Overslaan en naar de inhoud gaan

Openbloeien bij de ezels

In gesprek met Eliza | 23 juni 2020

Openbloeien is terug jezelf zijn, je gevoel laten spreken, vrij zijn in je geest, zegt Eliza. Eliza is 18 en komt mee werken op de Gooikenshoeve, een zorgboerderij in Evergem. Ze geniet van buiten werken en de dieren verzorgen, en vooral haar contact met de ezels is zo waardevol. Ze voelt zich rustig in haar hoofd nu, ontspannen. Dat was een jaar geleden wel anders, toen ze opgebrand was, zichzelf was verloren door onrust in haar hoofd. Door haar ziekte stond haar leven op pauze, maar hierdoor ontdekte ze ook haar liefde voor dieren, voor werken met dieren. Eliza was ongerust dat ze in deze coronatijd een terugval zou krijgen, maar dat gebeurde niet. Mede door de dieren. Het geeft haar vertrouwen, in zichzelf en in de toekomst. Een toekomst met dieren. 

“De ezels stralen uit: ‘ik ken je en ik weet wat je voelt, en wat je nog niet voelt. En dat is allemaal ok.’ Dat geeft zo’n warm gevoel!”

Eliza

Als Eliza ’s ochtends aankomt op de Gooikenshoeve, gaat ze eerst de weide in waar de paarden en ezels lopen. Ze laat de dieren naar haar toelopen. Soms is het er één, soms komen ze allemaal. ‘Ze stralen uit: ik ken je en ik weet wat je voelt, en wat je nog niet voelt. En dat is allemaal ok. Dat geeft zo’n warm gevoel! De ezel die naar me toekomt, raak ik aan en streel ik. Ik hou erg van hun fluffy vacht, zo zacht en pluizig. Ik streel vooral hun gezicht en oortjes. En ik leg graag mijn hoofd tegen dat van hen. Dan voel ik een energie doorstromen waardoor ik me beter, gelukkiger, voel. Een warm gevoel in mijn hoofd dat dan naar mijn hele lichaam gaat. Ze veroordelen je niet, wat je verhaal ook is. Ze voelen het als ik verdrietig ben, dan worden ze onrustig. Daardoor helpen ze me om rustig te worden.’ Eliza blijft vaak een hele tijd bij de ezels op de wei. Dan gaat ze werken, om ze nadien, als pauze weer op te zoeken.

twee ezels in de wei
 

De kracht om door te vechten voor wie we zijn

‘Kijk, de ezels komen naar ons, ze voelen dat het hier goed zit.’
We zitten samen, op veilige afstand van elkaar, te praten in de wei. De ezels komen erbij. Voor het eerst raakt de snuit van een ezel mijn gezicht, betast het, en bedampt ademend mijn bril. Ik mag ervaren wat Eliza me vertelt.
‘Ik heb er een tekstje over geschreven, zal ik het eens voorlezen?’
Waaw, graag!
Ze zoekt in haar gsm en leest:

Ezels en mensen

De mens en ezels zijn een misschien ongeloofwaardige combinatie. Maar het is zoveel meer dan twee woorden die samen een duo vormen. De ezel en de mens voelen elkaar zo goed aan, het spreekt niet maar het voelt. Het voelt hoe wij en hen samen iets kunnen betekenen voor elkaar. Met zijn krachtige en pure geest geeft het zijn kracht aan ons om door te vechten voor wie we zijn. Ook al is het ergens verloren geraakt geloven zij in onze zoektocht.

Eliza knuffelt ezel
 

Corona, angst voor verveling en terugval

Toen het coronavirus uitbrak en de sociale maatregelen werden genomen, voelde Eliza zich eerst onrustig, bang voor verveling want scouts, de zorgboerderijen en andere activiteiten vielen weg. Ook bang voor een terugval, zonder therapie.
Maar er gebeurden veel mooie dingen.
Ze kreeg enkele konijntjes mee naar huis om voor te zorgen, dat bracht structuur en veel fijne knuffelmomenten.
Na enkele weken nam de Gooikenshoeve maatregelen zodat zij en enkele andere jongeren weer veilig tweemaal per week kunnen komen.
Ze werkt vrijwillig bij het vogelasiel, met mondmasker.
En een begeleidster met wie ze een mooie klik heeft, komt af en toe langs om samen te wandelen. ‘Ik vertrouw haar, we lachen samen, doen zot. Het is niet stijf: zij de begeleidster en ik de jongere, het vloeit samen. Dat is ook hier op de Gooikenshoeve zo mooi. Je mag jezelf zijn.’

“Dat is ook hier op de Gooikenshoeve zo mooi. Je mag jezelf zijn.”


Vertrouwen in een toekomst met dieren

Dat ze toch zo’n leuke dingen kon doen tijdens de coronatijd, fleurde haar op. En ze kreeg géén terugval. Ze voelt zich nog steeds meer ontspannen, rustig in haar hoofd en opengebloeid. Daar is ze best trots op. Het geeft vertrouwen voor de toekomst. In september wil ze terug naar school, naar het vijfde middelbaar in de richting dier- en landbouwtechnische wetenschappen. Want nu weet ze dat haar hart niet enkel bij filosofie ligt, maar ook bij het werken met dieren.
Ze wil therapeut met dieren worden. ‘Ik heb mijn eigen rugzakje, ik weet hoe moeilijk het soms is. En ik heb zelf ervaren wat dieren voor je kunnen doen. Ik wil ook anderen helpen om open te bloeien. Voor mij is dat: terug jezelf zijn, je gevoel laten spreken, vrij zijn in je geest, anders mogen zijn en denken.’

“Ik weet hoe moeilijk het soms is, en heb zelf ervaren wat dieren voor je kunnen doen. Ik wil ook anderen helpen om open te bloeien.”

Een verbinding die je rust en kracht geeft en je doet openbloeien

Eliza blikt terug op haar verhaal. ‘Het gaat om de zoektocht naar mijn verbinding. De verbinding met mijzelf en met de ezels. Ik hoop dat iedereen zo’n verbinding vindt. Het hoeft niet met dieren. Je kan er jezelf zijn en even ontsnappen aan de wereld. De wereld waar je dit moet doen en dat, waar je perfect moet zijn, en sommige mensen je echt niet begrijpen. In die verbinding ervaar je rust en kracht en het doet je openbloeien. Zodat je je ook in de wereld goed kan voelen, en je kan weren als het nodig is. Ik vind die verbinding hier, bij de ezels. En jij, waar vind jij ze?’

Bokje als biofoto Eliza

In gesprek met

Eliza(*) aka oprecht grijs bokje (haar totemnaam bij de scouts) is 18 jaar en komt sinds februari 2020 meewerken op de Gooikenshoeve. Ongeveer een jaar geleden raakte ze opgebrand, verloor ze zichzelf door stress, het te hoog leggen van de lat, en onrust in haar hoofd. Ze heeft een bijzondere verbinding met ezels, die haar hielpen openbloeien. Ze denkt graag en vaak diep na over de dingen.

De zorgboerderij Gooikenshoeve in Evergem biedt psychisch en maatschappelijk kwetsbare jongeren en jongvolwassenen een zinvolle dagbesteding op een kleinschalige zorgboerderij.  

(*) Het meisje wil graag anoniem blijven. Eliza is een schuilnaam.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 23 juni 2020 in de categorie Groeien.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |