Ze werken dag en – wat hem betreft – nacht. Dag in dag uit, week in week uit. Is het niet bij hun respectievelijke werkgevers, dan wordt er thuis gewerkt, of in de vrijwilligerswerking van Welzijnsschakels. Behalve die ene jaarlijkse week in de herfstvakantie*: dan gaat de riem er helemaal af en genieten Fanny en Dries Desaever samen met hun dochters van vakantie. Het bezoek bij het koppel is een ontmoeting die nog lang zal blijven hangen bij ondergetekende verhalenverteller en de fotograaf. Omwille van de levensvreugde, de wijsheid en de kracht die het koppel uitstraalt. En omwille van deze les: het is niet omdat je arm bent, dat je zwak bent. Het is niet omdat je budget beperkt is, dat je moet toelaten dat anderen je je eigenwaarde ontfutselen. Zelfs niet als dat goedbedoeld is.

Ons bezoek is afgesproken, een paar keer van moment veranderd en met elk telefoongesprekje groeide mijn nieuwsgierigheid. Want Fanny slaagde er aan de telefoon al in om iets van haar aanstekelijke vriendelijkheid op mij over te planten. We bellen aan, ze zwaait de deur open en nodigt ons binnen uit. Binnen, in een kleurrijke, gezellige woonruimte. De oude poes op de vensterbank, ongestoord, onbewogen. Dries komt ons tegemoet, we schudden handen, wisselen blikken uit. Dries en Fanny hebben drie dochters. De oudste, Nette, is 19. Fraukje is 14 en Nynke 12. De dochters zijn naar school. 

We zouden samen praten over vakantie in het algemeen en hun laatste vakantie aan het Zilvermeer in het bijzonder. En dat deden we ook. Al bracht dit gesprek nog een heel ander verhaal aan de oppervlakte. Een verhaal dat we zo relevant vinden, dat we het de ruimte willen geven die het verdient.

Pech gehad

Jarenlang hadden Dries en Fanny hun eigen bakkerij, eerst in Nieuwpoort en het laatste jaar in Esen bij Diksmuide. En daar wilde het niet lukken. Na een jaar proberen, konden ze niet anders dan de deuren sluiten en elders aan het werk gaan. Een faillissement konden ze nog vermijden, maar er waren meer dan genoeg rekeningen te vereffenen. Verbeten loste het koppel elke uitstaande schuld bij leveranciers in. ‘Tot en met de laatste 10 euro’, zegt Dries. Het waren zwarte jaren, waarin ze zichzelf – naast de lening van hun huis en de afbetaling van schulden - geen andere uitgaven dan voeding toestonden. Twee jaar lang kwam kleding uit zakken die naast de kledingbakken stonden. 

Trots en hard werken

Geen schroom. Waarom wel? Dries zit rechtop, kijkt me open in de ogen. ‘Natuurlijk was dat heel moeilijk. Maar moeilijk gaat ook. We weten best hoe we dat moeten aanpakken. En we hebben het zelf gedaan.’ Veel sporten en in de tuin werken houdt het hoofd koel. ‘Ze mogen me alles afpakken, behalve mijn sport en onze vakanties*’, zegt hij.

“Iedereen zou eens in de shit moeten gezeten hebben, want dan leer je wat het leven is. Wij zijn er sterk van geworden.”

In de moeilijkste periode combineerde Dries vier jobs. Nu poetst hij in een bekend Nieuwpoorts restaurant in vaste nachtdienst. Fanny werkt als poetshulp in tien gezinnen. Dat doorzettingsvermogen leverde hen op dat ze hun gezinswoning konden behouden. En tenminste ook het vertrouwen dat het nu stilaan opklaart aan het einde van de tunnel. 

Vrijwilligerswerk

Fanny wil iets doorgeven van hun ervaringen. Naast haar job zet ze zich in bij de plaatselijke Welzijnsschakel. Eens per jaar haalt ze bijvoorbeeld nieuwe kleding op bij JBC, die ze in de Klapstoel in Diksmuide ter beschikking stellen van mensen in armoede. Ze doet het met trots, van harte, en ook een beetje met gemengde gevoelens. ‘Soms voel ik me in een positie van ‘minderwaardig’ gezet. Omdat professionals oordelen of ik wel of niet ‘pas’ als vrijwilliger bijvoorbeeld. Of op momenten in overleg dat ik liever wil dat de acties wat sneller vooruit gaan en het niet echt lukt. Dan voel ik me niet serieus genomen, niet voor vol aanzien.’ 

Mensen in armoede zijn zelfstandige individuen

Dries: ‘Het verbaast mij soms dat hulpverleners zoveel regels opleggen. Ik denk bijvoorbeeld aan een weekendje dat ze voor mensen in armoede organiseerden. Daar waren regels die de mensen vastzetten in structuur die ik niet nodig vind en die kleinerend aanvoelt. Zoals vastgelegde tijden om te gaan slapen. Of een verbod op alcohol. Alsof mensen in armoede geen zelfstandige volwassenen zijn, zelf geen verstandige beslissingen kunnen nemen.’

Het zijn stevige doordenkers die Dries en Fanny ons toegooien. Ook voor mij, interviewer en schrijver van dit verhaal. Ik ben ook maatschappelijk werker. In werkte ook jarenlang in de sector van armoedebestrijding. En – als ik in eigen hart kijk – tja, dan… Ik werd er stiller van. Deemoedig eigenlijk.

Over jonge plantjes en doorzetten

We nemen nog even de tijd voor een paar foto’s. En dan vertrekken we. We lopen richting voordeur, door de ruimte waar voorheen de bakkerswinkel was.  Nu staan er jonge plantjes in hoge, houten bakken. Sommige al ruim vijf centimeter boven de aarde. Bakken en plantjes zijn het werk van Dries. Na blikken van verwondering voor dat prille plantenleven, praten we nog even door. Over het leven vandaag, over sterk zijn en doorzetten. ‘Blijven piekeren helpt niet. Er is meer in het leven. En vakantie* herinnert ons daaraan. Trouwens, zelf al zijn de zorgen behoorlijk groot: op een zo plezierig mogelijke manier daarmee omgaan is een keuze. Die proberen wij te maken.’

“Blijven piekeren helpt niet. Er is meer in het leven. En vakantie herinnert ons daaraan.”

* Benieuwd naar die vakantie waar Dries en Fanny allusie op maakten tijdens het gesprek? Volg het hier, want in de komende dagen komt ook dat verhaal eraan!

In gesprek met

Fanny en Dries Desaever zijn om vele redenen een inspirerend koppel. Niet in het minst omdat ze zich met een bewonderenswaardig doorzettingsvermogen door een moeilijke tijd worstelen. 

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.