Overslaan en naar de inhoud gaan

Geen blabla. Gewoon mogen mezelf hervinden.

In gesprek met Lieve, over haar verblijf in de Abdij van Zevenkerken | 20 april 2018

‘Abdijen trekken mij wel aan. Paters en zusters hebben alles achtergelaten om in gemeenschap te leven en daar voor elkaar iets te betekenen. En toch: die mensen hebben niet voor elkaar gekozen. Ik vind dat intrigerend.’ Lieve vertelt over een korte vakantie in de Abdij van Zevenkerken (Brugge). Ze praat bedachtzaam, wikt haar woorden. Soms zet een vakantie iets in beweging dat je leven een beetje verandert. Lieve bracht geschenken mee uit Zevenkerken, waar ze vandaag nog kan op steunen als het weer eens moeilijk gaat. Ze vertelt over haar vakantie bij de paters en terwijl ze dat doet, komt die bijzondere tijd weer tot leven.

Lieve vertelt:

‘Drie nachten verbleef ik in Zevenkerken. Niet alleen een perfecte uitvalsbasis om met de fiets Brugge, Lissewege, Damme en omstreken te verkennen. Ook een verrassend helende vakantieplek. Waar stilte heilzaam is. En het ritme veilig voelt. Het voelt heel puur, zoals de mensen vroeger moeten geleefd hebben. Als het licht wordt, staan ze op. Als het donker is, wordt er gerust. Ik ging er vroeg slapen. Mijn gsm had ik uitgezet. Ik keek geen tv, geen internet.

'Ik hoefde geen blabla, geen afleiding. Ik kon eindelijk een keer zonder afleiding bij mezelf zijn.'

Ik voelde dat die plek veilig was om mezelf te kunnen zijn. Puur. Ik had niet de neiging me beter voor te doen dan ik me voelde. Een vrolijk masker hoefde niet. Gewoon zijn zoals ik ben. En dat gewoon mogen. Die atmosfeer van aanvaarding was er al meteen toen ik werd ontvangen. Er hangt een stilte in de gangen. Een speciale sfeer die deugd doet. De pater die me welkom heette, praatte een beetje plechtig. Hij legde me – alsof terloops – de regels van het huis uit. En ook dat was fijn, die regels. Ze bieden structuur en tegelijk veel openheid.

Het vaste ritme van de paters raakte me. Hun taken doen, bidden, eten, rusten. Alles verloopt er in een vast stramien. Daarin mee mogen bewegen is een geschenk. Het is een oefening om het leven te aanvaarden zoals het is. Om geen gevecht te voeren om dingen te veranderen. Er gaat ook een bepaalde vorm van wijsheid uit van die mensen. Hun praten is langzaam, op een toon die ik amper kan omschrijven. Warm, geduldig, meelevend. Alles in mij opende zich om toch maar op te vangen van wat ze zeiden.

'Mee mogen leven in het ritme van de abdij is een oefening in aanvaarden. Om geen gevecht te voeren om dingen te veranderen.’

Elke gast krijgt de kans om met een pater te praten. Ik ging graag op die uitnodiging in. Urenlang vertelde ik over wat mij bezighield. De man luisterde en zei bijna niets. Ergens in het gesprek verwees hij naar een stukje in het evangelie. De manier waarop hij me dat uitlegde, was een openbaring. Totaal nieuw voor mij. Hij praatte over vergeving: dat dat goed is, en ook dat dat niet ten koste van jezelf mag gaan. Het raakte me diep.

Ik heb eigenlijk niets meer met de kerk als instituut. Maar dit kwam binnen. Iets wat jaren geleden was vastgeroest in mijn binnenste, begon zich los te werken. Ik ben nadien verschillende keren naar de viering met de paters geweest. Er kwamen tranen, er kwam zoveel vrij.

'Iets wat al lang was vastgeroest, begon zich los te werken. Er kwam zoveel vrij.'

Aan tafel was het stil. De paters en alle gasten eten er samen. De gasten zitten in het midden, de paters eromheen. Iedereen eet in alle rust. Als je niet moet praten, kan je gewoon met je gedachten bij jezelf blijven, en bij het eten dat je proeft. Ik vond dat heel verrijkend.

Al was het niet allemaal gesprek of stilte of ernst. Ik had ook heerlijke ontmoetingen. Met een leraar godsdienst. Tussen twee retraitegroepen door hadden we een gesprek aan het water op het domein. En ineens kwam pater Abt voorbij, op de fiets. Een joviale man, graag bereid voor een babbel. Twee zusters namen me mee naar een terras in de buurt. Ze wilden me trakteren. Zo heerlijk, hoe die religieuze vrouwen elke dag voor het avondeten van hun trappistje gingen genieten.

Als ik er nu op terugkijk, zie ik nog beter hoe die luisterende pater mij heeft opgekrikt. Ik was al mijn eigenwaarde kwijt en door dingen te vertellen, werd die weer wakker gemaakt. Hij zag mij echt. Alsof in mijn ziel werd gekeken, dat er begrepen werd wat daar was. Dat het er gewoon mocht zijn. En wat er mag zijn, kan zich tonen. Daarom kon mijn verdriet gewoon naar boven komen, denk ik. Omdat het er mocht zijn.

“Als het verdriet er mag zijn, kan het zich tonen. En dan komt er lucht.”

Het klinkt misschien heel bijzonder, wat daar gebeurt. Maar die paters doen in feite niets speciaal. Ze doen gewoon hun ding, leven hun leven. Maar bijzonder is: je mag erbij, je mag meedoen en je mag zijn wie je bent. En je mag rusten. Die rust heb ik als geschenk meegebracht. Of, om preciezer te formuleren: de toelating tot rust. Ja, dat is het cadeau dat nu nog bij me is.’

Lieve

In gesprek met

Lieve herstelt van de psychische kwetsuren van een problematische gezinssituatie. In 2016 leerde ze het netwerk Iedereen Verdient Vakantie kennen. In gezelschap van een groep mensen van het PSC (Psycho Sociaal Centrum) in Leuven kwam ze voor het eerst naar het Forum in Planckendael. Ze nam de vakantiegidsen dankbaar in ontvangst en boekte kort nadien haar eerste vakantie naar de Abdij van Zevenkerken.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 20 april 2018 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |