Overslaan en naar de inhoud gaan

Vrijwilligers

Barmhartige mensen laten zich storen

In gesprek met Lore, Marc, Ann en Rachel | 12 maart 2021

‘In het begin zijn de mensen bedeesd. Later ontdekken ze dat er altijd iemand is waarmee ze kunnen praten.’ Dat vertelt Marc, vrijwillig zorgdrager voor het ontmoetingscafé van Welzijnsschakel ’t Opstapje. Luisteren en niks voortvertellen is de drijfveer bij zijn inzet. Dan pas krijg je iets te horen van wat mensen bezighoudt, waar ze zich zorgen om maken, wat er kan gebeuren om het leven wat lichter te helpen maken. Pionier Rachel vult aan: ‘We kennen de verhalen van de mensen. Ook van hen die in het formele hulpverleningscircuit hun weg nog niet vonden. We werken op gevoel. Eerst aanvoelen wat nodig is, en dan doen wat kan.’ Terwijl ik luister naar hen, valt me op hoe hier vanuit er-zijn voor de ander wordt gehandeld. Het doet me denken aan ‘Presentie’*, een zorgzaam ethisch perspectief in de hulpverlening, onderzocht en beschreven door de Nederlandse professor Andries Baert.

In de jaren 90 wilde Andries Baert begrijpen wat goede hulpverleners precies doen wanneer ze zorg bieden aan kwetsbare mensen én daarvoor door hen vertrouwd en gewaardeerd worden. Hij zag drie dingen. Eén: goede hulpverleners zijn met hun hele aandacht en lijf aanwezig bij de ander. Twee: Wat ze vervolgens doen of niet doen, ontstaat uit de relatie met de ander. Mensen kunnen in de relatie laten zien wat ze nodig hebben. Drie: Goede hulpverleners sluiten aan bij de leefwereld, de taal en de logica van de mensen waarvoor ze mee zorg dragen. ‘Barmhartige mensen laten zich storen’, zegt de professor. Ze zijn niet met hun eigen ditjes en datjes bezig. Ze zijn trouw, aanspreekbaar en stoorbaar. Dan concluderen mensen: er is iemand voor mij.

“Tijdsdruk is een illusie. We moeten leren geduldiger worden.”

 Lore, vrijwilliger bij ‘t Opstapje

De vrijwilligers bij ’t Opstapje willen aanspreekbaar zijn, dichtbij en geduldig. Voor de bezoekers aan de tweedehandswinkels en het ontmoetingscafé. En voor elkaar. Zo vertelt Lore, een jonge vrouw met autisme en vrijwillig medewerker: ‘Een verwachting doet mij al dichtklappen. Begrip en inlevingsvermogen geven mij kracht. Ik word hier in mijn waarde gelaten en dan kan ik bijdragen vanuit mijn kwaliteiten. Dat wil ik ook aan anderen geven.’ Ze wil luisteren naar wat de mensen vertellen. Een verandering helpen maken door precies te doen wat ze hier doet: helpen, pogingen doen om samen te werken, aan zichzelf werken. In eigen tempo. Want, zegt ze: ‘Tijdsdruk is een illusie. We moeten leren geduldiger worden.’

De nood groeit

Vrijwilligster Ann, winkelverantwoordelijke in Zelem, verlangt naar het moment dat het ontmoetingscafé weer mag openen. ‘Want dat werd druk bezocht. Mensen vonden er elkaars gezelschap en een luisterend oor bij ons. De nood was voor corona al hoog, en dat zal nu nog meer zijn.’ In de winkel mist ze nu de open tijdsruimte. Omwille van de tijdsbeperking – mensen mogen maximaal een half uur in de winkel zijn en vaak is het aanschuiven buiten – lukt een spontane babbel amper. En dan mist ze kansen om te horen wat nodig is en te doen wat helpt.

“De nood aan contact met andere mensen was altijd al hoog. Dat zal in deze tijd nog meer zo zijn.”

Ann, vrijwilliger bij ‘t Opstapje

‘Maar ook nu kunnen we via de tweedehandswinkel veel betekenen. Voor elk kind dat in armoede leeft en via onze spulletjes wel netjes gekleed naar school, maken we een verschil.’ Ze herinnert zich levendig hoe vroeger een kind in haar klasje werd uitgelachen omwille van zijn schamele kleding. ‘Die ervaringen – en alle pijnlijke herinneringen die daaruit voortkomen – kunnen we kinderen helpen besparen.’ Ook wie financieel amper ruimte heeft, moet kansen krijgen om zelfvertrouwen te hebben. Mooie kleding en een uitstraling horen daarbij. ‘En wat mensen – dankzij de tweedehandswinkel – niet moeten uitgeven aan kleding, kunnen ze besteden aan andere dingen die ze nodig hebben voor een waardig en zo gezond mogelijk leven.’

De winkel als hefboom

De opbrengsten van de tweedehandswinkel dienen om dingen mogelijk te maken waar het zonder niet zou kunnen. Een voorraad mazout of houtpellets bestellen voor een gezin in armoede. Samen winkelen voor hoogstnodige aankopen. Een budgetmeter opladen. Een uitstap op touw zetten voor een gezin met jonge kinderen. Maar dan moet je wel eerst aanvoelen wat er speelt en wat er nodig is. Dat moet je niet met je eigen ditjes en datjes bezig zijn.

En dan zijn er ook mensen bij wie de schaamte zo groot is, de onzekerheid zo verpletterend. Rachel: ‘Ik denk aan een mevrouw die zelf sociaal werker was bij een OCMW ergens in het land. Ze kwam speciaal tot bij ons om anoniem te kunnen zijn. Pas na een paar bezoekjes aan de winkel vertelde ze over haar echtscheiding en de armoede waarin ze verzeild was geraakt. Voor hen willen we er kunnen zijn. Hen kansen bieden, ook via Rap op Stap bijvoorbeeld. Om er toch eens even tussenuit te zijn.’

“Mensen sparen maandenlang om één dagje naar de Zoo te kunnen met de kinderen. Zodat ze niet aan de schuldbemiddelaar moeten vragen of het mag.”

Rachel, vrijwilliger bij ‘t Opstapje

Rachel vertelt dat er mensen zijn die in het begin van het nieuwe jaar komen kijken naar de boeken van Iedereen Verdient Vakantie, een daguitstap kiezen en dan beginnen sparen. ‘Ze sparen dan maandenlang om bijvoorbeeld in oktober één dagje naar de Zoo te kunnen met de kinderen. Zonder toestemming te moeten vragen aan de schuldbemiddelaar. Het vooruitzicht aan die ene uitstap biedt hen perspectief. Dat perspectief en onze aanmoediging hebben mensen nodig.’

Doen wat nodig is

‘Het ontmoetingscafé en de winkels zijn centraal in onze werking’, zegt Rachel nog. ‘Want daar bouwen we relaties op. Daar kunnen we zien wat nodig is. Daar ontmoeten kansen elkaar. En kunnen we – op intuïtief aanvoelen – doen wat we kunnen. ‘Als mensen op hun gemak zijn bij elkaar en bij ons, dan kan er iets bougeren. Anders niet,’ zegt Marc.

Er-zijn dus. Afstemmen. Je kan er alleen maar zijn als je iemand leert kennen. Als je een beetje weet waar iemands leven over gaat. Als je een inkijkje krijgt in de pijn en de onzekerheid. Dat is waar begenadigde sociaal werkers in uitblinken, aldus Professor Baert.

Dat is presentie. Precies dat zie ik hier, in dat bijzondere concept van ’t Opstapje, aan het werk. Helemaal gedragen, beleefd en waargemaakt door vrijwilligers.

* voor een beknopte introductie in Presentie: Presentie -wat is het - uitleg in 10 minuten - YouTube
Lore, Marc, Ann en Rachel

In gesprek met

Lore is een jonge vrouw met autisme. Werk vinden – hoe graag ze het ook zou willen – lukt (nog) niet. Bij ’t Opstapje helpt ze bij het vullen van rekken, kleding sorteren, spullen schoonmaken, de winkel bemannen en telefoontjes beantwoorden. ‘Eigenlijk help ik hier zo veel meer mensen dan ik soms wel besef,’ zegt ze.

Marc draagt vrijwillig zorg voor het ontmoetingscafé van Welzijnsschakel ’t Opstapje. In normale tijden is het café open op donderdag en zondag. Er is koffie, verse soep en op zondag een stukje taart.

Ann kwam bij ’t Opstapje terecht toen ze het als gevolg van een chronische ziekte en een scheiding financieel lastig kreeg. Van het een kwam het ander, en al gauw ging ze de werking als vrijwilliger mee ondersteunen. Momenteel combineert ze haar inzet met mantelzorg voor haar ouders.

Rachel is – samen met haar man Filip – pionier van Welzijnsschakel ’t Opstapje. Ze draagt bij aan de tweedehandswinkel, ondersteunt Filip in het organisatorische werk en staat persoonlijk in voor het Rap op Stap kantoor. Ze bemiddelt daguitstappen en vakanties via Iedereen Verdient Vakantie, gaat soms mee op uitstap met een gezin en organiseert groepsuitstappen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 12 maart 2021 in de categorie Vrijwilligers.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Bevrijd! Dat is het juiste woord

In gesprek met Margo | 9 maart 2021

Met fluwelen vingers beroert ze de rafels van het verleden. Haar stem wordt zacht, fluisterend haast, wanneer ze me vertelt over toen, ooit, lang geleden. Over de pijn en het trauma. Over de reddeloosheid en de grond die onder haar voeten was weggeslagen. Ze zijn er nog, de verhalen van toen, maar we raken ze slechts lichtjes aan. De diepte van lang geleden laten we rusten. Van achter haar lichtblauwe mondmasker kijkt Margo me aan. Haar handen schikken het lapje wegwerpstof aanhoudend recht. ‘We hebben toch allemaal een rugzakje’, zegt ze. Ze haalt haar schouders op en vervolgt: ‘Bevrijd, zo voel ik me. Dat is het juiste woord.’

Het moet zo rond haar 60ste zijn geweest, toen ze voor het eerst binnenstapte in de garage waar het koppel Rachel en Filip begon te pionieren met een doorgeefpunt voor tweedehandsspulletjes. Daar in die garage viel het leven van Margo eindelijk in de plooi.

Echte soep vanavond, mama?

Margo: ‘Ik zie het nog voor mij. Op een bank lagen allemaal verse groenten. Een jongetje keek naar zijn moeder en zei uitgelaten: mama, nu kunnen we straks soep maken!’ Zonder het te weten gaf het ventje op dat moment Margo het zetje dat ze nodig had. Sindsdien werkt ze vrijwillig mee en zag het initiatief op korte tijd uitgroeien tot een Welzijnsschakel met twee tweedehandswinkels, een Rap op Stap kantoor en een ontmoetingscafé. Het engagement veranderde haar leven.

In de begindagen van ’t Opstapje was ze liefst van al achter de winkel bezig. ‘Maar de mensen begonnen met mij te praten. Ik zag dat mensen konden ruzie maken en het toch snel weer goed maakten. Mijn mening werd gevraagd en ik leerde ze zeggen. Ik ontdekte dat ik een mening had. Ik durf nu al eens nee te zeggen.’

Bloemenkleedje

’t Opstapje heeft van haar eindelijk Margo gemaakt, zegt ze. Haar rugzak doet er niet toe. Er is vriendschap. Ze is voor het eerst in haar leven zichzelf. Iets in haar smolt. ‘Ik kan nu wél zeggen ik hou van u. Knuffelen deed ze vroeger nooit. Ze leerde het. Ze geeft het door. Ze kan nu eindelijk lieverd zeggen tegen haar dochter. Of schattie, tegen haar vriend. 

“Ik kan nu wel zeggen dat ik van iemand hou. Ik durf nu wel knuffelen en lieve woorden uitspreken.”

Margo

Haar mooie ogen kijken me open aan. Het met zilvergrijze haartjes doorweven kopje is vrolijk kort geknipt. ‘Ik durf voor het eerst een kleedje te dragen. Ik kreeg zelfvertrouwen.’ Ik kijk naar haar kleedje en maak een compliment. Een bloemenkleedje in sprekende tinten oranje en rood. Haar handen dwalen naar haar nek. ‘Vroeger moest het allemaal tot boven toe zijn’, zegt ze. ‘Nu laat ik mezelf wat meer zien.’

Leren praten, durven knuffelen

‘Ik durf nu wel de mensen aanspreken in de winkel. Vroeger wilde ik graag mensen helpen, maar had de moed niet om contact te maken. Nu komen de mensen met mij een babbeltje doen.’ Ze trekt haar mondmasker nog eens strak en vertelt over één van de fijnste momenten die ze beleefde in de winkel. ‘Ik hoorde een koppeltje praten en ving flarden op van hun gesprek. In een opwelling ben ik rechtgestaan, liep naar de vrouw en gaf haar een knuffel. Ik voelde dat ze het echt nodig had. De vrouw was ontroerd.’

Gouden draden weven

Als ik haar vraag waar ze in deze lastige tijd naar uitkijkt, denkt ze geen tel na. ‘Ik droom van een fijn Sinterklaasfeest voor de kinderen van ‘t Opstapje’, zegt ze. ‘Dan kan ik cadeautjes inpakken. Dan zal ik zien hoe de kleintjes op schoot kruipen bij Sinterklaas. Het maakt veel goed van wat ik zelf gemist heb.’

Bij het afscheid denk ik: een mensenleven is als een handgeweven tapijt. Elke ervaring, elke ontmoeting, elke gebeurtenis weeft een draad. Zwarte taaie draden, grijze draden, maar ook kleurrijke pluizige draden, tot zelfs goudspinsel toe. Ik zie hoe de jaren bij ’t Opstapje goud weven in Margo’s levenstapijt.

Margo

In gesprek met

Margo (65) is vrijwilliger bij Welzijnsschakel ’t Opstapje. Ze draagt mee zorg voor de tweedehandswinkel in Zelem bij Halen. Haar vriend Marc is er ook vrijwilliger. Hij is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het ontmoetingscafé. ’t Opstapje is lidorganisatie bij Iedereen Verdient Vakantie en organiseert een Rap op Stap kantoor in Halen en Sint-Lambrechts-Herk.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 9 maart 2021 in de categorie Vrijwilligers.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Een nieuw doewoord als supergezond virus: Samenen

In gesprek met Filip Zwerts | 1 maart 2021

In april 2019 stapten we voor het eerst binnen bij Rachel en Filip, initiatiefnemers van Welzijnsschakel 't Opstapje in Zelem, deelgemeente van Halen.* Wat enkele jaren voordien begon als een spontaan initiatief in de garage van hun eigen woning, was toen al uitgegroeid tot een doorgeefpunt, tweedehandswinkel, rap op stap punt en ontmoetingscafé. Minder dan twee jaar later streek 't Opstapje ook neer in Sint-Lambrechts-Herk (Hasselt). Het is nu voorjaar 2021. We leven al bijna een jaar met de sociale handrem op. Bij 't Opstapje beperken ze het aantal bezoekers aan de winkels en krijgen winkelaars een half uurtje om rond te kijken. Tijd voor een babbel is er amper. Het sociaal café ligt er noodgedwongen verlaten bij. Het Rap op Stap kantoor, dat het moet hebben van spontane ontmoetingen en zachtmoedige gesprekjes, wacht op betere tijden. In het hart van de pioniers groeit het verlangen om weer écht het verschil te kunnen maken in het leven van ‘hun’ mensen.

Rachel en Filip verhuisden van Halen naar Filips ouderlijke woonst in Sint-Lambrechts-Herk. Het grote winkelpand is tot in de nok volgestouwd met stapels bananendozen. Speelgoed, huisraad, kleding, schoenen - netjes volgens seizoen en maat gesorteerd - ligt hier klaar om in de winkel te belanden. Zes vrijwilligers en een stagiaire sociaal werk houden twee filialen van 't Opstapje aan het draaien. Ze leggen verbindingen met bewoners en organisaties in de buurt, sorteren tweedehandsspullen, richten de winkels in en houden hun oren open voor noden en kansen die bezoekers brengen.

“Ervaren wat je graag doet of waar je goed in bent, brengt frisse ruimte in je hoofd.”

Filip Zwerts

’t Opstapje staat voor drie doelen. Eén: kansen scheppen om onder de mensen te komen. Twee: levensnoodzakelijke spullen bieden aan mensen en daardoor zorgen wegnemen. Drie: mensen prikkelen om nieuwe ervaringen op te doen en zichzelf te ontdekken en te waarderen. Filip: ‘Want mensen die in armoede of met een beperking leven, denken vaak dat ze niets kunnen. Als ze ervaren wat ze wel graag doen of waar ze goed in zijn, kunnen ze oude gedachtenpatronen loslaten en komt er frisse ruimte in hun hoofd.’

De vermoeidheid weegt

Filip zucht. ''t Opstapje is dus in essentie een sociaal gebeuren. Het draait erom dat mensen elkaar kunnen ontmoeten. Dat er spontaan onderlinge steun ontstaat. Dat mensen geprikkeld worden om iets nieuws te proberen. Dat is nu allemaal weg.' Het weegt op de vrijwilligersploeg. Omwille van het virus werken zij al bijna een jaar vooral op hun eentje. De winkel draaiend houden vraagt veel zorgzaam handwerk. Geschonken kleding en spullen moeten gesorteerd, verpakt en gestapeld. Voorraden moeten geprijsd en in de winkelrekken belanden. In de winkel worden ze geconfronteerd met groeiende nood bij steeds meer mensen. En er is – behalve materiële noden verzachten van mensen in armoede -  zo weinig wat nu kan gedaan worden.

Door de opmars van het virus en de snelle groei van 't Opstapje - van een garage naar één en dan naar zelfs twee trefpunten - belandden initiatiefnemers Filip en Rachel onder bergen werk, praktische beslommeringen en financiële kopzorgen. Het werk groeit de vrijwilligersploeg boven het hoofd. Subsidies voor de werking gaan op aan de huur van het pand in Zelem. 'Het is ons een beetje boven het hoofd gegroeid. We zijn doodmoe. De winkel runnen en de boel financieel haalbaar houden, vraagt al onze energie', zegt Filip.

Verbinding herstellen

'We willen veel', glimlacht Filip. 'En ik voel dat we met z'n allen toch wel op ons tandvlees zitten.' De verbinding tussen de vrijwilligers is verwaterd omdat iedereen vooral op z’n eentje bezig is aan zijn of haar taken. De energiebron achter de inzet van de vrijwilligers droogt op. In normale tijden geven de vele sociale contacten tussen de vrijwilligers en met bezoekers de energie om ervoor te gaan. Die bron van kracht valt nu weg. Het virus treft daardoor vrijwilligersorganisaties als ’t Opstapje in hun hart.

“De energiebron achter de inzet van vrijwilligers is contact met anderen. Dat dit nu niet kan, treft onze organisatie in het hart.”

Filip: ‘We kunnen niet meer afwachten. Ik breng nu onze vrijwilligers weer samen. Zo coronaproof mogelijk. We moeten elkaar terugvinden. Elkaars zorgen en ideeën beluisteren. Samen vooruitkijken en dromen van de toekomst.’ In de burelen en vergaderruimte werden plexi-schermen geplaatst. De ramen gaan – ook in putteke winter – open. De vrijwillige collega’s moeten elkaar weer in de ogen kunnen kijken. Elkaars nabijheid ervaren. Zich kunnen optrekken aan elkaars ideeën.

Hulp is welkom

’t Opstapje gaat op zoek naar extra vrijwilligers. Helpende handen in de voorraad, de winkel. En binnenkort – wanneer het virus zijn greep eindelijk zal lossen – ook in het Rap op Stap kantoor en het sociaal café. Iedereen is welkom, en hoe diverser de ploeg, hoe beter. ‘Want wat de ene persoon te bieden heeft, kan voor een ander net de hulp zijn die nodig is’, zegt Filip.

“In de stilte, beleefd met een vriend, kan je de boel in je hoofd op orde krijgen.”

Als er meer handen zijn om het werk te dragen, kan er ook ruimte komen in ieders hoofd. Dan krijgen sluimerende ideeën weer plaats om tot wasdom te komen. Dan kan Filip eindelijk werk maken van zijn droom om mensen in armoede kansen te geven de helende kracht van stilte te ervaren. Mensen moeten tijd vinden om bij zichzelf te komen, vindt hij. Die reis naar zichzelf, naar stilte in je hoofd, is te belangrijk. ‘In enkele stille dagen, met een vriend waarop je kunt terugvallen, kan je de boel in je hoofd weer op orde krijgen’, vertelt Filip uit eigen ervaring.

Het zit in ‘samenen’, zegt Filip. Een mooi woord, dat hij geïnspireerd overneemt van de directeur van GTB, waar hij als ervaringswerker aan de slag is. Een doe-woord. Samen is niet. Je maakt het. Dat is samenen.
 

* Het verhaal over die eerste ontmoeting in 2019 lees je hier.

 

Filip Zwerts

In gesprek met

Filip Zwerts is samen met zijn vrouw Rachel Smits initiatiefnemer van de nog jonge
Welzijnsschakel ’t Opstapje. ’t Opstapje runt een Rap op Stap kantoor, doorgeefpunt en tweedehandswinkel in Zelem (Halen) en Sint-Lambrechts-Herk (Hasselt). In Zelem is er ook twee keer per week een ontmoetingscafé.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 1 maart 2021 in de categorie Vrijwilligers.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vrijwilligerswerk? Zalig! Ik tel wel mee!

In gesprek met Bianca De Groote | 18 januari 2021

Ik ben vrijwilliger op verschillende plaatsen,
nergens is het zo leuk als hier.
We helpen mensen niet alleen op stap en vakantie,
mensen komen altijd binnen voor een babbel.
ik geniet van de familiale sfeer. 

We zitten allemaal in hetzelfde schuitje
we hebben vanzelf een soort begrip voor elkaar.

Dat ervaarde ik zo duidelijk toen mijn zoon, dochter en ik
in quarantaine moesten omdat we ziek waren.

Vijf lange weken alleen
met een kleuter op een appartement,
met een tienerdochter die haar vriendje niet kon zien.
Dat was lang. Dat was moeilijk.
Terwijl nadien bleek dat het geen corona was.

Mensen van hier telefoneerden en belden aan de deur:
Hoe gaat het?
Moet ik boodschappen doen?
Ik heb soep gebracht.

Waaw! Dit had ik nooit eerder meegemaakt!
Ik voelde zo duidelijk: Ik tel wel mee!
Dat vergeet ik nooit.


Toen we weer buiten mochten,
bracht ik ontdekkingtroefpakketten* rond bij de mensen.
Iedereen was er zo blij mee.

Een vrouw vroeg me in haar tuin. Ze was eenzaam.
Ze had al zo lang haar kleinkinderen niet gezien.
We praatten. Mijn zoontje was ook mee.

Hij speelde in haar tuin
in de zandbak, het zwembadje, met de gieter,
die eigenlijk voor haar kleinkind waren.

Het was zo zalig rustig. Ik kreeg een wijntje.
Het deed me zoveel deugd
om gewoon nog eens op ’t gemak
te praten met een volwassene.

Als je helpt, word je ook geholpen.


* Het ontdekkingtroefpakket van Iedereen Verdient Vakantie stimuleert je om op dorpeltrekking te gaan. Vraag een pakket aan boordevol inspiratie om je eigen buurt of Vlaanderen te ontdekken.
 
Bianca De Groote

In gesprek met

Bianca De Groote is alleenstaande mama van een dochter van 16 en een zoon van 4 jaar. Ze zit in haar tweede jaar van de opleiding tot ervaringsdeskundige in armoede en sociale uitsluiting van De Link en is vrijwilliger bij ontmoetingshuis De Moazoart en Rap op Stap Lokeren en. Ze kan niet zonder sociale contacten. De voorbije zomer ging ze – via Rap op Stap – een weekje naar zee en een weekje naar de Ardennen. Daar komt ze tot rust!

Dit verhaal werd gepubliceerd op 18 januari 2021 in de categorie Vrijwilligers.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Bijna zo fijn als uitwaaien aan zee

In gesprek met Halina Hnizdova | 8 december 2020

ik fiets langs de Durme
de toppen van de bomen
die mooie, oude, wijze bomen
ik kijk zo graag naar hen
dat ik bijna in de Durme fiets

ik fiets
ik adem
ik fiets
alle gedachten uit mijn hoofd

we houden allemaal van mooie natuur
we houden allemaal van het Molsbroek
daarom is het hier moeilijk fietsen als het mooi weer is

ik fiets ’s avonds, in de schemer, in het donker
zo rustig hier langs het water
ik kijk naar de bomen en glinsteringen op het water
ik hoor eenden en vogels

ik fiets en kijk naar de sterren
alleen
de sterren en ik en de eenden, de vogels, het water en de bomen

ik fiets en vergeet alles
en oeps, ik kan nog net een geparkeerde auto ontwijken.
ik ben hier niet alleen!

ik fiets me rustig
ik fiets alle zorgen uit mijn hoofd
ik fiets me vrolijk en vrij

het is bijna zo fijn
als uitwaaien aan zee
ik fiets
vlakbij huis

Foto: Bert Reniers: Vanop de fietsersbrug aan het Aardeken in Lokeren - Halina’s favoriete plek - uitkijken over de Durme
 
Halina

In gesprek met

Halina Hnizdova kookt als vrijwilliger tweemaal per week soep voor het sociaal restaurant van Ontmoetingshuis De Moazoart in Lokeren. Ze is afkomstig uit Polen en woont al jaren in België. Ze heeft het echt moeilijk in dit ‘dode jaar’ 2020: zonder cultuur, theater, naar Brugge gaan, haar vriendinnen bezoeken, een verjaardagsfeest… Gelukkig is er nog haar werk en de fijne sfeer in de Moazart! Haar dokter raadde haar ‘als risicopatiënt’ aan om tijdens de corona-pandemie niet meer naar de Moazoart te gaan, maar dat wil ze niet opgeven! Want zonder de Moazoart is het niet te doen! Ze zijn voorzichtig in de Moazoart en houden zich aan alle veiligheidsmaatregelen, en ze wil niet te angstig zijn. Ze hoopt dit jaar nog eens te kunnen uitwaaien aan zee.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 8 december 2020 in de categorie Vrijwilligers.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Een wit blad met een zwart puntje

In gesprek met Mieke Vanraes | 9 juli 2020

De voorbije periode bleven de Rap op Stapkantoren gesloten. Lang keken we hoopvol uit naar de heropening ervan. Het was tijd. Het verlangen naar vakantie was wellicht nooit groter dan nu. Tegelijk zijn de zorgen om die vakantie ook complexer dan ooit. Mensen zijn bekommerd om de gezondheid van zichzelf en hun reisgezelschap. Nogal wat mensen hebben een duwtje en extra steun nodig om de stap naar vakantie echt te durven zetten. Sinds begin juli is Mieke Vanraes alvast in Waasmunster terug op post, om vakantiegangers op weg te helpen. We blikken met haar terug op de voorbije periode, toen het Rap op Stap kantoor er even niet was. Haar hoop gaat uit naar ‘witte verhalen’. Verhalen van hoop en dankbaarheid, die ons inspireren om te blijven werken aan een betere wereld.

‘Het hangt er allemaal maar van af hoe je het bekijkt. Je kan overal negatieve en slechte dingen zien, en daar zelf heel ongelukkig van worden. Of op zoek gaan naar waar je blij van wordt. Dingen doen die anderen gelukkig maken, en waar je zelf deugd van hebt. Kiezen voor een focus op dat kleine zwarte puntje, die onvolmaaktheid op dat witte blad. Of willen zien hoeveel wit er voor de rest is.’

“Kiezen voor een focus op dat kleine zwarte puntje, die onvolmaaktheid op dat witte blad. Of willen zien hoeveel wit er voor de rest is”

Mieke Vanraes

Mieke, vrijwilliger bij Rap op Stap in Waasmunster, maakt met één beeld een samenvatting van ons gesprek. Luisteren naar Mieke, is als overgoten worden met warme levensmotto’s, als lezen in een boek vol wijsheid of kijken naar tekeningen, die naast wit en zwart, vol levendige kleuren zitten.

Rood voor drama en gevaar, maar ook voor kracht, motivatie en passie

‘Er is wel wat lastigheid geweest in mijn leven, en dat is er nog steeds, maar ik probeer daar niet op te focussen. Ik kom rond als alleenstaande. Ik heb nog nooit honger gehad. Ik ben tevreden met wat ik heb. We focussen zo makkelijk op het slechte in de wereld. Maar dat helpt niet.

Net voor de lockdown had ik alles in orde gekregen om vrijwilligerswerk te kunnen doen. En toen kwam die corona-opdoffer. In mijn omgeving zag ik veel angst en paniek. Vooral bij eenzame mensen, die met niemand hun gevoelens kunnen delen. En ik voelde dat op mezelf overslaan. Die eerste dagen kon ik niet anders dan stilletjes hopen dat alles toch goed zou komen. Wat me toen geholpen heeft, is om te proberen aarden en gronden. Ik ga dan ‘hard’ op de grond staan, of met een voet over een bal rollen, zodat alle aandacht naar beneden gaat. Soms ook figuurlijk de angstgedachte vastnemen en in de grond gooien. Terwijl ik het nu aan jou vertel, doe ik die gebaren automatisch mee. Dit helpt om de angst weg te krijgen. Want er is wat er is. Voor alles is er een tijd. En nu is er een tijd voor dit.’

Blauw voor veiligheid en zekerheid, en voor het ‘jijipgevoel’

‘Mijn dagen waren en zijn gevuld met bellen naar iedereen, te helpen waar ik kan. Ik hang gemiddeld vier uur per dag aan de telefoon. Er zit zo’n sticker op mijn hoofd: “Vertel maar, ik luister.” Ik voel me daar goed bij, van mensen blij maken krijg ik zelf ook positieve energie.

“Er zit zo’n sticker op mijn hoofd: “Vertel maar, ik luister.” Ik voel me daar goed bij, van mensen blij maken krijg ik zelf ook positieve energie.”

Bijbelteksten zorgen bij mij voor rustpunten, en geven tegelijkertijd inspiratie. Zo word ik vandaag gedreven door de tekst: “als er een grote ramp gebeurt, richt je op en hou je klaar om goed te doen.”  Ik stuur al jaren kaartjes naar oudere mensen in onze buurt. In die hele crisis ben ik kaartjes beginnen ontwerpen, en heb ze laten drukken. Want ouderen werden extra getroffen tijdens de lockdown, vooral door eenzaamheid. Wanneer ze dan zo’n kaartje in hun living kunnen hangen, er elke dag opnieuw naar kijken en moed uit putten, weten ze dat ze niet vergeten worden.

Ik ging op zoek naar vereenzaamden in onze buurt, om een veilige babbel mee te doen, te luisteren naar hun verhaal. Want alle kleine lichtpuntjes in hun leven vielen in één keer weg: geen hulp meer aan huis, geen kleinkinderen op bezoek, geen activiteiten van de verenigingen... In onze gesprekken proberen we de angst tot wat realistischer proporties te herleiden en het eenzaamheidsgevoel weg te nemen.

kaartjes

In de geloofsgemeenschap waar ik deel van uit maak, konden we in het begin de vergaderingen volgen via streaming. Daarna zijn we er in geslaagd om onze bijeenkomsten via zoom te laten doorgaan, zodat er interactie kon zijn. Ook de kinderen kunnen actief mee doen met de vergadering, zoals het altijd al geweest is, maar nu dus via zoom. Mensen die niet vertrouwd waren met de technologie werden geholpen om mee te kunnen doen. Niemand werd achtergelaten. We hebben op geen enkel moment de diensten moeten missen. Daar krijg ik dus een ‘jijipgevoel’ (*) van in mijn armen en benen.

’s Avonds, wanneer ik in mijn bed lig, overdenk ik de voorbije dag. Het is een moment om los te laten, om te luisteren naar mezelf, en dankbaarheid te voelen voor alle goeds dat die dag geweest is. Onze emoties drijven de hele wereld door. Ik wil de dankbaarheid die ik voel mee de wereld in sturen.’

Geel voor optimisme, tijdloosheid en creativiteit

‘Ik kijk hoopvol naar de toekomst, na ‘hierna’. Die positieve energie die we de voorbije periode naar elkaar doorstuurden, door écht naar elkaar te luisteren, écht aandacht te hebben voor zij die het nodig hebben, die wordt nu al verspreid in de wereld. Kijk naar al die hoopvolle boodschappen en ook soms wel grappige tekstjes die gedeeld worden, om elkaar te helpen de moed er in te houden. Maak iets moois van elk moment, want als je er op wacht tot het mooi wordt kan je mogelijk wel lang wachten.

“Maak iets moois van elk moment, want als je er op wacht tot het mooi wordt kan je mogelijk wel lang wachten.”

In deze tijd zie je nog duidelijker hoe er twee soorten ‘grote verhalen’ zijn. Het ene verhaal zegt: “wij kunnen toch niks veranderen, alles zal wel weer terug worden zoals voorheen of misschien nog slechter”. Die zwarte kant baart me soms wel zorgen. Het andere verhaal, en dat is waar ik naar op zoek ga, is een  wit verhaal. Een verhaal van koppig tegen de stroom in te gaan, je niet willen neerleggen bij “het is zoals het is”, het hardnekkig blijven werken aan een betere leefwereld voor iedereen.

Ik denk dat als we ons meer bewust worden van alles waar we dankbaar voor kunnen zijn, en dit ook delen met meer mensen, dat we meer witte verhalen zichtbaar kunnen krijgen, en de positieve kring  groter kunnen maken. Als je alles negatief bekijkt ga je je negatief gedragen naar anderen. Dankbaar zijn daarentegen maakt gelukkig. Dàt is wat ik graag met iedereen wil delen, vanaf begin juli ook weer met de mensen bij Rap op Stap. In de bijbel staat: “wat je nu zaait, kan je later oogsten.” En ja, ook van brandnetels kan je lekkere soep maken.’

(*) jijip: Waaslands woord voor snoepjes, spekken, marshmallow
Inspiratie uit “Het geheime leven van kleuren”, Kassia St Clair
Biofoto Mieke Vanraes

In gesprek met

Mieke Vanraes is medewerker bij Rap op Stap Waasmunster. Haar eerste vrijwilligerservaring was op haar twaalfde. Een beetje gedwongen ging ze regelmatig op bezoek bij een dame met handicap, wat ze in het begin niet makkelijk vond. Maar ze leerde door de handicap heen te kijken, en bleef het bezoek volhouden tot de dame overleed. Sindsdien is de vrijwilligersmicrobe om ‘nabij te zijn bij anderen, hen te ondersteunen en te helpen’ nooit meer weg gegaan. Van zorg voor ouders en schoonouders tot, nu extra in deze tijd, het bezorgen van bloemetjes aan bekende ouderen in de buurt, kaartjes maken met spreuken die moed geven en die gaan bussen, snuisterzakjes met zoetjes uitdelen... Dit alles vanuit een grote, onvoorwaardelijke liefde voor God en de medemens.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 9 juli 2020 in de categorie Vrijwilligers.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

De (kwetsbare) kracht van vrijwilligerswerk

In gesprek met Gerda Walravens | 6 maart 2020

Meer dan vijftig mensen steken regelmatig en helemaal vrijwillig een handje toe in het reilen en zeilen van vakantiehuis De Kleppe in Everbeek. Sommigen van hen zijn heuse supervrijwilligers. Zoals Gerda, die administratief ondersteunt en het feestcomité mee bezielt. Doordat intussen zoveel mensen uit de buurt betrokken zijn, is De Kleppe echt een deel van de gemeenschap van Everbeek geworden. Gerda: ‘Niemand kijkt hier op als een groep mensen in een rolstoel samen met de ezels of de geitjes op wandel gaat.’

Dat vakantie niet voor iedereen vanzelfsprekend is, was nooit bij Gerda Walravens opgekomen. Tot ze na een loopbaan in een verzekeringsmaatschappij met pensioen ging en vrijwilliger werd bij De Kleppe. Daar ontmoet Gerda gasten die heel wat drempels moeten overwinnen om op vakantie te kunnen. Mensen met autisme bijvoorbeeld, die behoefte hebben aan een overzichtelijke dagindeling en prikkelarme ruimtes. Of koppels waarvan een van de partners zorg nodig heeft en pas met vakantie kunnen als er een aangepaste kamer en zorg beschikbaar is.

“Mensen met een beperking moeten dagelijks bergen overwinnen.”

Gerda Walravens

Ontmoeten doet anders kijken

Het vrijwilligerswerk doet Gerda deugd. ‘Ik hou ervan om mensen te helpen. En ik heb sociaal contact nodig om gelukkig te zijn.’ Over vakantie mogelijk maken voor anderen, wist ze zo goed als niks. Vier jaar later is Gerda onmisbaar geworden bij De Kleppe. Ook is haar eigen wereld enorm verruimd. Gerda: ‘Vroeger zag ik mensen met een beperking toch een beetje als sukkelaars. Door mijn werk bij De Kleppe heb ik een heel ander beeld gekregen. Wij klagen omwille van allerlei pietluttigheden. Terwijl mensen met een beperking soms dagelijks bergen moeten overwinnen.’

Innig blij!

Gerda koestert de mooie herinneringen aan ontmoetingen met vakantiegasten. Ze vertelt over een groep van allemaal mensen met een beperking. Op een moment in die vakantie keek ze met verwondering hoe een oudere dame van die groep dolgelukkig terugkwam van een bezoek aan de markt. Gerda: ‘Ze had oorbellen gekocht. Overgelukkig was ze, innig blij. Dat trof mij, want zoiets zie ik niet vaak bij andere volwassenen.’

Vrouw voedert een geitje
 

Nog een mooi moment was die keer toen Gerda in de tuin liep en een knappe jongen met een mentale beperking haar aansprak. Heb je tijd om te praten? vroeg hij Gerda heel beleefd. Gerda: ‘Hij vertelde dat hij bang was dat hij iets giftigs had gegeten. Ik kon hem geruststellen. Daarna vertelde hij over zijn gezin en zijn moeder. Op het einde zei hij: Bedankt, je bent een lieve mevrouw. Zijn openheid raakte mij.’

Wonderlijke momenten

Vakantiegangers komen en gaan, net als collega’s die meedraaien in de sociale tewerkstellingstrajecten. De vrijwilligersploeg is daarentegen een vrij stabiele en hechte groep geworden. Een groep waarin Gerda vriendschap ervaart. En waarmee ze wonderlijke dingen mag meemaken. Gerda: ‘Ik herinner mij een ontmoeting met een groep moeders uit het Brusselse, allemaal vrouwen die thuis met armoede worstelen. Op hun laatste avond organiseerden ze een feestje.  Vrijwilligster Annemie en ik werden ontvangen als koninginnen. Er waren drankjes in glazen met een suikerrand, en allerlei lekkers. We kregen elk een baby op schoot en mochten toeschouwer zijn van een kleine show van de kinderen. Dat was echt genieten!’

“Het vakantiehuis is een deel van de gemeenschap geworden.”

Prachtig en kwetsbaar tegelijk

De Kleppe is een prachtig project, zegt Gerda. Ze ziet de coördinator en zijn collega bergen werk verzetten. ‘En ik merk dat er ook veel op de schouders van vrijwilligers rust. Ik ben zestig jaar, en vele vrijwilligers zijn zeventig en ouder. We doen ons werk bijzonder graag. En toch lijkt me dit, met het oog op de toekomst, een kwetsbare situatie. Zou een vorm van overheidssteun voor een fantastische plek als deze niet op zijn plaats zijn? Ik vraag het me af.’

 

Foto's: Copyrights Lisa Bilterijst
Gerda Walravens

In gesprek met

Gerda Walravens heeft er een loopbaan bij een verzekeringsmaatschappij opzitten en is sinds vier jaar vrijwilliger bij de De Kleppe in Everbeek. Ze staat er onder meer in voor de administratie en zit in het feestcomité. De Kleppe is een vakantiecentrum waar iedereen terecht kan, ook kwetsbare mensen, personen met een mentale of fysieke beperking, mensen in armoede, mensen met autisme en personen met een bijzondere hulpvraag. Er zijn zorgmiddelen ter beschikking en er is ook een belevingstuin en een werking met dieren getraind voor therapeutische activiteiten. De Kleppe kreeg als eerste vakantiecentrum in Vlaanderen het Autismevriendelijk label van Autisme Centraal.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 6 maart 2020 in de categorie Vrijwilligers.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Vakantiecentrum draait op de kracht van inclusie

In gesprek met Robin Ronsyn | 3 maart 2020

Ooit was het een klooster. Vandaag is het een vakantiecentrum dat liefst van al bijzondere mensen ontvangt. De Kleppe (Everbeek) ligt te midden van de heerlijke glooiingen van de Vlaamse Ardennen. Mensen met de meest uiteenlopende achtergronden zijn er samen aan de slag via de sociale economie. Ook een indrukwekkend team van vrijwilligers schraagt de werking. Dat maakt van De Kleppe tegelijk een inspirerende onderneming en een kwetsbaar project. ‘Als een van onze beste vrijwilligers wegvalt kunnen we niet bepaald een vacature voor een nieuwe topvrijwilliger uitschrijven’, zegt coördinator Robin Ronsyn. Een vrijwilliger rekruteer je natuurlijk niet zoals je dat bij een werknemer zou doen. Een gesprek over de kracht van jonggepensioneerde vrijwilligers, altijd terugkerend afscheid en inclusie op elk niveau.

Iedereen groeit

De infrastructuur van De Kleppe is indrukwekkend. Het gebouw is volledig vernieuwd en tip top in orde om zowel mensen met een intensieve zorgbehoefte als mensen met autisme te ontvangen. Er zijn prikkelarme kamers, een snoezelruimte en zelfs een time-out ruimte. Robin: ‘Mensen die door hun aandoening of beperking agressie-aanvallen kunnen krijgen, kunnen bijna nergens terecht voor vakantie. Wij kunnen hen en hun begeleiders wel ontvangen.’

Geitjes voederen

Ook mensen die maatschappelijk kwetsbaar zijn, worden met open armen ontvangen. Als gast of als medewerker. Robin: ‘De kunst is om mensen aan te spreken in hun talenten. Als we dat doen, als we echt in elkaar geloven, kan iedereen groeien én kunnen we ons centrum draaiende houden.’ In het team van De Kleppe zitten zowel nieuwkomers die werkervaringen opdoen als mensen met een mentale beperking die er een deel van hun dagbesteding doorbrengen.

“Mijn wereld gaat open sinds ik vrijwilliger ben in het vakantiecentrum.”

vrijwilliger Paul

Springplank naar de samenleving

De Kleppe floreert voor én door kwetsbare mensen. Er zijn permanent ongeveer zeven mensen in sociale tewerkstellingstrajecten aan de slag: nieuwkomers, mensen met een verslavingsgeschiedenis, mensen met een psychische kwetsbaarheid en mensen die in armoede leven. Robin is fier op het succes van deze trajecten. De meeste mensen vinden hun weg naar reguliere tewerkstelling.  De begeleiding van deze mensen is intensief, de tewerkstelling per definitie tijdelijk. Robin: ‘Dus is het altijd opnieuw afscheid nemen van medewerkers.’

Een geschenk

De Kleppe werd een vaste waarde in het landelijke Everbeek. Vijftig vrijwilligers uit de regio zetten hun schouders onder het project. Een tiental supervrijwilligers, voornamelijk jonggepensioneerden, zijn echte trekkers. Ze zitten verspreid over tien werkgroepen zoals onthaal, administratie, onderhoud en feestcomité. Robin: ‘Wij hebben dus geen tuinman,  wel een tuinploeg.’

Twee mensen wandelen

“De kunst is om mensen aan te spreken in hun talenten.”

Robin Ronsyn

Een van die vrijwilligers is Paul, die een carrière in het bankwezen achter de rug heeft. Robin vertelt hoe Paul zijn kennis en ervaring vandaag inzet voor De Kleppe. Hij verzorgt presentaties en zet zich in voor fondsenwerving. Robin: ‘Het is wonderlijk om te zien hoe Paul openbloeit. Ik heb hem al meermaals horen zeggen: mijn wereld gaat open sinds ik hier meedraai. Dat ik daarvoor eerst zeventig moest worden!’ Na een carrière waarin hij omringd was door mensen die het maatschappelijk goed hebben, is Paul blij dat hij iets kan terugdoen voor de meer kwetsbare mensen in onze samenleving. Robin: ‘Ik hoop dat hij, en vele andere vrijwilligers, dat nog vele vele jaren kunnen doen.’

 

Foto's: Copyrights Lisa Bilterijst
Robin Ronsyn

In gesprek met

Robin Ronsyn is coördinator van De Kleppe in Everbeek. De Kleppe is een vakantiecentrum waar iedereen terecht kan, ook kwetsbare mensen, personen met een mentale of fysieke beperking, mensen in armoede, mensen met autisme en personen met een bijzondere hulpvraag. Er zijn zorgmiddelen ter beschikking en er is ook een werking met dieren en een belevingstuin. De Kleppe kreeg als eerste vakantiecentrum in Vlaanderen het Autismevriendelijk label van Autisme Centraal.

De Kleppe is een deelwerking van De Overmolen, een organisatie die werkt vanuit het Brusselse en die creatieve en duurzame antwoorden ontwikkelt voor zij die door de mazen van het net vallen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 3 maart 2020 in de categorie Vrijwilligers.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Jongeren uit de wereld ontdekken Oudenaarde en zichzelf, als vrijwilliger

In gesprek met Max Pouille en Irene Gkiouleka | 4 oktober 2019

Bij The Outsider Club, een kinder- en jongerenwerking in Oudenaarde, komen elk jaar jongeren uit andere Europese landen aangewaaid. Ze helpen mee in de club en worden opgenomen in de plaatselijke gemeenschap. En dat zet nogal wat in gang, zo blijkt. Er ontstaan verbindingen tussen de jonge vrijwilligers en de lokale gemeenschap, en hun leven krijgt er soms een heel bijzondere wending door. We spreken erover met Max Pouille, coördinator van The Outsider Club en Irene Gkiouleka, een vrijwilliger die vorig jaar vanuit Griekenland in Oudenaarde verzeilde.

Ga en verken

‘Elk jaar ontvangen we via EVS (*) vier jonge mensen die een jaar lang in Oudenaarde komen wonen,’ zegt Max. Hij legt uit dat EVS staat voor European Voluntary Service, een Europees programma gericht op het bieden van buitenlandse ervaringen aan jongeren. The Outsider Club zet sterk in op lokale vermenging met de internationale gasten. ‘Het is onze bedoeling om de jongeren niet alleen in gemeenschap van The Outsider te introduceren maar ook in de lokale gemeenschap. We geven hen een fiets en zeggen: ga en verken. Oudenaarde wordt een jaar lang hun thuis.’

jongeren uit verschillende landen
Jongeren uit de wereld welkom in Oudenaarde

 

Speels de taal leren

Vanuit de lokale bewoners is er best wat nieuwsgierigheid naar de reizigers die exotische verhalen naar hun stad brengen. Die contacten blijken een meerwaarde voor iedereen. De jonge gasten leren de taal en vinden hulp bij allerlei praktische dingen. De gastheren en -vrouwen krijgen intussen de wereld aan hun keukentafel. Zo boden verschillende bewoners zich aan om als vrijwilliger taallessen te geven. ‘Dat doen ze niet op een schoolse manier, hoor,’ zegt Max, ‘ze pakken het eerder ludiek aan. Door samen gezelschapspelletjes te spelen bijvoorbeeld of door interviewtjes van elkaar af te nemen.’

“Het is onze bedoeling om de internationale jongeren in de lokale gemeenschap te introduceren”

Max

Thuis

Er is veel interesse van buitenlandse vrijwilligers om naar Vlaanderen te komen. ‘Het Vlaamse jeugdwerk is dan ook uniek,’ zegt Max. Hij legt uit dat jeugdwerking organiseren met vrijwilligers hier echt zit ingebakken in de gemeenschap. Dat staat in schril contrast met vele plaatsen in het buitenland waar jeugdwerking vaak volledig geprofessionaliseerd is. ‘Internationale gasten kunnen zich een jaar onderdompelen in onze rijke vrijwilligerscultuur. Hier en daar blijft er wel eens iemand definitief plakken,’ zegt Max met een glimlach. Twee Hongaarse jongemannen waren de allereerste buitenlandse vrijwilligers, vijf jaar geleden. ‘Intussen zijn ze doorgegroeid naar posities met verantwoordelijkheid bij The Outsider.’ De twee hebben zich definitief in Oudenaarde gevestigd.

Irene aan het werk voor de thuisbuizen
Irene aan het werk voor de 'thuisbuizen'

 

Blij verrast

Ook de Griekse Irene Gkiouleka was vijf maanden verbonden aan The Outsider Club. Nadat ze was afgestudeerd als expert milieu en duurzaamheid in Griekenland, zocht Irene kansen om ervaringen op te doen in België. Ze wilde aanvankelijk in Brussel verblijven maar belandde via EVS in Oudenaarde. ‘Dat was een aangename verrassing,’ zegt ze met een glimlach. Ze voelde zich meteen erg welkom in de provinciestad. Lachend vertelt ze over een middag waarop ze sukkelde om de grote bestelwagen van The Outsider te parkeren op de parking van de supermarkt. ‘Er sprong een dame uit haar wagen om aan te bieden in mijn plaats te parkeren. In Griekenland zou ik eerder in een scheldpartij verzeilen!’

Winnende plaatjes

Bij The Outsider Club kreeg Irene uiteenlopende taken op haar bord. ‘Van het begeleiden van groepen tot de afwas,’ lacht ze. Ze ontwikkelde vanuit haar expertise ook een eigen project tijdens haar verblijf bij The Outsider. Een van de recreatieplekken voor de kinderen, de ‘thuisbuizen’, kreeg een opknapbeurt met upcyclingmateriaal. ‘Ik werkte er tien uur per dag aan,’ zegt ze, ‘ik wou iets achterlaten van mijzelf.’

“Mijn tijd als vrijwilliger bij The Outsider Club heeft me doen groeien als persoon.”

Irene

Irene liet ook nog iets anders achter. EVS schreef een fotografiewedstrijd uit onder de internationale vrijwilligers. Een van Irene’s foto’s werd het winnende plaatje. ‘En het daaropvolgend jaar kwam de winnaar opnieuw uit de rangen van de vrijwilligers bij The Outsider,’ zegt ze enthousiast, ‘dat zegt toch wat over de sfeer die er heerst.’

Groei

Intussen vestigde Irene zich in Vlaams-Brabant. Ze werkt bij een Europese instelling en probeert de taal onder de knie te krijgen. Op haar tijd bij The Outsider kijkt ze dankbaar terug. Rooskleurig was het niet altijd, zegt ze. Als jonge vrijwilliger in een ander land kom je best wel eens voor situaties te staan die niet altijd makkelijk zijn. ‘Maar ik denk dat ik net dat positief vind aan het hele verhaal. Mijn tijd als vrijwilliger bij The Outsider Club heeft me doen groeien als persoon.’

(*) European Voluntary Service (EVS) heet sinds 2018 ‘Europees vrijwilligerswerk’ binnen het European Solidarity Corps 

Max Pouille

In gesprek met

Max Pouille is coördinator van The Outsider Club, een vzw die zich toelegt op buitenavonturen voor jongeren en uitwisselingsprojecten voor internationale vrijwilligers. The Outsider Club is de sociale poot van The Outsider, bekend voor outdoor- en teambuildingactiveiten. The Outsider begon ooit als een project in de Ardennen en heeft intussen ook vestigingen aan de kust, in Aalst, Oudenaarde en Brussel. Het hart van The Outsider Club zit in Oudenaarde, maar ook op andere plaatsen in Vlaanderen worden er activiteiten georganiseerd.

Irene Gkiouleka is een Griekse beeldend kunstenaar en expert milieu en duurzaamheid. Ze kwam naar België in het kader van het European Volunteers Service project en heeft zich intussen gevestigd in Vlaams Brabant. Ze werkt op de administratie van de Europese overheid in Brussel. Tijdens haar vrijwilligerstraject nam Irene deel aan een fotografiewedstrijd van het EVS. Een van de foto’s die ze maakte bij de Outsider Club werd het winnende plaatje.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 4 oktober 2019 in de categorie Vrijwilligers.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Vakantie maakte iets wakker in mij, het besef: het kan anders

In gesprek met Gisele Huygens | 13 september 2019

Gisele Huygens leerde Iedereen Verdient Vakantie aanvankelijk kennen in het kader van haar job. Als hulpverlener en schuldbemiddelaar stond ze jarenlang mensen bij, te midden van een financieel lastig parcours. Al die tijd wees ze haar cliënten op de mogelijkheden voor uitstappen en vakantie, voor mensen met een klein budget. Later kwamen er momenten waarbij Gisele op een paar fronten vastliep in haar leven. In die periode kreeg ze de kans om zelf te genieten van een uitstap via Iedereen Verdient Vakantie. Het bleek een verrassende ervaring die vele inzichten bracht. Inzichten die ze vandaag meeneemt als enthousiast ambassadeur van Iedereen Verdient Vakantie.

Lasten

We ontmoeten elkaar bij (W)arm-kracht, een organisatie in Vilvoorde die opkomt voor mensen met beperkte middelen. ‘Het voelt soms alsof ik al verschillende levens achter de rug hebt,’ zegt Gisele. Ze heeft sprekende ogen, haar haren zitten in een korte frisse snit. Gisele vertelt hoe haar eerste huwelijk haar toeliet om in weelderige omstandigheden te leven. Daar hoorden onder andere rijkelijke uitstappen bij. Toen ze scheidde van haar man tuimelde ze plots in een heel ander leven, een leven met financiële uitdagingen.

Een paar jaar later vond Gisele opnieuw de liefde. Ze leerde een man kennen uit Gambia die sinds twee jaar in België woonde als politiek vluchteling. Met hem kreeg ze twee zonen. Toen ze met hem trouwde, stuitte Gisele op veel onbegrip in haar omgeving. Ze verloor heel wat van haar vrienden en vervreemdde wat van haar familie. Vanaf dan stond ze er grotendeels alleen voor. ‘Het was een lastig bestaan waarin ik continu moe en overprikkeld was,’ zegt Gisele. ‘Ik probeerde mijn gezin op alle vlakken recht te houden.’ Als kostwinner droeg Gisele een zware last op haar schouders.

Inzichten

‘Op een zeker moment stond mijn verantwoordelijke aan mijn bureau,’ vertelt Gisele. ‘Ze zei: jij hebt vakantie nodig.’ Gisele was verbaasd. Haar batterijen waren inderdaad al een tijdje plat maar aan vakantie had ze nog geen moment gedacht. ‘Mijn baas deed me inzien dat ik, gezien mijn financiële en psycho-sociale situatie, zelf in aanmerking kwam voor een uitstap via Iedereen Verdient Vakantie.’ Gisele kwam terecht op een camping aan zee. ‘Het was er verrassend mooi,’ zegt ze met een grinnik. De week op de fijne camping in de prachtige natuur maakte dat Gisele iets minder in overleefmodus ging zitten. ‘De week van rust in de natuur maakte iets wakker in mij. Het besef: ik ben verkeerd bezig en het kan anders.’ Vanaf dan probeerde ze zichzelf minder weg te cijferen en ging ze op zoek naar meer balans in haar leven. Gisele beschouwt die reis als een keerpunt in haar leven.

Blij weerzien

Drie jaar geleden werd er bij Gisele borstkanker vastgesteld. Opnieuw het begin van een ander leven. Het was een bewogen tijd met veel pijn en verdriet. ‘Ik werd dagelijks geconfronteerd met fysieke beperkingen en onmacht,’ zegt Gisele. Omdat haar inkomen sterk daalde ging haar man internationale ritten doen als vrachtwagenchauffeur. ‘Dat was zwaar. Mijn man was vaak afwezig en ik was niet in staat om voor mezelf en de kinderen te zorgen.’

“Die paar dagen op de camping maakten iets wakker in mij. Het besef: ik ben verkeerd bezig en het kan anders.”

Gisele Huygens

In die periode leerde Gisele hulp vragen aan kennissen en vrienden. ‘Ik kende Luk en Fransien al jaren vanuit (W)arm-kracht. Ze reden in die periode geregeld met mij naar het ziekenhuis en stonden mij bij met allerlei praktische zaken.’ Gisele denkt er met veel warmte en dankbaarheid aan terug. ‘Niet alleen steunden ze mij op praktisch en mentaal vlak, ze zorgden er ook voor dat ik me nuttig bleef voelen.’

Toen Gisele aan beterhand was bleven de mensen van (W)arm-kracht haar uitnodigen voor hun activiteiten. In het begin was het een beetje gek voor Gisele om bij (W)arm-kracht over de vloer te komen. Heel wat mensen waren immers nog cliënten van haar geweest. ‘Maar al snel voelde ik hoeveel deugd het deed om met zoveel enthousiasme te worden ontvangen. Mensen die vroeger aan mijn bureau zaten, vlogen me nu om de hals. Ze waren oprecht blij om me te zien, oprecht bezorgd ook over mijn gezondheid.’

Een positieve ketting

Vandaag herstelt Gisele nog van haar ziekte en voelt ze zich, ondanks haar beperkingen, redelijk goed. Met een warme blik in haar ogen vertelt Gisele over de onvergetelijke kerstavonden die ze de laatste jaren bij (W)arm-kracht beleefde. ‘We koken ieder een deel van de maaltijd bij ons thuis en brengen dan ons eten naar het zaaltje. Het is zo fijn om de mensen samen met hun gezinnen te zien genieten. Op zulke avonden vormen we een met z’n allen een soort van bijzondere familie.’

“Een vakantie-ervaring is het begin van een positieve ketting voor een gezonder en gelukkiger leven”

Gisele Huygens

Gisele is intussen ambassadrice geworden van Iedereen Verdient Vakantie. ‘Ik spreek nu uit eigen ervaring. Daardoor hebben mensen sneller oren naar wat mogelijk is. Op mijn eigen manier en ritme heb ik al heel wat mensen kunnen aanzetten om op vakantie te gaan,’ zegt ze fier. Ook probeert ze kinderen en jongeren aan te porren om op kamp te gaan. ‘Het is mooi om te zien hoe gelukkig de ouders zijn als hun kind terug komt van een geslaagd kamp.’

En het blijft vaak niet bij een deugddoende vakantie-ervaring alleen. Gisele legt uit dat het werkt als een soort van positieve ketting. ‘We slaan een babbel, regelen een vakantie en intussen horen de ouders dat we ook kleding verzamelen. Wat later brengen zij de kleren die te klein zijn geworden voor hun kinderen naar ons.’ (W)arm-kracht zorgt er dan weer voor dat de kledingstukken terecht komen bij mensen die ze goed kunnen gebruiken. ‘Alles begint bij ontmoeting,’ zegt Gisele. ‘Een lach, een klein gebaar, een gevoel van erkenning krijgen... Vanuit die ontmoeting start er een positieve ketting van dingen en acties, om zo te komen tot een gezonder en gelukkiger leven.’

Gisele Huygens

In gesprek met

Gisele Huygens werkt als hulpverlener en schuldbemiddelaar. Momenteel is ze in ziekteverlof omdat ze herstellende is van borstkanker. Als vrijwilliger is ze actief betrokken bij het Rap op stap kantoor van (W)arm-kracht in Vilvoorde. Gisele is echtgenote, moeder van twee zonen en een vriendin voor iedereen die haar na aan het hart ligt.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 13 september 2019 in de categorie Vrijwilligers.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |