar een nieuwe toekomst, botste ze op structuren en procedures die haar boos maakten. Uit die verontwaardiging ontstond de moed om weer te gaan studeren. Als sociaal werker wil ze bijdragen aan een hulpverlening waarin de kwetsbare mens centraal staat. Brenda doet stage bij Welzijnsschakel ’t Opstapje, die een werking heeft in Zelem (Halen) en Sint-Lambrechts-Herk (Hasselt).

Dit verhaal werd gepubliceerd op 4 maart 2021 in de categorie Armoede.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |