Erik en Irene hebben vijf kinderen. Noah, de vierde in de rij, heeft het syndroom van Down. Chapeau, denk ik. Je moet het maar doen. Irene en Erik zien dat anders. Het koppelt straalt rust uit midden in de uitbundigheid van hun spelende kroost. ‘Wij laten alles op ons afkomen’, zegt Erik. Elk jaar gaat het gezin met vakantie naar zee. Een mini-volksverhuis van zeven mensen, en in hun midden een bijzonder kindje dat extra zorg en aandacht vraagt. Zelf vinden ze dat niet zo bijzonder. ‘Ons gezin is geleidelijk aan groter geworden,’ zegt Irene, ‘de aanpassingen zijn in kleine stapjes gegaan.’ En Noah? Die doet gewoon mee met zijn broers en zusjes.

Bescheidenheid en een flinke dosis relativeringsvermogen typeert het koppel. Ja, met zeven mensen op vakantie gaan vraagt veel voorbereiding. En neen, dat is niet lastig.  Dat is net leuk, want toeleven naar vakantie is ook al een beetje vakantie. Voor de negenjarige Noah is vakantie net zo’n feest als voor de anderen. Behalve een paar simpele trucjes en een beetje extra aandacht, heeft Noah weinig behoefte aan een aangepaste vakantieomgeving. En ook al lijkt iets op het eerste zicht moeilijk, ze laten er zich niet door tegenhouden. ‘We zijn zelf verrast van wat allemaal mogelijk is, als je er voor open staat!’

Thuiskomen op reis

De gezinsvakantie in de Panne is het hoogtepunt van het jaar. Al tien jaar op rij verblijven ze in hetzelfde appartement, dat gaandeweg als een tweede thuis is gaan aanvoelen. Ze kennen het gebouw, de buurt en de mensen in de omgeving. Vakantieburen ontvangen het gezin altijd hartelijk. Vriendjes van thuis zijn ook welkom op hun vakantieadres. Het is gezellig, het is heerlijk ontspannend. ‘Eigenlijk zouden we vaker willen gaan,’ zegt Irene, ‘het doet ons allemaal elke keer zo’n deugd.’

Veel te beleven, weinig extra’s nodig

‘We gaan vissen, minigolf of pitpat spelen. Er is dichtbij zoveel te beleven, dat we in die tien jaar zelfs nog niet in Plopsa De Panne zijn geraakt’, lacht Erik. Het strand ligt vlak voor de deur. Die ligging is een echte meerwaarde, vindt hij. Om Noah dicht bij hen te houden, plaatsen ze op het strand een U-vormig windscherm. Want het jongetje durft al eens op zwerftocht te gaan.

Of er nog bijzondere dingen zijn waar ze met Noah rekening moeten mee houden, willen we nog weten. Irene: ‘Met z’n allen uit eten gaan, dat kan niet. Dat doen we noodgedwongen in twee shiften. Want het risico dat Noah op wandel gaat, is te groot. Ja, als we een paar uur opvang voor hem zouden kunnen vinden aan zee, dat zou wel fijn zijn.’

Ook thuis regelmatig op stap

Tijdens de vakantieperiodes thuis gaat Noah twee keer per week naar Ter Heide. Daar amuseert hij zich met leeftijdsgenootjes, kan hij mee op uitstap en beleeft hij leuke aangepaste activiteiten.

Daarnaast vinden Irene en Erik het belangrijk om ook buiten de vakantieperiodes samen leuke dingen te doen. Ze beleefden al oudejaarsavond in Plopsa Indoor, Dream Night at the Zoo in Olmen, ze gaan samen wandelen. Noah geniet overal met volle teugen van. ‘Gewoon, net als de andere kinderen’, zeggen Irene en Erik.

In gesprek met

Erik en Irene Lenaers-Mengels wonen met hun vijf kinderen in Waltwilder (Bilzen). Timothy (15) is de oudste, gevolgd door Charlotte (13), Kato (11), Noah (9) en Chaz (3). Hun op één na jongste zoontje heeft het syndroom van Down. Samen dingen doen met het hele gezin vinden ze belangrijk en super leuk. Elk jaar trekt het grote gezin naar zee, en doorheen het jaar zoeken ze volop mogelijkheden op voor toffe trips

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.