Overslaan en naar de inhoud gaan

Een plek voor rust, verdriet en steun

In gesprek met Myriam Van Den Driessche | 17 december 2020

Vakantie, dat is even alle verantwoordelijkheid loslaten,

voor Myriam. Haar kinderen en kleinkinderen
weten dat ze haar dan gerust moeten laten.
Zodat ze tot rust kan komen en energie kan opdoen.
‘Want nadien is er altijd weer wat.’

En dan benut ze de tijd optimaal.
Alles doet ze dan in een rustige sfeer.
‘Een koffie op vakantie drink ik anders dan in mijn eigen buurt.’

Ze gaat vaak alleen naar zee.
Ze gaat graag alleen.
‘Ik ben zo’n babbelaar, ik praat altijd met anderen.
Over ditjes en datjes. Geen zorgen.’

Deze zomer ging ze naar Oostende.
Ze sliep er twee dagen aan een stuk.
Zo hard had ze rust nodig.
Na een lente waarin haar oudste dochter ernstig ziek was.
En ze ook bijsprong voor de kleinkinderen.

Eind september stond Myriams wereld stil.

Heel onverwacht stierf haar jongste dochter Nele.
Achtendertig jaar en moeder van twee dochters.
Plots was daar die hartaderbreuk.

En toen was Myriams beste vriendin Myriam er.
‘Ze is er altijd op cruciale momenten.’
Ze was er, ze hielp en zei:
‘Na de begrafenis neem ik je twee nachten mee.’
Ze bleef aandringen.
‘OK,’ zei Myriam. ‘Eén nacht dan.
En graag naar B&B Altijd Genieten.’

Een B&B in Damme, toegankelijk voor mindervaliden.
‘Ècht toegankelijk, hé, niet een beetje.’
Myriam was er eens op bezoek geweest met Iedereen Verdient Vakantie.
De vriendelijkheid, de landelijke kamers, het zicht op de velden,
 en vooral de rust. Die spraken haar aan.
‘Ooit wil ik hier komen genieten van de voorzieningen,’ zei ze toen.
Ooit was nu.

En zo gingen ze, heel even, Myriam en Myriam.

De vrouw van de B&B legde hen in de watten.
Ze was heel zorgzaam, ook bezorgd.
Met heel veel oog voor toegankelijkheid.
Hoe Myriam met het tilsysteem in bad kon.
Terwijl corona om voldoende afstand vroeg.

De twee vriendinnen konden zich niet meer inhouden van het lachen.
‘Normaal kan ik echt niet tegen betutteling.
Het deed deugd.’

Myriam onderweg
 

’s Morgens stond er een heerlijk ontbijt klaar.
Nadien gingen ze wandelen in Sluis.
‘Ik hou van Sluis, maar door een stom telefoontje crashte ik.’
Myriam huilde, riep, huilde nog meer.
Ze hield zich al een week recht, nu kwam alles eruit.
‘We kwamen op rustige wandelpaadjes terecht.
Waar we konden praten, waar een knuffel kon, waar ik weer rustiger werd.
Onverwacht zagen we zo een andere kant van Sluis.’

‘Bij Myriam kon ik honderduit praten. Over mijn kind. Over Nele.
Dat was zo belangrijk. Zo welkom.’

Vallen, opstaan en doorgaan.

Dat is Myriams leuze, altijd geweest.
Ze beheert de kassa van het sociaal (afhaal)restaurant van De Moazoart.
Om eens weg te zijn, omdat ze graag onder de mensen is.
‘Nele had ook niet gewild dat ik nu in een hoekje zou zitten.’

‘Daarnet kwam hier een man voor het eerst, mee met een kameraad uit het opvanghuis.
Hij was blij De Moazoart te leren kennen.
Hij vertelde dat hij uit het gevang kwam en niets meer had.
Het deed me iets. Ik zei: ‘probeer die tweede kans te grijpen!
Mijn dochter kreeg geen tweede kans.’
Ik zag dat het hem raakte.’

‘Alles komt dubbel binnen.

Mijn hart zit in twee delen.’ Zegt Myriam.
De ene kant zegt ‘Komaan jong’.
De andere kant heeft het moeilijk met alles, is steeds verdrietig en verloren.

Haar oudste kleindochter woont nu bij haar.
‘Als ze met mij mee gaat wandelen ben ik de koning te rijk.
Zo doen we iets samen. Echt samen.
En is zij haar zorgen eens kwijt.’

Ze zou nu nog wel even weg willen gaan.
Even alleen naar zee, er even tussenuit.

Alleen naar Benidorm.

Daar droomt Myriam van.
Ze ging ooit met haar broer en genoot.
‘Het was er ook heel toegankelijk.’
Nu zou ze alleen willen gaan – als ze hier gemist kan worden.
Op haar eigen ritme, helemaal haar eigen zin.
‘Ik zou ervan genieten dat ik het alleen kan doen.’

* B&B Altijd Genieten in Damme is een partner van Iedereen Verdient Vakantie en heeft het A+ label (zelfstandig toegankelijk) voor toegankelijk toerisme.
 

Myriam en Nele

In gesprek met

Myriam Van Den Driessche is vrijwilliger bij Ontmoetingshuis De Moazart in Lokeren. Van bij de start is ze ook betrokken bij het Rap Op Stapkantoor in Lokeren. Ze zit in een rolstoel, al van kinds af aan. Dat hield haar niet tegen om een gezin te stichten, te werken als werkleidster in een sociale werkplaats, te genieten van het leven en zich in te zetten voor anderen. Ze heeft mooie herinneringen aan een weekend van Iedereen Verdient Vakantie in het teken van ‘dansen’. Eindelijk kon ze gewoon dansen in haar rolstoel zonder dat mensen haar bekeken en betuttelden. Haar allergrootste droom gaat over het welzijn van haar 6 kleinkinderen. Dat ze ooit haar ogen zal sluiten en er gerust in zal zijn dat ze het goed hebben, goed terechtkomen, op alle vlak.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 17 december 2020 in de categorie Toegankelijkheid.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |