Dat ze de deur van de praktijk zou openlaten zodat ik dadelijk naar boven kon lopen. Ze zou daar al op me wachten. Mét een thermos koffie. Gekke ontmoetingen geeft dat, die social distance-regels. Eenmaal boven in haar kantoorruimte - met zicht op een geweldig mooie groene tuin - neem ik plaats op twee meter afstand van haar, achter een groot plexiglas. Ik luister naar kinder- en jeugdpsychiater Claudia Van Lingen.
En dan steekt Claudia van wal
Hoe ze als kinder- en jeugdpsychiater Centrum Vector opstartte, om samen met een multidisciplinair team ondersteuning aan te bieden aan kinderen en jongeren van 0 tot 18 jaar met emotionele en gedragsmoeilijkheden. Zo laagdrempelig, zo betrokken, en zo toegankelijk als enigszins mogelijk. Vector betekent ‘gedragen worden’. In het logo wijzen pijlen –vectoren– zowel naar buiten als naar binnen. De jongeren die komen, hebben immers vaak hulp nodig om (terug) contact te maken. Sommigen met hun binnenwereld, anderen met de buitenwereld. ‘Gedragen worden’ en ‘richting geven’: geen mooiere missie dan dat voor een hulpverlener!
“Het project kreeg de naam Vectamus. Laat ons samen dragen.”
En toch... het team voelde dat ze niet iedereen van de doelgroep bereikten
Enkele jaren geleden werd uiteindelijk een nieuw project boven het doopvont gehouden. Dit project richt zich speciaal tot mensen die in de samenleving minder kansen hebben; voor wie het dus extra moeilijk is de weg tot psychische of psychiatrische hulpverlening te vinden. Omdat ze het aanbod niet kennen. Omdat in hun omgeving hulp vragen als zwakte wordt bestempeld. Omdat het tarief voor een consult niet binnen het maandbudget past. Omdat ze nooit geleerd hebben te praten over hun gevoelens. Omdat er gewoonweg geen vertrouwen is in mensen ‘van buitenaf’. Het project kreeg de naam Vectamus, ‘laat ons samen dragen’.
Het lukte!
Ondertussen vinden steeds meer mensen de weg naar Vectamus, dankzij doorverwijzingen door partners die mee op de kar sprongen en dankzij de betrokken toeleiding door begeleiders of hulpverleners die reeds een vertrouwensband hebben met de jongere in kwestie.
En nu, in deze tijd die zo anders is?
Op dit eigenste moment zitten we als samenleving in lockdown waar live contact wekenlang verboden is. Het is al zwaar voor mensen die goed in hun vel zitten, dus hoe moeilijk moet dit wel niet zijn voor kinderen en jongeren die het moeilijk hebben? Het antwoord hierop is verrassend tweeledig.
Claudia legt uit dat de ‘jonkies’ die problemen hebben met de binnenwereld, hun eigen binnenkant, deze weken als zeer belastend ervaren. Juist omdat ze, meer dan anderen, nood hebben aan dat contact met de buitenwereld. Voor hen heeft het team zich in alle bochten gewrongen om niet te lossen. Wandelafspraken, zoomsessies, telefoontjes, sms’jes, briefjes... alles wat binnen de mogelijkheden lag om verbinding te houden, werd gedaan!
“Wandelafspraken, zoomsessies, telefoontjes, sms’jes, briefjes... alles wat binnen de mogelijkheden lag om verbinding te houden, werd gedaan!”
De jongeren echter die vooral te lijden hebben onder de bùitenwereld, de jongeren dus met prikkelgevoelige wortels, zij floréren echt in deze quarantaine-samenleving. Heel de omgeving straalt momenteel zoveel rust uit, er zijn zoveel minder prikkels overal, geen stress, iedereen is gewoon thuis...
De ‘normale’ mensen rondom hen ontdekken nu plots ook de geneugten van de natuur, van de stilte... net zoals zij dat altìjd al deden.
Een uitnodiging misschien om onszelf eens in vraag te stellen.
Wie bepaalt uiteindelijk de norm van ‘hoe het moet’? Misschien houden deze jongeren ons nu een spiegel voor, en tonen zij ons de weg naar een fijnere plaats om te leven. En misschien, heel misschien, is de wereld vandaag een beetje meer bereid om daadwerkelijk in die spiegel te kijken en hem niet stuk te slaan...
In gesprek met
Claudia Van Lingen is kinder- en jeugdpsychiater en oprichter van Centrum Vector in Mol. Door haar grote bekommernis om jongeren die uit de boot vallen, startte ze met ‘Vectamus’. Dankzij de toeleiding door andere partners in de zorgverlening, is het nu ook mogelijk om de jongeren te begeleiden die anders nooit de weg naar de hulpverlening zouden vinden.
Dit verhaal werd gepubliceerd op 12 juni 2020 in de categorie Jongeren.
Neergepend door
Karin woont in Mol, met haar man Bob en twee studerende kinderen. Ze houdt van échte gesprekken en raakt enthousiast over ontroerende verhalen uit het dagelijkse leven. Ze heeft een boon voor mensen die nieuwsgierig hun weg in het leven zoeken, net zoals zij dat zelf doet. Haar gevoelige kant doet haar ernaar verlangen om verhalen en tastbare herinneringen uit het leven van mensen zichtbaar te maken. Als Storyweaver maakt ze deze droom waar. Ze maakt ook podcasts onder de naam Memoristoria.
