Overslaan en naar de inhoud gaan

Moeders: allemaal liggen ze van hetzelfde wakker

In gesprek met Jennifer, Hulya, Leyla, Divan, Cani en Cani | 9 oktober 2015

Van origine zijn ze Turks. Hun religieuze wortels liggen in het Christendom. De vrouwengroep van de Mechelse vereniging ACOM wil Chaldeewse vrouwen verbinden en sterker maken. Zodat ze hun waardevolle traditionele gedachtengoed kunnen beleven en constructief deel kunnen uitmaken van de Vlaamse samenleving. Waarom? Omdat ze moeder zijn. Ze wensen hun kinderen diepe wortels en sterke vleugels toe. Net zoals alle moeders.

Vzw ACOM is één van de 1600 sociale organisaties die meewerkt binnen het Steunpunt Vakantieparticipatie. Initiatiefnemer Cani Nas, ook coördinator van onder meer een Rap op Stap kantoor in Brussel, bracht vijf leden van haar vrouwengroep bijeen voor een babbel. Wat een gesprek over vakantie en kansarmoede zou worden, werd uiteindelijk het verhaal van hun gedreven zoektocht naar integratie, erkenning en het verlangen om hun religieuze en traditionele wortels te mogen bewaren voor de komende generaties.


Jennifer, Hulya, Leyla, Divan, Cani en Cani:
het hart op de tong

‘De meeste mensen kijken verbaasd op, als iemand van ons zegt dat we Christen zijn. Want – vinden de Vlamingen – zo zien we er helemaal niet uit. Vlamingen associëren onze huidskleur en taal met de moslimgemeenschap. Terwijl wij net omwille van godsdienstconflicten tussen Christenen en Moslims ons land ontvlucht zijn.’

ACOM vrouwengroep babbel
'Integreren betekent voor ons ook dat we niet alleen iets verwachten, maar ook iets geven aan de samenleving waarin we wonen.' Een gesprek met moeders.

 

Herinnering: de rijkdom van de gemeenschap 

‘Waar we vandaan komen, een bergdorp in Turkije, was het leven simpel. We liepen elke dag bijna vijf kilometer om water te halen. Er was geen onderwijs, geen elektriciteit, geen auto, geen tv. We produceerden zelf onze voeding. We speelden met wat er voorhanden was: met steentjes, bloemen en elkaar. We hadden niet veel, maar we waren wel gelukkig. We maakten deel uit van een gemeenschap. We hoorden erbij om wie we waren.’

‘Hier in Vlaanderen is het moeilijker om erbij te horen. Echt deel uitmaken van de gemeenschap lijkt hier grotendeels af te hangen van wat je hebt, of je de laatste mode volgt, een gsm hebt. Vooral via de kinderen wordt die druk wel heel voelbaar. Zij willen niet anders zijn dan andere kinderen. En wij willen ook niet dat onze kinderen worden uitgelachen. Gevolg is dat wij – al zouden we het anders willen- mee uit werken gaan om de kinderen te kunnen geven wat andere kinderen ook hebben.’

 

Wens: waarden en tradities doorgeven

‘We voelen ons verantwoordelijk om onze waarden door te geven aan onze kinderen. Dat is niet gemakkelijk in een samenleving die individualisme verkiest boven gemeenschap en solidariteit. We geloven dat een belangrijk deel van tradities en waarden worden doorgegeven via vrouwen, moeders die hun kinderen opvoeden en dingen leren. Die taak om cultuur door te geven vinden we erg belangrijk.’

‘Daarnaast is integreren net zo belangrijk. Deel uitmaken van de Vlaamse maatschappij,  want hier ligt de toekomst van onze kinderen. Daarom moeten wij vrouwen elkaar steunen.’

Hoop: Volwaardig integreren is ook iets mogen geven

‘Integreren betekent voor ons ook dat we niet alleen iets verwachten, maar ook iets geven aan de samenleving waarin we wonen. We hebben ook wel wat te bieden: De solidariteit die bij ons primeert, de naastenliefde, de openheid voor wie anders is, de waarde die we hechten aan ons geloof. Onze culturele achtergrond ook, onze keuken.’

‘Wij dromen ervan om onze cultuur te tonen, zodat de Vlamingen kunnen ontdekken dat onze leefwijze opvallend veel overeenkomsten heeft. Want in de ontdekking van een gemeenschappelijke werkelijkheid kan ook verbinding ontstaan. En die verbinding hebben wij, vrouwen en onze kinderen nodig om op die basis onze toekomst hier uit te kunnen bouwen.’

ACOM vrouwengroep groepsfoto
Vrouwen met een missie, de moeders van vzw ACOM 

 

ACOM vrouwengroep

In gesprek met

Hulya, Leyla, Divan, Cani en Cani zijn Chaldeewse Christenen. Ze zijn afkomstig uit Turkije en wonen met hun gezin in de omgeving van Mechelen. Jennifer is Vlaamse en gehuwd met een Chaldeews Christen. Samen met een twintigtal andere vrouwen uit de Chaldeewse gemeenschap vormen ze de vrouwenwerking van vzw ACOM. 

Ze steunen elkaar, helpen elkaar om sterker te worden en hun traditionele waarden overeind te houden. De vrouwengroep wil erkenning vinden in de maatschappij. Ze doen activiteiten voor vrouwen en gezinnen, bestrijden kansarmoede via hulpverlening en informatie. De dromen van meer activiteiten met een open deur voor heel veel mensen – ook en vooral naar Vlamingen. 

Om dat waar te maken is de groep op zoek naar een vaste stek: een plekje om te vergaderen, te leren, te koken en tentoonstellingen te organiseren. Wie kan helpen, mag contact opnemen met Cani Nas

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 9 oktober 2015 in de categorie Cultuur.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |