Kobe Peeters (24) is thuisverpleegkundige, BaNaBa-student intensieve en spoed, vrijwilliger allerhande maar bovenal Chirojongen in hart en nieren. Hoe zou hij deze periode beleven? Bij de aanvang van het gesprek zegt Kobe onmiddellijk: ‘Chiro is nu een gevoelig onderwerp. Het zou best kunnen dat er eens een traantje vloeit’. Ik kreeg een verhaal over familietraditie, vrienden, keuzes maken, inzet, hoop, angst en frustratie.

Chiro zit aan moederskant in Kobes’ genen. Zijn grootvader was hoofdleider, zijn mama leidster en dan spreken we nog niet over al die andere familieleden die lid en leid(st)er waren. Sinds zijn 7 jaar gaat Kobe wekelijks naar Chiro Kristus Koning* in Zwijndrecht. Hij miste zelden of nooit een werking, genoot van elk weekend of bivak en was tweejaarlijks te vinden op de ‘Bloesemfeesten’. Hij doorliep alle takken, begon als lid, werd leider op zijn 18 en is nu aan zijn laatste jaar als hoofdleider bezig. Normaal zou het bivak in juli zijn laatste wapenfeit als hoofdleider zijn maar nu is niets nog zeker.

Corona, maar wat met de Chiro?

Kobe: ‘Ik was vrijdag 13 maart na een drukke shift op het werk naar huis toen ik telefoon kreeg van de hoofdleidster. Chiro Vlaanderen had laten weten dat ze tot na de paasvakantie geen zondagswerkingen meer mochten doen. Tegen dat ik thuis kwam was ik een emotioneel wrak. Mijn leven veranderde plots. Chiro is de leidraad in mijn leven. Woensdag heb ik normaal aspi-werking, vrijdag is er leiderskring, zondag is het de gewone werking en daarnaast ben ik de klusjesman van de leiding, doe ik de administratie en ben ik altijd wel bezig aan één of ander projectje.

Vrijdagavond hebben we de leiderskring nog laten doorgaan. Samen met de hoofdleidster en een leidster van de Chiromeisjes hebben we snel nog een spelletjesboek gemaakt. Zaterdagavond bezorgden we dat via mail en Facebook aan onze leden. We vragen sindsdien aan onze leden om op zondag hun uniform aan te doen, spelletjes te spelen en foto’s te delen. De effectieve respons is niet zo hoog maar dat is binnen alle jeugdwerkingen binnen onze gemeente zo. We hebben afgesproken om dit toch te blijven doen. Als leiding kunnen we zo toch meegenieten.

Voor mij persoonlijk is het wegvallen van de Chiro heel zwaar. Heel mijn jeugd was de Chiro er. De enige overgebleven vrienden van vroeger zijn mijn Chirokameraden. Chiro vraagt veel maar het geeft ook veel. Het geeft mij voldoening als ik de Chiro zie draaien, plannen en ideeën zie uitkomen. De laatste week van de paasvakantie is het normaal gezien werkweek. De leiders logeren dan een ganse week in de Chirolokalen en knappen klusjes op. Ook dat is voor mij belangrijk. Ik geniet ervan als op het einde van de week de gang een andere kleur heeft. Maar zelfs dat kan nu niet.’

“Chiro is de leidraad in mijn leven. Ik zou op kamp afscheid nemen van mijn Chirocarrière. Ik ga het emotioneel heel zwaar hebben als ik dit niet in schoonheid kan afsluiten.”

De Chiro houdt elke vrijdag nog wel een virtuele leiderskring via Zoom. De vergadering van de Bloesemfeesten gaat ook door in de virtuele wereld. Kobe is blij dat deze kunnen blijven doorgaan want anders zou alles wegvallen en dat is hard voor hem.

Kobe: ‘Een zondagswerking die last-minute wegvalt is niet gebruikelijk. Geen werking tot na de paasvakantie is erg. Ik dacht ook verder… Wat na de paasvakantie? Gaan de Bloesemfeesten wel mogen doorgaan?’

Al die evenementen in de steigers, wat nu?

Om de twee jaar organiseert Chiro Zwijndrecht gedurende vier dagen Bloesemfeesten. Dit is een evenementenweekend met afterworkparty, megafuif, Schlagerfeest, Zwijndrecht Zingt, kidsland, limonadefuif en heel wat eet- en drinkgelegenheden. Dit jaar ging dit door van 23 tot 26 april. Het is steeds de ‘Place to be’ voor jong en oud. Menig Zwijndrechtenaar ging hier voor het eerst naar een optreden of een fuif. Ook ik woonde hier heel wat optredens bij. Rob De Nijs, Soulsister, The Radio’s, Noordkaap, The Trammps… Als kind speelde ik er volksspelen op zondag.  Nu leven mijn kids zich uit op de vele springkastelen van kidsland om dan nadien, net als ik vroeger, een pannenkoek te eten.

Kobe: ‘De Bloesemfeesten zijn onze enige bron van inkomsten voor de ledenwerking de komende twee jaar. De feesten niet kunnen organiseren zou voor ons een financiële ramp betekenen. Hoe dichter april naderde hoe meer we vragen kregen van leden, artiesten, leveranciers. Aanvankelijk wilden we wachten op een negatief advies vanuit de gemeente. Dit bleef echter uit. Zij wachtten op de Veiligheidsraad van 15 april. Maar zolang konden wij onze beslissing niet uitstellen. Er werd contact opgenomen met leveranciers en artiesten. De feesten zijn verschoven naar eind september. Doordat we zo goed als alles konden verschuiven en data kozen in 2020 konden we de schade beperken.

Gelukkig heb ik geleerd om vlug voor- en nadelen af te wegen en snel knopen door te hakken. Eerst had ik angst voor de feesten. Maar die zijn nu verlegd. Mijn grootste angst nu is het bivak van 1 tot 11 juli. Wat doen we ermee? Wachten we gewoon af? Verplaatsen we het? Moeten we dan op zoek naar een ander terrein met kamphuis? Wat als het bivak niet doorgaat? Het geeft me wel kopzorgen terwijl dat dat misschien niet nodig is… of juist wel…

Na het bivak zou ik stoppen als leider en hoofdleider. Ik zou op kamp afscheid nemen van mijn Chirocarrière. Ik ga het emotioneel heel zwaar hebben als ik dit niet in schoonheid kan afsluiten. Ik heb mij een jaar voorbereid op dit afscheid nu zomaar stoppen kan ik niet. Maar verdergaan is geen optie. Ik heb mijn aspiranten voorbereid op het leidinggeven. Vanaf september staan zij in leiding en dat is voor mij de moment om te stoppen. Je zou het kunnen vergelijken met een mama die haar kuikentjes grootbrengt en ze nadien loslaat.’

Toch maar beter voorzichtig zijn met dat virus

Kobe geeft aan dat hij nogal wat frustraties heeft als hij ziet hoe anderen omgaan met de coronamaatregelen. Diegenen die zich er niet aan houden zorgen ervoor dat de plichtsbewuste medemensen misschien activiteiten zien geschrapt worden, vindt hij. Hij heeft de oudste leden op Snapchat. Hij maakt zich druk om foto’s waarop de pubers samen zitten pintelieren aan een vijver of in een garage.

Kobe: ‘Jongeren tussen 16 en 18 jaar doen gewoon hun eigen ding. Willen of kunnen ze corona niet snappen? Sommige van die jongeren worden in september leiders maar ze brengen hun eigen kamp in gevaar. Ik heb het moeilijk met mensen die de coronaregels naast zich neerleggen. Ze begrijpen de regels niet of ze weten niet wat ze ermee moeten doen. Als ze die  begrijpen dan gaan ze er té creatief mee om. Ze staan niet stil bij de gevolgen van hun gedrag.

’s Avonds wordt er hier in Zwijndrecht nog veel geapplaudisseerd voor de zorg. Ik heb daar op zich geen nood aan maar het is lief. Ik heb het wel moeilijk als ik zie dat ze na dat applausmoment samen aperitieven. Ze geven nietsvermoedend een glas of fles door, passeren de schaal met aperitiefhapjes. Kinderen spelen gezellig samen op straat terwijl de ouders er nog ééntje drinken. Ik weet dat ik niet mag veralgemenen, er zijn er ook die zich aan de social distance houden maar die komen niet zo vaak in beeld. Als ik op Facebook foto’s zie passeren van gezellige apero-momenten aan de voordeur moet ik eens neig zuchten! Als verpleegkundige weet ik wat corona met de mensen doet en voor wat een ellende het zorgt bij patiënten en personeel. Ik houd mij aan de vrijheidsbeperking. Door mijn job ben ik natuurlijk altijd blijven buiten komen. Ik besef dat dit een andere situatie is dan dat ik altijd binnen zou zitten.’

Wat na deze vreemde tijd?

Het verzetten van de Bloesemfeesten en de onzekerheid rond het kamp doen Kobe nadenken over zijn nabije toekomst. Normaal werkt hij tot eind juni als deeltijds verpleegkundige bij het Wit-Gele-Kruis. Dan volgt het bivak en in augustus begint hij in principe te werken op de Dienst Intensieve Zorgen van een Algemeen Ziekenhuis. Maar nu zijn leven toch wel op zijn kop staat denkt hij erover om pas in oktober te starten in het ziekenhuis. Zo is hij nog thuis voor Den Aftap van Jeugdhuis Den Trechter – waar hij ook in de organisatie zit – en heeft hij voldoende tijd om mee te werken aan de Bloesemfeesten. Kobe zucht. ‘Het zou schoon zijn moest corona gewoon weggaan’.

“Ik hoop dat er veel blijft hangen zoals: zorg dragen voor elkaar, zorgzaam zijn, bezorgdheid naar ouderen, skypen om dichter bij mensen te zijn, appreciatie voor de zorg.”

Je werk verplaatsen voor de Chiro. Ik ben benieuwd wat jouw omgeving hiervan zegt. ‘Ze weten dat eigenlijk nog niet. Maar ik denk niet dat ze gaan verschieten. Ze weten wat de Chiro écht voor mij betekent. Ze gaan er ook niet tegenin gaan. De jeugdbeweging gaat altijd deel uitmaken van mijn leven. Ik zal me altijd blijven inzetten als helpende hand en klusjesman.’

Kobe zegt geen steun te zoeken bij anderen. Op dit moment heeft hij al zijn energie nodig om – in coronatijden – oplossingen te voorzien voor van alles en nog wat. ‘Ik kan wel genieten van gewoon efkes neer te zitten, niets te doen en vooruit te staren. Ik wandel soms ook tot vanachter in den hof. In de natuur kan ik tot rust komen.’ Ik hoor bij Kobe wat hij uit deze tijd graag zou meenemen voor later. ‘Ik hoop dat er veel blijft hangen zoals: zorg dragen voor elkaar, zorgzaam zijn, bezorgdheid naar ouderen, skypen om dichter bij mensen te zijn, appreciatie voor de zorg.’

Uitkijken naar het moment…

Kobe vertelt dat hij wekelijks naar het Chiroterrein rijdt. ‘Het doet raar om week na week dat verlaten  terrein te zien waar de bal niet verrold is en er geen kegel werd verzet. Het is nu uitkijken naar het moment dat we een grote tent kunnen rechttrekken in de zon.’

Samen met Kobe kijk ik mee uit naar de moment dat de jeugdbewegingen terug mogen starten en wekelijks massa’s jongeren op zaterdag of zondag trots in hun uniform door onze dorpen en steden wandelen. Zou dat dan met of zonder mondmasker zijn? Beginnen ouders stilaan te kijken of ze alles nog hebben om hun kroost op bivak te sturen of bergen ze de kampeerspullen op tot volgend jaar? Het is wachten op een beslissing van de Veiligheidsraad…

*Chiro Zwijndrecht heeft een afzonderlijke (niet-gemengde) werking voor jongens en meisjes. De Jongenswerking is Chiro Kristus Koning, de meisjesafdeling is Chiro Windekind.

Foto's: Kobe Peeters, Hilde Gyselinck

In gesprek met

Kobe Peeters (24) is een echte ‘duvel-doet-al’ uit Zwijndrecht. Hij werkt als deeltijds thuisverpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis van Antwerpen. Hij zit in zijn laatste jaar Bachelor-na-Bachelor Intensieve Zorg en Spoedgevallenzorg aan Campus Thomas More te Lier. Hij is hoofdleider van Chiro Kristus Koning, zit in de organisatie van de Bloesemfeesten van Chiro Zwijndrecht en ‘Den Aftap’ van Jeugdhuis ‘Den Trechter’, gaat maandelijks naar de Jeugdraad en is Rode Kruisvrijwilliger bij de hulpdienst.

Neergepend door

Hilde Gyselinck leerde via ‘Digital Story’ Iedereen Verdient Vakantie kennen. Nadien leende ze haar ‘oor’ voor het ‘Grootschalig Luisteronderzoek’. Hilde wordt geraakt door verhalen van anderen, voelt zich erdoor verbonden en geniet ervan als het vertellen iets teweeg brengt bij de ander. In deze coronatijd is ze op pad als virtuele verhalenwever.