The Outsider Club vzw zet avontuurlijke kampen en activiteiten op poten voor jongeren van zes tot dertig jaar. Er is daarbij bijzondere aandacht voor kansarme jongeren en mensen met een beperking. Ik trek er vandaag op uit naar de Vlaamse Ardennen waar het hart van The Outsider Club klopt. Als ik aankom bij de Donkvijver in Oudenaarde zie ik overal opgewonden gezichten. Een groep kinderen is druk bezig met een zoektocht rond het meer. Anderen zijn uitgedost in surfkledij en maken zich klaar om het water op te gaan.

Aure Deroubaix is een van de vele monitoren verbonden aan The Outsider Club. Haar avontuur bij de club startte toen ze jaren terug zelf een jongerenkamp volgde. Later volgde ze de animator- en monitorcursus en sinds twee jaar begeleidt ze zelf kampen. De ervaringen die ze bij de club verzamelde doen haar anders naar haar eigen toekomst kijken.

Zullen we even praten?

Het eerste kamp dat Aure begeleidde was een avonturenkamp speciaal voor kinderen uit maatschappelijk kwetsbare situaties. Ze vertelt er meteen bij dat dit de kampen zijn die ze het liefste begeleidt. ‘Verschillende kinderen zien we zo goed als elke schoolvakantie terug,’ zegt ze. ‘Er groeit zo een hechte band met sommige van hen.’ Maar is er ook een strikte aanpak nodig, leerde Aure. ‘Meer dan bij de andere kampen moeten we  zorgen voor duidelijke regels en afspraken. Het is wel eens nodig dat we streng en kordaat optreden.’ Tegelijk weten de kinderen haar regelmatig te verrassen met hun openheid. Zo was er een kind dat op een van de rustige momenten in het kamp op Aure afstapte om op de man af te vragen: heb je tijd om met mij te praten?

Uitwisselen

Tijdens zo’n avonturenweek komen er tussen het kayakken en het klimparcours veel verhalen naar boven. Sommige kinderen wonen het grootste deel van het jaar in een instelling, anderen zitten in een heel moeilijke thuissituatie. ‘Ze hebben soms best wel heftige verhalen,’ zegt Aure, ‘maar ze praten erover met elkaar en met ons.’ Wat haar ook opvalt is dat er veel solidariteit is onder de kinderen. Ze wisselen concrete ervaringen met elkaar uit. Sommigen zitten in leefgroepen in de instelling waar ze verblijven, anderen in leeftijdsgroepen. ‘Dan zitten ze onderling de voor- en de nadelen van beide systemen met elkaar te vergelijken,’ zegt Aure met een glimlach.

“Het was zo mooi om te zien hoe de twee jongens uiteindelijk gingen zitten om te praten in plaats van te slaan.”

Luistervinken

Het gaat er ook wel eens hard aan toe. ‘Vandaag nog brak er een stevige ruzie uit tussen twee van de jongens, er kwamen vuisten aan te pas.’ Aure vertelt hoe zij en haar collega-monitoren probeerden in te praten op de jongens apart. Waarom waren ze boos? Wat was de oorzaak van hun frustratie? Konden ze proberen om erover te praten? Er verschijnt een grote glimlach op het gezicht van Aure. Ze vertelt hoe ze stond te luistervinken aan de deur en hoorde hoe de jongens het uiteindelijk op hun manier probeerden bij te leggen. ‘Het was zo mooi om te zien hoe de twee gingen zitten om te praten in plaats van te slaan.’

Tranen

Een avonturenkamp als dit zit vol van de ontroerende momenten. ‘Dit is nu mijn derde jaar als monitor,’ zegt Aure. ‘Sommige kinderen heb ik in die drie jaar al echt goed leren kennen. Ze komen aangestormd om me in de armen te vallen bij het begin van een nieuw kamp en er stromen vaak traantjes op het einde van de vakantie. Voor vele kinderen is het afscheid telkens een hartverscheurend moment dat ook mij als monitor niet onberoerd laat.’

Ook ontroerend zijn de broers en zussen die vaak in de avonturenvakanties zitten. ‘Er is bijvoorbeeld een jongen die het vaak lastig heeft. Zijn zusje probeert steeds eerst om hem te troosten en komt ons dan halen als dat niet lukt.’ Ook onder de andere kinderen ontstaan er soms sterke connecties. Aure vertelt over een groepje van zes kinderen die uit alle uithoeken van Vlaanderen komen. Tussen de kampen zijn ze met elkaar in contact via sociale media. ‘Ze trachten er nu telkens voor te zorgen dat ze in dezelfde kampen terechtkomen zodat ze elkaar kunnen terugzien.’

“Voor vele kinderen is het afscheid telkens een hartverscheurend moment dat ook mij als monitor niet onberoerd laat.”

Plezier vinden in kleine dingen

Het is duidelijk dat Aure de rol van monitor met hart en ziel opneemt. Ik ben benieuwd naar haar toekomstplannen nu ze is afgestudeerd van de middelbare school. ‘Ik ga orthopedagogie studeren,’ zegt ze resoluut. Ze glimlacht. ‘Vroeger dacht ik onderwijzeres te worden maar op basis van mijn ervaringen hier zijn die plannen veranderd. Ik wil werken met jongeren buiten een schoolse context. Ik wil hen leren om elkaar met respect te benaderen. Maar ook wil ik hen bijbrengen om te genieten van het leven. Om plezier te vinden in kleine dingen.’

Foto's: Aure Deroubaix

In gesprek met

Aure Deroubaix is zeventien en sinds twee jaar verbonden als monitor en animator aan The Outsider Club. The Outsider Club biedt sportieve en avontuurlijke activiteiten aan voor kinderen en jongeren van zes tot dertig jaar met het oog op participatie, ontwikkeling en ontplooiing. Een deel van het aanbod is specifiek afgestemd op kinderen en jongeren uit maatschappelijk kwetsbare situaties. In de herfst begint Aure aan haar hogere studies: orthopedagogie.

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder.