Overslaan en naar de inhoud gaan

Vrije tijd

LUISTERVERHAAL: Op uitstap gaan en herademen

In gesprek met Lisa, Zara, Gustavo en Cesar | 2 juli 2021

Op uitstap trekken! Het betekent samen zijn, nieuwe dingen ontdekken en plezier maken. Maar wat betekent het als je je land hebt ontvlucht? Omdat er oorlog heerst bijvoorbeeld of omdat je er niet veilig was omwille van je geaardheid.

Verhalenmaker Eva De Groote trok naar Linkeroever, een opvangcentrum van Rode Kruis Vlaanderen voor mensen die in een asielprocedure zitten. Ze sprak er met een begeleider, een stagiaire en een bewoner.  Luister je mee?

Gustavo en Cesar

In gesprek met

Lisa Van Kerckhoven werkt sinds 2,5 jaar als begeleider in Opvangcentrum Linkeroever van Rode Kruis Vlaanderen. Eerder was het haar taak om mensen bij te staan in hun procedure. Vandaag is ze vooral bezig met het begeleiden van de kinderen en ook met sport, cultuur en vrije tijd.

Zara heeft in het voorjaar van 2021 vier maanden stage gelopen in het opvangcentrum. Op dit moment is ze er aan de slag in een vakantiejob. Ze is onder andere verantwoordelijk voor het activiteitenloket.

Gustavo Espitia komt uit Colombia. Hij werkte er in de gezondheidssector. Omwille van zijn geaardheid zagen hij en zijn partner Cesar zich genoodzaakt om hun land te ontvluchten. Gustavo en Cesar hopen in België een leven te kunnen uitbouwen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 2 juli 2021 in de categorie Vrije tijd.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Hoe ver je rijdt en hoe dicht je komt, samen op de fiets

In gesprek met In gesprek met Veronique, Tinne en hun fietsers | 28 mei 2021

Wat als een startende fietsbelevingonderneming en een wijk- en jeugdwerking de handen in elkaar slaan? Veronique Matthees van VeloVero en Tinne Buelens van Buurtsport Mechelen – J@M vzw doen het. Ze lanceren samen het project "Mechelen en Rivierenland fietsend ontdekken". Om iedereen de fiets op te krijgen, en Mechelen en omstreken beter te leren kennen.

Dinsdagvoormiddag 10u30. Mechelen, Vrijbroekpark. Katleen, Joeri, Abdeslam, Kathleen, Darifa, Patricia en Vera. Uit alle richtingen komen ze aangewaaid bij de ingang van het Vrijbroekpark. Klaar om een dertigtal kilometer te fietsen, in en rond Mechelen. Veronique en Tinne wachten hen op, een extra fiets bij de hand, voor zij die er geen hebben.

uitleg over de fietstoer
 

Lichte uitbundigheid bij de deelnemers.
Een beetje uitleg over de geplande route.
Een handvol duidelijke veiligheidstips om in groep te fietsen.
En weg zijn wij!

Fietsen is vrijheid

Veronique vertelt enthousiast over VeloVero. Na meer dan 30 jaar beroepservaring, met als rode draad samenwerken met kansengroepen in combinatie met fietsprojecten, start ze in februari 2021 haar eigen onderneming. Om terug dichter bij de mensen te komen voor wie ze het allemaal doet. Onder het motto “natuur, cultuur, gebuur” organiseert ze fietsbeleving in en rondom Mechelen.

“Fietsen is vrijheid. Fietsen is autonomie.”

Veronique

Veronique: ‘Fietsen is mijn ding. Dankzij de samenwerking met J@M en Buurtsport, en de ondersteuning van #ontdekkingtroef* kunnen we experimenteren met verschillende groepen deelnemers, en op verschillende tijdstippen van de dag en de week om samen te fietsen. Dankzij contacten uit mijn vorige jobs bereik ik zowel mensen uit wijkwerkingen, verenigingen waar armen het woord nemen, moeders en kinderen, mensen met psychische kwetsbaarheid en nieuwkomers. Ik  betrek ook de buren, en hun vrienden en vriendinnen. Ik droom ervan dat de deelnemers ambassadeurs voor fietsen in Mechelen kunnen worden. Want fietsen is vrijheid. Fietsen is autonomie.’

In stilte genieten

Kathleen is op weg naar een job als zelfstandige in de private bewaking. Zij en Veronique zijn oud-collega’s. Nu ze beiden aan een eigen onderneming werken, vinden ze elkaar om te brainstormen en tips uit te wisselen. Als alleenstaande mama met een zoon van tien was het de voorbije periode niet simpel om buiten te komen. Het fietsen stimuleert haar om opnieuw de wereld in te gaan, te bewegen. Het hoofd vrij te maken. Weg te dromen bij de huizen die aan de waterkant staan.

“In stilte genieten van de plekken waar je nooit eerder was.”

Geboren en getogen Mechelaar Joeri is een trouwe deelnemer aan de fietstochten die Veronique uitstippelt. Elke keer ontdekt hij iets nieuws. Te voet was hij nog niet veel verder gekomen dan de buurt waar hij woont. Onderweg praat hij weinig. Hij kijkt rond en geniet. Van de plekken waar hij nooit eerder was.

Geuren en kleuren

Het groen geeft rust. Van de stad zó het platteland in fietsen. ‘Het ruikt hier naar koe’, roept Darifa. Ze geniet van fietsen, vooral langs het water. Vijf kinderen heeft ze. De oudste is 27, de jongste zit in het middelbaar. Ze woont in het centrum van Mechelen en werkt bij Buurtsport. Sporten is haar leven. Bij elke stop die we maken doet ze stretchoefeningen. Volgende week kan ze eindelijk terug beginnen met de aerobicslessen voor volwassenen, buiten, in het park. Vandaag is het nog ramadan. Het ideale dieet, verklapt Darifa. Een voorbijganger roept al lachend dat we niet mogen vergeten trappen met al dat babbelen.

Wie kent Jo Leemans?

De schoonste momenten zijn wanneer mensen onderweg met elkaar beginnen praten. Dat gaat vrij vlotjes op de fiets. En tijdens een rustpauze. Met koffie, thee en koekskes. Tinne zorgt voor een coronaproof bediening. Dat we geen rommel op de picknickplek achterlaten.

koffiepauzeplek
 

Hilariteit bij de iets oudere dames in het gezelschap, de geburen en vriendinnen. Ze omarmen hun leeftijd en geven de jongere generatie met plezier een lesje geschiedenis over de Vlaamse orkest- en schlagerscène uit de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Qué sera, sera, wat moet zijn moet dat zal zo zijn, de toekomst die blijft geheim. De Vlaamse Doris Day, het orkest van Francis Bay. Durven we meezingen? Abdeslam giet er snel een hip Koerdisch muziekje over. En vraagt zich af: ‘Wat is toekomst?’. Patricia definieert: ‘Het verleden is wat er gebeurd is, het heden is nu en de toekomst is wat nog moet komen.’ En Jo Leemans? Die woont nog altijd in Mechelen.

Altijd ‘ja’ zeggen

Abdeslam heeft veel verhalen. Zeven jaar geleden kwam hij vanuit Syrië in België aan. Hij leert Nederlands. Sinds meer dan een jaar zijn de lessen online. Dat werkt niet zo goed voor hem. Mee kunnen fietsen trekt zijn wereld opnieuw open. In beweging zijn en vooral mensen in het écht ontmoeten, zodat hij Nederlands in ’t écht kan oefenen. Want hij wil toch een straffer gesprek kunnen voeren dan één van zijn medestudenten. Die zegt altijd ‘ja’. Al is het soms ‘nee’.

“Nederlands praten 'in 't écht'. De communicatie was goed vandaag!”

Abdeslam

De fietsmicrobe heeft hem te pakken. Hij fietst vanuit Mechelen naar Brussel of naar Leuven, langs de Dijle. Ooit klom hij in een notenboom onderweg. Zijn fiets stond een beetje verderop. Een dame die de fiets zag, en niemand in de buurt, belde de politie. Ze was er niet gerust op. Abdeslam zag de politie aankomen, kwam uit de boom, en legde uit dat het zijn fiets was. Met in de fietszakken: lekkere noten.

Aan het eind van de rit heeft Veronique nog een evaluatiepapiertje klaar. ‘Wat is communicatie?’ vraagt Abdeslam. ‘Communiceren is praten’, helpt iemand. Met een laconiek: ‘Ja, dan was de communicatie goed: ik heb goed gepraat!’, krijgt Abdeslam het laatste woord.

* ‘Mechelen en Rivierenland fietsend ontdekken’ is één de vele Ontdekkingtroef-projecten overal in Vlaanderen, die Iedereen Verdient Vakantie ondersteunt.
Veronique

In gesprek met

Veronique Matthees geniet van fietsen in de buurt en van langere fietsvakanties. De tochten geven haar een gevoel van vrijheid en vertrouwen. Vertrouwen in de medemens en in zichzelf. In februari 2021 startte ze de onderneming VeloVero op. Samen met Tinne Buelens van J@M en Buurtsport lanceerde ze een fietsproject voor kwetsbare personen, om hen de kans te geven er even tussenuit te zijn via een ontspannende fietstocht in de Mechelse regio.

Buurtsport bouwt aan een leefbaar en kansrijk Mechelen via laagdrempelige sport- en bewegingsactiviteiten in de verschillende Mechelse wijken. Buurtsport biedt op inclusieve, duurzame en toegankelijke wijze kansen tot sport en beweging voor alle mensen in maatschappelijk kwetsbare buurten.

J@M vzw organiseert activiteiten in de vrije tijd van kinderen en tieners die maatschappelijk minder kansen krijgen om zich te ontplooien. Educatieve en recreatieve activiteiten in de vrije tijd van de kinderen en tieners zorgen voor een motiverende basis op weg naar maatschappelijke participatie en betrokkenheid.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 28 mei 2021 in de categorie Vrije tijd.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

Westhoektroevertjes: proeven van de troeven in eigen streek

In gesprek met Pieter en Yarka, WVA vzw | 26 april 2021

Tonen wat leuk is in de Westhoek.
Het bijzondere in het alledaagse en het ongekende om de hoek.
Streekverhalen op een toffe manier overbrengen.
Met opdrachten die alle zintuigen aanspreken.
Op reis gaan in eigen streek, vanuit de huiskamer.

Dat doen de Troevertjeskoffers van Westhoek Vrijetijd Anders (WVA).
Voor mensen met een (vermoeden van) beperking en hun familie.
Zinnenprikkelende koffers vol verhalen, zottigheid en creativiteit.
Die krijg je als Pieter Lonneville en Yarka Neutens de handen in elkaar slaan - vrijetijdsmedewerkers bij VWA vzw.
En ze houden nog twee troeven in de hand, twee volgende troevertjes … *

Koffers vol verhalen, verrassingen en nieuwe ervaringen

Kotje Pieper, de Blauwers, Calmeyn en Pier Kloeffe.
Het zijn maar enkele figuren die je leert kennen door de Troevertjeskoffers.
De ene koffer brengt je naar het Heuvelland, de andere naar Bachten De Kupe.
Overzichtelijke koffers met een boekje en een 4-daags stappenplan.
In geanimeerde filmpjes op de tablet neemt detective Loupas je elke dag mee
langs bochtige wegen, dromend, ontdekkend en verbeeldend.
Ver voorbij het alledaagse.

Horen, ruiken, proeven, kijken en voelen.
De opdrachten zetten sterk in op zintuiglijke beleving.
Knutselen, tekenen, liedjes zingen, spelen, streekproducten proeven.
Van voettegels als blotevoetenpad tot een volkscafé in je living.
Tekeningen worden postkaartjes om te versturen naar een ander gezin.

“Of het nu met een koffer, de bus of een wandeling is, steeds hopen Yarka en Pieter èchte momenten mogelijk te maken. Momenten van echte ontmoeting, van echt voelen en echt samen spelen en beleven.”

De virtual reality-bril is het pronkstuk van de koffers.
Temeer omdat Pieter en Yarka voor bijzondere en knotsgekke filmpjes zorgden.
Zo beland je naast een reuzegrote kat en middenin het kippenhok.
Zo zie je je huisgenoot zich een weg banen in een (voor jou) onzichtbare jungle.

Yarka en Pieter hebben zich duidelijk geamuseerd en uitgeleefd,
hun fantasie en ongebreidelde creativiteit ingezet bij het samenstellen van de koffers.
Ze leerden zelf ook nieuwe streekverhalen kennen, die ze nu weer verder vertellen.
Ze zijn echt ver kunnen gaan bij de uitwerking van het project, vertellen ze trots.
Net omdat hun andere activiteiten in deze tijd (deels) wegvielen.
Ze maakten de koffers voor ‘hun gasten’, mensen met een (vermoeden van) beperking.
Ook kinderen genieten ervan. ‘Vaak is het omgekeerd’, zegt Yarka.
‘Kindertroeven kunnen inspirerend zijn voor volwassenen met een beperking,
maar zijn qua vormgeving vaak niet gepast.’

Samen in de koffer en op avontuur

De koffers verbinden, hoorden ze.
Een jongen met autisme bracht de laatste tijd vooral gamend op zijn kamer door.
Door de Troevertjeskoffer deed het gezin weer meer samen. Samen op ontdekking.
‘Ik ga toch liever echt op reis, maar het was heel tof’, vertelde hij aan Pieter.
Hij had echt elke opdracht gedaan, wilde het perfect doen.

De koffers maken de omgeving zichtbaar, zagen ze.
Een gezin aan zee deed samen dierengeluiden na.
Het geluid van meeuwen wisten ze niet.
Nu ze het kennen, horen ze het voortdurend. ‘Wat een vreselijk geluid!’

Troevertjesactiviteiten thuis: proeven, knutselen, voelen....
 

De koffers enthousiasmeren, ervaarden ze.
‘Gaat ze dat wel alleen kunnen?’ vroeg een moeder.
‘Ik weet niet of ik tijd ga hebben om het samen te doen, hoor!’
Dezelfde avond deelde ze haar eerste ervaringen op facebook: ‘Wat is het wijs!’
Op de huisfilmpjes is de mama nog het meest enthousiast. Het project heeft er een fan bij.

‘Via de personen met een beperking sluipen we binnen’, zegt Pieter ‘Zij willen de koffer graag.
De hulp van de ouders is welkom voor de VR-bril. Ze doen het ‘voor hun zoon of dochter’.
Zo raken de ouders betrokken en doen ze mee.’

Tussen de kakelende kiekens en het rustig ruisende riet

De bewoners van VillaVip Diksmuide doken een tijd terug in de koffer.
Met Pieter en Yarka luister ik naar hun ervaringen.
Cynthia vertelt ons het verhaal van Maria Boterbille - ze smokkelde boter onder haar rok.
Ze genoot het meest van de knutselwerkjes en de filmpjes.
De rivier met het brugje dat ze in een filmpje zag, vond ze zo mooi, zo rustig.
Het water verscholen achter het riet, en de vogelgeluiden.
Daar wil ze graag eens naartoe. ‘De Dode Ijzer in Roesbrugge’, zegt Pieter. 

Kurt met VR-bril
 

Kurt werd blij verrast door de VR-bril, alsof hij zelf even op die plekken was. Met de fiets van een berg rijden, als een dronkaard.
Midden tussen de kiekens. Een hennenpoep had hij nog nooit zo gezien.
Op een gegeven moment was het of hij vloog.
En dat cafeetje in Watou, De Helleketel, daar wil hij wel eens naartoe.
‘Dat wordt een nieuw projectje’, zegt Pieter.

‘Een plezante uitdaging die best wat losmaakte’, blikt begeleider Koen terug.
‘Ze werden enkele dagen meegenomen door de verhalen en opdrachten, dat was erg welkom, ook voor ons, want in deze tijd zijn hun activiteiten beperkt.’

 

Op het ritme van al wat die dag wil ontstaan

Ondertussen bouwde Pieter een oud busje om, hun tweede troever:
een heerlijk gezellige en speelse Troevertjesbus ‘De kleinste concertzaal ter wereld’.
De bus staat te popelen om bubbels daguitstappers mee te nemen
naar enkele plaatsen uit de Troevertjeskoffers
en een verborgen parel-plek dicht bij hun eigen huis.
Op het ritme van het Troevertjeslied en de piano,
van gepersonaliseerde verhalen, die mensen in ontdekkingsmodus brengen,
en van al wat die dag wil ontstaan.
Op avontuur gaan in eigen streek, met de huiselijke muziekbus.

Troevertjesbus
 

Pieters hart ligt bij de bus.
‘De cocon van de camionette, dat is iets heel speciaals.
Ik weet wat het allemaal teweeg kan brengen
want ik heb in mijn eigen bus al zoveel concertjes gegeven,
al zoveel belevenissen met mensen gehad.’

Of het nu met een koffer, de bus of een wandeling is,
steeds hopen Yarka en Pieter èchte momenten mogelijk te maken,
momenten van echte ontmoeting, van echt voelen en  echt samen spelen en beleven.

Een opstap naar meer

Als laatste troever plannen Yarka en Pieter een verblijf in Peace Village in Mesen.
Ze hopen er in november met een twintigtal gezinnen op weekend te kunnen gaan.
De gezinnen van thuiswonende cliënten zijn hun eerste doelgroep voor het verblijf.
Wat adem, wat ontspanning, samen genieten na een intense tijd
waarbij vele gasten of voortdurend thuis waren, of voortdurend in de voorziening.
Het zou mooi zijn als mantelzorgers er met elkaar kunnen uitwisselen.
Een soort mantelzorgcafé terwijl de gasten eens samen op uitstap zijn.

Pieter en Yarka hebben zoveel moois ontwikkeld.
Een opstap naar meer, hoopt Yarka.
Meer mensen die ervan kunnen genieten.
Meer toegankelijke troeven in de streek.
Meer projecten rond toegankelijk toerisme.
Meer vakantie-ervaringen voor hun mensen.
Gegroeide inspiratie en goesting voor meer.

* Het project Westhoektroevertjes van WVA vzw is één van de vele Ontdekkingtroef-projecten overal in Vlaanderen, die Iedereen Verdient Vakantie ondersteunt.
Pieter en Yarka

In gesprek met

Pieter Lonneville is een creatieve duizendpoot, gevoelsmens en vrijetijdsmedewerker Veurne-Diksmuide bij WVA vzw. In deze coronatijd gaat hij o.a. met service muziek bij mensen en in voorzieningen liedjes spelen met zijn accordeon, ambiance verzekerd! Hij werkte meer dan 20 jaar als beroepsmuzikant en reisde de halve wereld rond. Het Heuvelland spant de kroon, hier komt hij thuis. Door de bergen, de mensen en het ritme: ‘ ’t Is hier een beetje La douce France’. 

Yarka Neutens werkt als vrijetijdsmedewerker mee aan dit project. Terwijl ze pandemie-technisch-werkloos is als bezieler van vzw Metgezel: die maakt unieke begeleide vakanties mogelijk voor mensen met een beperking, in heel kleine groep.
Vakantie en vrije tijd ‘op maat’ mogelijk maken met gelijkgezinden en de vrijheid krijgen haar creativiteit in te zetten: meer heeft ze niet nodig om een gelukkige werkkracht te zijn bij WVA vzw.
Yarka droomt ervan om toerisme mentaal toegankelijker te helpen maken. Met ‘toegankelijke taal toerisme’ wil ze een extra dienst creëren om Metgezel te steunen, zodat het aanbod aan vakanties ‘op maat’ kan blijven bestaan. ‘Want de sprankelende blik in de ogen van onze vakantiegangers, daar kunnen we geen genoeg van krijgen!’

Westhoek Vrijetijd Anders – of WVA – organiseert kwalitatieve en betaalbare vrije tijd voor kinderen, jongeren en volwassen met een (vermoeden van) beperking in regio Ieper, Veurne, Diksmuide. De organisatie wil de levenskwaliteit van kwetsbare doelgroepen bevorderen, en zet hierbij vooral in op het domein vrije tijd. Dit doen ze concreet met o.a. individuele ondersteuning, speelpleinwerking, ontmoetingskansen en activiteiten bij BiNus en op verplaatsing, ‘groene vingers’ in de moestuin en op de boerderij, uitstappen, vrijetijdsaanbod en vakanties voor jongeren en volwassenen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 26 april 2021 in de categorie Vrije tijd.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Een vis met zijn school onderweg

In gesprek met Dominique Lasseel | 26 maart 2021

‘Ik ben een vis’, zegt Dominque Lasseel.
‘Als ik te veel alleen ben, mis ik mijn school.’
We wandelen langs het spaarwaterbekken in het Geitepark van Roeselare.
Dat hij van water houdt, zal vaker blijken tijdens ons gesprek.
Dat hij het voorbije jaar een school vond in VOC Opstap ook.
‘Ken jij vissen die nooit samen zwemmen met anderen?’

Hij houdt van regen. Die wast de lucht schoon.
Regen geeft hem meer zuurstof, laat hem weer ademen.
Niet alleen zijn longen hebben deugd van zuurstof, zijn gemoed ook.
Zeker in de winter. Al gaat dat beter na nieuwjaar
als de dagen weer lengen en de vogels fluiten.
We genieten samen van de eerste krokussen.

“Het is een groep waar iedereen goedendag zegt. Dat is fijn. Wie zie gie? En wie zie gie? Zo begint dat en plots is er een gesprek.”

Dominique Lasseel

De uitstappen van VOC Opstap – citytrips en buurtwandelingen
noemt hij een verademing, een verpozing, een verlossing.
Eens weg zijn van huis en tussen de mensen.
Zijn ei eens kwijt kunnen en nieuwe plekken leren kennen.
Niet peinzen aan wat wringt en wroet.

Citytrippen in Gent
Citytrippen met VOC Opstap in Gent

 

Den Engel tussen de twee lockdowns

‘In augustus kwam ik voor het eerst naar café Den Engel van Opstap,
samen met mijn zus voor de bingo.
’t Was plezant, we hebben wat gewonnen en zo konden we het eens zien.
Ik ben nog vaak teruggekomen
om te schilderen, koekjes te bakken en te komen eten of gewoon eens mijn verhaal te doen.
Het is een groep waar iedereen goedendag zegt. Dat is fijn.
Wie zie gie? En wie zie gie? Zo begint dat en plots is er een gesprek.
Het hangt ook van jezelf af en ik ben een babbelaar.
Als we samen eten gereed maakten, moesten we wel samenwerken. Dat mocht toen nog.
Er was altijd iemand om me mee te amuseren, altijd een groepsgevoel.
Ik mis het wel. De wandelingen en uitstappen verlichten de pijn dan.'

Snoep tussen Diksmuide en Nieuwpoort

In die tijd deed Dominique ook zijn eerste uitstap met Opstap:
een boottocht van Nieuwpoort naar Diksmuide en terug.
‘Ik had een zak snoep mee. Dat was een goede zet van mij.
Iedereen was er zot van. Ik was direct gekend.
Ja, misschien hadden ze mij anders ook snel gekend.
Ik was direct ingewijd in de groep en heb me geamuseerd.
Het is zo geestig dat mensen vragen: doe je volgende keer ook mee?
Dat stimuleert en ik voel me gewaardeerd.
Het is belangrijk dat je mekaar meetrekt.’

Elk eens zijn verhaal en gedacht tussen hier en daar

Nu organiseert Opstap wandelingen in de deelgemeenten en Dominique gaat vaak mee.
‘Het is altijd geestig. We komen een keer elders. Ik kom eens buiten, ik wandel graag.
We gaan eens naar hier en eens naar daar en onderweg doet elkeen eens zijn verhaal.
Als ik niet in mijne goeien ben, ga ik toch. Ik weet dat het beter kan worden als ik er eens uit ben.
Soms voel ik me beter achteraf, heb ik mij echt gejeund.
Soms is dat stille verdriet er nadien terug.’

“Het is zo geestig dat mensen vragen: doe je volgende keer ook mee? Dat stimuleert en ik voel me gewaardeerd.”

’s Avonds zijn er ‘de Opstapvriendjes’ op facebook.
Ze leggen contact met elkaar, soms leidt dat tot diepere gesprekken.
Of elkaar telkens goedemorgen en slaapwel wensen.

Ze trekken ook samen op citytrip, in groepjes van drie met een begeleider erbij.
Dominique ging mee naar Gent en Antwerpen.
‘In Gent was het een ontdekkingstocht voor mij.
Het oude centrum zien. Die oude gebouwen dat is toch iets unieks.
In Antwerpen was ik meer de gids. Ik ken er de weg.
We gingen langs de Meir, het Steen, de Groenplaats, het MAS en Hessenhuis,
Paardemarkt, Klapdorp en de Minderbroedersstraat.’

“Ik gaf haar hand voor hulp op de roltrap. Al mag dat nu eigenlijk niet. Als ik kan helpen met etwien, doet mij dat ook deugd.”

Je doet samen waar je goesting in hebt.
We ontdekken en laten ons verrassen.  
Je moet overeen komen.
Elk moet eens zijn gedacht kunnen doen,
dat lukte goed bij ons.
Mijn zus was er ook voor het eerst bij,
ze hadden een rolstoel voor haar voorzien.’

Een vis tussen de andere vissen

‘Als je jezelf openstelt, komen mensen vaak ook opener.
Sommige mensen zijn heel gesloten, dan zeg ik ‘vertel gie maar een keer’.
Zo kunnen ze ook eens hun ei eens kwijt. Misschien doet dat die mensen deugd.’
In Antwerpen hielp hij een vrouw met een evenwichtsstoornis.
‘Ik gaf haar hand voor hulp op de roltrap. Al mag dat nu eigenlijk niet.
Als ik kan helpen met etwien, doet mij dat ook deugd.
Het fijne is: hoe beter je iemand en zijn situatie kent, hoe beter je kan helpen.
Ik kijk ook altijd of we samen zijn, de groep volledig is.
Ik ben een groepsmens. Een schoolvis.’

Dominique wil nog naar het Gravensteen, het Rubenshuis en Red Star Line Museum. Want dat doen de citytrips: inspireren voor meer, later.

‘We hebben toch redelijk wat gedaan’, blikt hij terug.
Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen, sommige ook echt goed.
En dat onze uitstappen gesponsord worden
door Iedereen Verdient Vakantie is toch heel schoon.’

Ridder en kapitein tussen verleden en toekomst

Dominique kijkt uit naar de uitstap naar Luik en Mechelen, waar hij nog nooit kwam.
Hij wil nog eens op bezoek in het Gravensteen in Gent.
‘Ik was er als kind – ik was alsom zot van kastelen. Het geeft je het gevoel van verleden.
Ik stel me voor dat ik er dan een ridder of koning was, toch één van de edelen.
Want als je als kok de hele tijd in de keuken staat, heb je er ook niets aan.’
Het Rubenshuis en Red Star Line Museum zou hij ook nog eens willen bezoeken.
Want dat doen de citytrips: inspireren voor meer, later.

de boot van Dominique
De boot van Dominique.

 

Hij zal content zijn als de grens weer opengaat en hij naar zijn klein motorjacht net over de grens kan.
Gaan varen met zijn vader, op ’t gemakje, naar Gent en Brugge, via de Leie.
Voor weken varen en kamperen op de boot.  Wat ze vandaag niet doen is voor morgen.
‘’t Is gelijk met die wandelingen. Waar gaan we naartoe? We zien wel waar we uitkomen.’

 
Foto’s: VOC Opstap vzw en Dominique Lasseel
Dominique Lasseel

In gesprek met

Dominique Lasseel woont in Dadizele, houdt van babbelen en muziek en speelt soms synthesizer. Hij werkt al jaren als chauffeur bij Bpost (noem hem je gemeente en hij vertelt je hoe je postkantoor eruitziet!). Nu is hij al even op ziekteverlof. Zijn batterij was meer dan plat en laadt precies niet goed meer op. Hij lijdt aan diabetes, een bipolaire stoornis en depressie. Hij is er trots op dat Covid-19 hem er niet onder heeft gekregen, al moest hij het wel twee weken serieus uitzweten. Hij is al zijn hele leven zot van boten en na drie jaar zeevaartopleiding werkte hij vier maanden op schip Methania op de lange omvaart tussen Zeebrugge en Algerije als aspirant officier. Nu geniet hij van zijn eigen boot.

VOC Opstap vzw is een omvangrijke vzw in Midden-West-Vlaanderen, met een groot hart voor talent in vrije tijd en een handvol medewerkers. Ze organiseren ontmoetingsactiviteiten en -evenementen, ondersteunen moni’s in hun organisatie van speelpleinwerking en jeugdbeweging, begeleiden mensen met een (vermoeden van een) beperking of psychische kwetsbaarheid naar vrije tijd, stimuleren sociaal ondernemerschap en dragen een serieuze steen bij in tal van buurtprojecten. Hun Ontdekkingtroef-project zet in op ontdekkingswandelingen in alle deelgemeenten en citytrips, telkens in kleine groepjes.

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 26 maart 2021 in de categorie Vrije tijd.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Wandelingen met babbelingske

In gesprek met Charlotte Devlieger | 22 maart 2021

Eens buiten komen en anderen ontmoeten, daar hebben mensen nu het meest deugd van, leerden Charlotte Devlieger en haar collega’s van VOC Opstap in Tielt en Roeselare. Daar spelen ze met hun activiteiten op in, creatieve buitenactiviteiten in kleine groepjes, waaronder ook hun ontdekkingtroef-project*. Ze organiseren zowel intieme ontdekkingswandelingen in de twaalf deelgemeenten van Midden-West-Vlaanderen, als citytrips naar diverse steden.

Ondersteuning bij de vrije tijd van mensen met een kwetsbaarheid.
Dat is de essentie van hun werk.
Sinds een jaar of vijf kiezen ze ervoor om mensen
met een heel verschillende achtergrond en leefsituatie, kwetsbaarheid of beperking
samen te brengen, inclusief (naast individuele begeleiding).
Die diversiteit samen is boeiend en uitdagend.
Ook mooi. Na die jaren loont het.
Mensen zijn het gewoon, elkaar gewoon.
Ze komen thuis bij elkaar, worden vrienden.
Ze aanvaarden elkaar, helpen.
Soms zijn er brandjes te blussen.
Sommige mensen zetten ze best niet te dicht.
Vanzelfsprekend of perfect is het nooit.

op stap in Dadizele
Opstap in Dadizele


Telkens vertrekken ze van wat mensen aangeven,
waar hun nood en dromen liggen, wat ze zouden willen doen, wat zij kunnen.
Dat is in deze tijd niet anders. Wat ze doen wel.

De vrijheid om hun neus te volgen

Waar haar collega Stijn Maerevoet de citytrips begeleidt,
zet Charlotte haar schouders onder de wandelingen in de buurt.
Wandelingen die een vertrekpunt hebben
op een centrale of groene plek in één van de twaalf deelgemeentes
- deelgemeentes waar ze soms zelf nog niet is geweest.

Elke wandeling heeft dezelfde ingrediënten:
een vertrekpunt, begin- en einduur,
ingeschreven deelnemers,
enkele groepjes van drie deelnemers en een begeleider
- de begeleider is vaak een vrijwilliger, soms een beroepskracht,
iets lekkers voor onderweg,
geen uitgestippelde wandeling,
wel openheid en vrijheid: waar gaan we heen?
hun zintuigen, babbelkaarten en het dorpeltrekking-boekje**
bepalen mee de richting voor hun wandeling en een gesprek.

“Het kwam stil en het was niet erg. We zaten te genieten van het uitzicht. Ik zag het ook bij hen: ik zit hier. En ik zit hier goed. Meer hoeft het soms niet te zijn.”

Charlotte

‘Mensen denken dat het makkelijk voor ons is,
soms dat we ons werk niet goed hebben gedaan,
omdat we geen route uitstippelen.
We zijn geen standaard wandelclub.
Open laten en iets maken met wat er op dat moment is,
de deelnemers aansporen het heft in eigen handen te nemen
en de vrijheid te ervaren om hun neus te volgen,
om zelf te kiezen waarnaar ze gaan en daarin overeen te komen,
is ook voor ons, begeleiders, uitdagend.
Zo ontstaan vaak mooie dingen.
Mensen vinden het plezant.
Ze zetten soms stappen, bloeien open.
Soms klappen ze dicht en nemen we weer over.’

De intieme kracht van een klein groepje

Charlotte denkt teug aan de eerste wandeling die ze begeleidde.
Ze was wat zenuwachtig.
‘Op een gegeven moment zaten we op een bankje
Met drie te kijken naar de natuur.
We zwegen. Dat was even onwennig, maar niet erg.
Ik keek naar de persoon links van mij, en naar de persoon rechts van mij.
Het kwam stil en het was niet erg. We zaten te genieten van het uitzicht.
Ik zag het ook bij hen: ik zit hier. En ik zit hier goed.
Meer hoeft het soms niet te zijn.’

“In een kleine groep is er meer aandacht voor iedereen. Er is ruimte voor de lava in hun buik. Ik heb mensen beter leren kennen. En zij mij ook.”

Een geschenk dat deze tijd hen brengt is de kracht van de kleine groepjes.
Het intieme. De kansen voor echt contact en verbinding.
‘In grote groep op uitstap gaan of een activiteit doen is heel tof.
Mensen genieten echt van de sfeer, Maar soms hebben ze hun ding niet kunnen zeggen.
In een kleine groep is er meer aandacht voor iedereen.
Er is ruimte voor de lava in hun buik.
Ik heb de mensen beter leren kennen.
En zij mij ook. Ik sprak soms ook over mijzelf.
Eigenlijk is dat heel fijn.’

samen op een bankje zitten
Opstap in Hooglede
 

‘Het mooie is dat je gewoon een mens ziet met wie je wandelt en babbelt.
Een mens. Geen klant, vrijwilliger of beroepskracht.
Op dat moment ben ik Charlotte, wiens auto ze veel te klein vinden.’

Gids in eigen buurt

Soms ontstaan er zo’n mooie dingen
gewoon omdat je er de ruimte voor laat, de kansen benut.
‘Ik was op een wandeling met drie heel verschillende mensen.
De oudere man vertelde dat hij een nieuwe gsm had maar niet wist hoe hij foto’s moest maken.
Ik toonde het hem, we waren vlakbij een berg, en zei:
Nu gaan wij iets geks doen op die berg en kan jij er een foto van maken.
De andere twee liepen weg, de berg op, ik ook.
Ik zag hem eerst zoeken met zijn telefoon.
Hij heeft een schitterende foto gemaakt, waar wij met zo’n drieën vrolijk op staan.
En hij was er trots op.’

op stap in Ardooie
Opstap in Ardooie
 

‘In Hooglede was stagiair Zoë
op stap met groepje met een man die al weken niemand had gezien.
Hij nam voor het eerst deel aan een activiteit van Opstap.
Hij stopte niet met praten en omdat het zijn eigen buurt was
werd hij spontaan de gids in zijn eigen buurt.
Hij nam de anderen op sleeptouw met buurtverhalen
- de leider, helemaal niet iemand met een kwetsbaarheid -
en zij luisterden er graag naar, dat was een mooie toevallige match.’

Opdat vrije tijd voor iedereen vanzelfsprekender wordt

Charlotte ervaart meer respect voor hun werk.
Van partners, diensten, andere organisaties en klanten.
Dat is een ander geschenk van deze tijd.
‘Vrije tijd is nu voor niemand evident.
Voor onze klanten is dat nooit vanzelfsprekend.
Het belang van wat wij met Opstap doen, en hoe, dringt nu meer door.’

“Het belang van wat wij met Opstap doen, en hoe, dringt nu meer door.”

Voor hun wandelingen in de deelgemeentes
legde ze contact met de gemeentes en de lokale sociaal werkers.
Dat zorgt voor een betere bekendheid van hun aanbod
en hier en daar voor voorzichtige nieuwe banden.
Het is haar dada: het aanbod verder vergroten,
de belangen van hun klanten behartigen,
en doorverwijzers warm blijven maken.
Ze hoopt dat er nieuwe projecten en samenwerkingen uit ontstaan.
Zodat ze nog creatiever een stap verder kunnen gaan.

 
* Het project van Opstap vzw is één van de vele Ontdekkingtroef-projecten overal in Vlaanderen, die Iedereen Verdient Vakantie ondersteunt.
** Willen jullie ook op stap? Vraag het ontdekkingtroef-pakket aan en vind meer inspiratie.
 
Foto’s: VOC Opstap vzw, en Philip Capelle
Charlotte Devlieger

In gesprek met

Charlotte Devlieger is 25 jaar, geëngageerde losbol, en werkt sinds anderhalf jaar als vrijetijdsconsulent bij VOC Opstap vzw als vrijetijdsconsulent, samen met haar collega Tineke Delaere. Ze houdt van op ontdekking gaan en reizen, van telkens uitkijken naar een nieuwe bestemming: Myanmar en Laos deze keer.

VOC Opstap is een omvangrijke vzw, met een groot hart voor talent in vrije tijd en een handvol medewerkers. Ze organiseren ontmoetingsactiviteiten en -evenementen, ondersteunen moni’s in hun organisatie van speelpleinwerking en jeugdbeweging, begeleiden mensen met een (vermoeden van een) beperking of psychische kwetsbaarheid naar vrije tijd, stimuleren sociaal ondernemerschap en dragen een serieuze steen bij in tal van buurtprojecten.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 22 maart 2021 in de categorie Vrije tijd.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Als mensen onderweg goeiedag zeggen...

In gesprek met Sandy De Maesschalck | 11 januari 2021

‘Ik hou van wandelen.’ Dat vertelt Sandy De Maesschalck als ik haar tref in Ontmoetingshuis De Moazoart in Lokeren.  Normaal gaat ze naar het dagcentrum. Ze maakt er soep, werkt er in de tuin en ontmoet er haar vriendinnen. Maar nu niet, je weet wel, corona.

‘Alleen thuis zitten is niet goed, dan weet ik met mijzelf geen blijf.’ Dus komt Sandy mee met papa Frans die als vrijwilliger werkt in het sociale restaurant van De Moazoart. Het sociale restaurant dat nu een afhaalrestaurant is, je weet wel, corona.

“Wandelen met mijn hondje maakt me rustig en blij.”

Sandy

Ze houdt van wandelen met haar hondje Linda. ‘Hij geeft me veel vriendschap. Als ik verdrietig ben, komt hij bij me, om mij te troosten. Ik wandel dan met hem door de straten rond ons huis. Dat maakt me blij en rustig. Ik heb dat nodig want ik word zot als het druk is, als de mensen door elkaar praten. Weet je wat ik zo bijzonder vind? Als we wandelen en de mensen onderweg goeiedag zeggen. Dan word ik heel blij!’

‘Ik voel me gelukkig nu.’

Sandy’s ogen stralen. ‘De mensen zijn hier zo vriendelijk en goed.’
We eten spaghetti. Met drie aan een grote tafel, Sandy, Bert - de verantwoordelijke van De Moazoart - en ik.

“Gaat een wandelvakantiedroom in vervulling? Hopelijk wel dit jaar!”

Bert

Ze vertelt: ‘Ik ben eens op vakantie geweest, met mijn papa en andere mensen. Met Pirlewiet, dat ken jij vast niet. Op een mooi domein met bomen. We sliepen in een huisje, mijn papa en ik. Het was er zo rustig, dat vond ik heel leuk.’

‘Op vakantie naar de Ardennen. Om daar te gaan wandelen.’

Sandy antwoordt snel als ik haar vraag wat haar droom is. Wandelen. Ardennen. Vakantie!
‘Dan heb jij veel geluk!’ Bert lacht. Want net deze week kreeg de Moazoart bericht dat Iedereen Verdient Vakantie hun ontdekkingtroef-project** zal ondersteunen. Voor het eerst zal De Moazoart een groepsvakantie organiseren, en wel naar de Ardennen.
Zelden ging een droom sneller in vervulling!
Sandy gaat nog meer stralen. ‘En Bert, ik zou ook heel graag eens naar de dolfijnen gaan.’
 

* Pirlewiet organiseert vakanties voor kinderen, jongeren, volwassenen en gezinnen die in armoede leven.
** Iedereen Verdient Vakantie ondersteunt in 2020 Ontdekkingtroef-projecten overal in Vlaanderen. Een groot deel van deze projecten kunnen (hopelijk) dit jaar effectief doorgaan.

 
Foto: Bert Reniers
Sandy De Maesschalck

In gesprek met

Sandy De Maesschalck is een vrolijke vrouw van 33 jaar. Ze woont in Zele en heeft een verstandelijke beperking. Meestal gaat ze naar het dagcentrum Baleunis van Blijdorp in Dendermonde. Ze woont samen met haar papa en gaat soms met hem mee naar de Moazoart. Ze houdt van praten met mensen en spelen op haar tablet, maar niet van drukte! Ze houdt ook heel erg van wandelen omdat het haar rustig maakt. Naast haar hondje Linda, zijn dolfijnen haar lievelingsdieren.

Ontmoetingshuis De Moazoart in Lokeren is een geïntegreerde basisvoorziening en een erkende Vereniging waar armen het woord nemen met een warm onthaalpunt en een divers ondersteunings- en activiteitenaanbod prioritair gericht naar kwetsbare mensen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 11 januari 2021 in de categorie Vrije tijd.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Luisterverhaal: “Voor mensen uit de Kempen is staycation écht vakantie”

In gesprek met Anja Nijs, Marleen Vandecraen en Petra Beyens | 1 september 2020

Kom, zet je even rustig neer en ga in gedachten mee op reis naar Mooi Mol. Storyweaver Karin Vannuffelen trok op ontdekking in haar eigen gemeente. Ze maakte er een luisterverhaal van, zodat jij vanuit je luie stoel achter een tipje van de Molse sluier kunt kijken. Samen met Karin spring je binnen bij de gemeentelijke toeristische dienst. Naast haar zit je op de eerste rij voor een hartelijk gesprek met diensthoofd Anja Nijs. Je vervolgt, zij aan zij met Karin, de weg naar het lokale Rap op Stap kantoor, waar je Marleen Vandecraen ontmoet. Als vrijwilliger van het eerste uur weet Marleen je alles te vertellen over ze het recht op vakantie waarmaken voor mensen met een beperkt inkomen. Tenslotte stap je binnen bij ‘Ons Huis’, de Molse vereniging waar mensen in armoede elkaar ontmoeten en netwerk vormen. Op de koffie bij coördinator Petra Beyens ontdek je waarom dat recht op vakantie zo belangrijk is voor mensen in armoede. Een verhaal over uitkijken naar een daguitstap of gezinsvakantie. Over de broodnodige quality-time die gezinnen in armoede tijdens een vakantie ervaren. Over opladen en ontdekken dat je wereld groter is dan je dacht.

Geniet van het verhaal dat Karin voor jou samenstelde. Geniet van je denkbeeldige reis naar Mol. En wie weet begint het ook bij jou te kriebelen. In Mol ben je – dat hoor je in elk gesprek in dit luisterverhaal - meer dan welkom.

icoon geen foto

In gesprek met

Anja Nijs is diensthoofd van de gemeentelijke dienst toerisme in Mol. Zin in een bezoek aan Mol? Dan begint hier je bezoek.

Marleen Vandecraen is vrijwilliger bij het Molse Rap op Stap kantoor. Inwoners van Mol die moeten leven met een laag inkomen, kunnen er terecht voor informatie, begeleiding en aanvragen van vakanties en daguitstappen. Waar en wanneer je er terecht kunt, vind je hier.

Petra Beyens coördineert de werking van ‘Ons huis’, een vereniging waar armen het woord nemen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 1 september 2020 in de categorie Vrije tijd.

Karin Vannuffelen

Neergepend door

Karin woont in Mol, met haar man Bob en twee studerende kinderen. Ze houdt van échte gesprekken en raakt enthousiast over ontroerende verhalen uit het dagelijkse leven. Ze heeft een boon voor mensen die nieuwsgierig hun weg in het leven zoeken, net zoals zij dat zelf doet. Haar gevoelige kant doet haar ernaar verlangen om verhalen en tastbare herinneringen uit het leven van mensen zichtbaar te maken. Als Storyweaver maakt ze deze droom waar. Ze maakt ook podcasts onder de naam Memoristoria.

Creatieve vrijetijdsbesteding vanuit ‘ons kot’

In gesprek met Charlotte Devlieger, VOC Opstap vzw | 25 mei 2020

VOC Opstap vzw is een sociale partnerorganisatie van Iedereen Verdient Vakantie met als rode draad: talent in vrije tijd. En dan vooral voor mensen die hierin minder gemakkelijk hun weg vinden. Zo heeft de organisatie een eigen ontmoetingsruimte die de deuren voor iedereen opent. VOC Opstap vzw organiseert activiteiten en werkt een vormingsaanbod uit. De organisatie zet in op jeugdwerk en heeft een buurtwerking in Roeselare om de buurt te versterken. Samen met partnerorganisatie vzw WOP (Wijer Omgaan met de Planeet) delen ze ook een ruimte in Tielt. Ze startten er dit jaar een verpakkingsvrije winkel op. Daarnaast doet VOC Opstap vzw dienst als Rap op Stapkantoor. Mensen met een laag budget of specifieke vakantievraag, kunnen hier op afspraak terecht om hun daguitstap of vakantie te plannen. Voor haar werking kan de organisatie rekenen op heel wat vrijwilligers. Het is duidelijk dat VOC Opstap vzw een levendige organisatie is. Benieuwd naar hoe zij ook in de huidige omstandigheden hun werking blijven garanderen, ging ik in gesprek met Charlotte, een enthousiaste medewerkster.

Het grote nieuws…

‘Toen op 13 maart de persconferentie rond de eerste corona-maatregelen werd aangekondigd, stonden we daar plots met zeven collega’s samen naar elkaar te kijken: en wat nu?’. Charlottes grootste zorg ging onmiddellijk uit naar de klanten van VOC Opstap vzw. ‘We werken met zo’n kwetsbare doelgroep. Hoe zouden we verbinding met de klant kunnen houden?’. Het was een vraag die meteen door Charlottes hoofd raasde. ‘We hebben toen een lange vergadering gehouden om te bekijken hoe we de dingen zouden aanpakken. Er werd beslist om de lopende activiteiten en werking van onze organisatie volledig stop te zetten. VOC Opstap vzw zou een alternatief aanbod uitwerken waardoor alle aangekondigde maatregelen van de overheid opgevolgd kunnen worden’, zegt Charlotte.

banner VOC

Charlotte vertelt dat het nieuws rond corona de eerste week wat moest bezinken. En dan vooral het besef dat dit voor een langere periode zou zijn. ‘We plannen ook nu nog steeds van week tot week, om geen paniek te zaaien en onze klanten niet te verontrusten dat de werking nog voor langere tijd gesloten zou kunnen zijn’, zegt Charlotte.

Een creatief alternatief vrijetijdsaanbod

Vrije tijd is de kerntaak van VOC Opstap vzw en net dat komt nu heel hard op de voorgrond. Charlotte legt uit: ‘Mensen hebben nu opeens massa’s vrije tijd, maar weten niet hoe ze die moeten invullen.’ Hoe probeert de organisatie vrije tijd dan toch te garanderen nu fysieke ontmoeting en activiteiten niet mogelijk zijn? 

Charlotte vertelt: ‘We hebben besloten om alles zo zot mogelijk te bedenken, binnen het mogelijke van de maatregelen uiteraard. We dragen als team de visie: het is niet erg als het niet lukt, er zal altijd wel iets moois uit voortkomen.’ Het onmisbare ingrediënt is dus duidelijk: out-of-the-box denken met een gezonde dosis creativiteit!

“We werken met zo’n kwetsbare doelgroep. Hoe zouden we verbinding met de klant kunnen houden?”

Charlotte Devlieger

En aan die creativiteit ontbreekt het niet bij VOC Opstap vzw. De organisatie heeft ondertussen een volledig alternatief vrijetijdsaanbod uitgewerkt. Per week maken ze een kalender met de vrijetijdsplanning voor klanten en geïnteresseerden. Ook de moni’s van de jeugdbeweging Jeugdateljee en speelpleinwerking Babbeloe hebben een aanbod van corona-uitdagingen. En het sociaal ondernemerschap krijgt in deze tijden steun door een online verbindingsplatform. Dit alles wordt verspreid naar partners en voorzieningen, leden en vrijwilligers.

‘We organiseren bijvoorbeeld fotozoektochten’, zegt Charlotte. ‘En er is elke week een collega die live met zijn of haar gezin van thuis uit luncht en dit filmt voor alle klanten, zodat mensen virtueel samen kunnen lunchen met een bekend gezicht’. Er werden ook al spelletjes op Facebook gelanceerd. ‘Voordat je het weet is iedereen met iedereen aan het spelen, zelfs zonder dat ze elkaar kennen of in het echt normaal gezien goed met elkaar kunnen opschieten’, aldus Charlotte. ‘Er is een vrijwilliger die zelfs via livestream een bingo heeft opgezet. Heel amusant om te zien hoe iedereen daarin opging.’

“We hebben besloten om alles zo zot mogelijk te bedenken, het is niet erg als het niet lukt, er zal altijd wel iets moois uit voortkomen."

In de mate van het mogelijke, probeert VOC Opstap vzw de gezondheid van haar klanten te waarborgen. ‘We hangen spelletjes uit aan het kantoor, zodat klanten tot hier moeten wandelen en beweging hebben’, legt Charlotte uit. Ze proberen ook in te spelen op de huidige maatschappelijke problematiek. Charlotte: ‘We hebben een filmpje gelanceerd waarin we jongleren met wc-papier en klanten proberen dit dan zelf uit. Het is iets ludiek, waarmee we tegelijkertijd dan de thematiek van het hamsteren kunnen aankaarten.’

Charlotte en Tineke op dorpeltrekking

VOC Opstap vzw blijft bovendien inspiratie halen uit de wekelijkse nieuwsbrief van Vakantieschakel. ‘Zo gaan we in mei het Ontdekkingtroef-pakket introduceren’, zegt Charlotte. ‘We proberen dit wel telkens in een Opstap-jasje te steken, om het nog net iets laagdrempeliger te maken. Zo zijn we zelf op dorpeltrekking gegaan met het pakket en maken we hier foto’s en filmpjes van om te laten zien hoe mensen dit zelf kunnen doen. We merken dat als je iets voordoet, de drempel lager is om het zelf te doen.’

Bereik en betrokkenheid garanderen

VOC Opstap vzw heeft een groot online vrijetijdsaanbod dat redelijk makkelijk verloopt. ‘Ons streefdoel is om iedereen te bereiken die nood heeft aan ondersteuning in vrije tijd. Dit wordt bemoeilijkt door de lockdown en de nood aan digitale vaardigheden en materiaal. Naast het online aanbod, organiseren we dus ook activiteiten offline. We steken wekelijks een 50-tal brieven met onze vrijetijdsplanning in brievenbussen om de mensen te bereiken waarvan we weten dat ze geen toegang tot digitale media hebben’, vertelt Charlotte. ‘We proberen echt gebruik te maken van verschillende kanalen om mensen te bereiken.’

Charlotte legt uit dat ze het heel belangrijk vond om na te denken over hoe ze de verbinding en betrokkenheid met hun klanten konden behouden. ‘Los van de financiële beperking, hebben kwetsbare mensen net dat tikkeltje meer ondersteuning nodig. Daar moeten we nu extra op inzetten.’ Bij VOC Opstap vzw proberen ze daarom klanten zoveel mogelijk te betrekken bij de projecten van de organisatie en hen onderling met elkaar te laten verbinden om het familiale en vriendschappelijke aspect van de werking niet te verliezen.

“Los van de financiële beperking, hebben kwetsbare mensen net dat tikkeltje meer ondersteuning nodig. Daar moeten we nu extra op inzetten.”

Klanten geven signalen dat ze eenzaam zijn en net in deze tijden extra nood hebben aan sociaal contact. ‘Normaal gezien komen klanten langs in onze ontmoetingsruimte en spreken ze hier met elkaar af om iets te drinken, een spelletje te spelen of bij te babbelen. Dat gaat nu niet. Mensen hebben hier ter plaatse hun netwerk en dat is nu weggevallen’, vertelt Charlotte.

‘Vanaf het begin zijn we daarom de telefoonpermanentie vanuit ons kantoor blijven garanderen.’ Zeker de alleenstaanden die in een klein appartement wonen zonder tuintje, voelen zich eenzaam en vragen of het oké is dat ze even bellen. ‘Het volstaat dan vaak al om gewoon te luisteren naar hun dag en wat te babbelen over koetjes en kalfjes’, aldus Charlotte. ‘Ik heb ook al eens de werking van Messenger uitgelegd aan de telefoon, zodat een klant in staat was om te chatten met haar familie en vrienden’.

Hoop op blijvende solidariteit en verbinding

Charlotte vindt het fantastisch om te zien hoeveel leuke initiatieven er ontstaan in deze gekke tijden. ‘Naar buiten gaan en applaudisseren, dat heeft zo’n grote impact en is zo’n mooi gebaar’. Charlotte hoopt dat de solidariteit die er nu is, ook na corona zal blijven. ‘Iedereen is bezig met hoe we elkaar kunnen helpen, via stoepkrijt, mondmaskers, noem maar op. Het zou leuk zijn om te kunnen blijven zien dat mensen zoveel delen en aan elkaar geven.’

Binnen de organisatie hoopt ze dat de verbinding die ze nu leggen, mag blijven voortbestaan na corona. ‘Er is nu een gemeenschappelijke noemer waarin iedereen elkaar herkent. VOC Opstap vzw doet nog steeds wat het altijd doet: klanten verbinden. En iedereen van het team, de vrijwilligers en de klanten zoeken naar creatieve manieren om dit te blijven doen’.

Foto's in artikel: VOC Opstap vzw
Headerfoto: pixabay
Charlotte Devlieger

In gesprek met

Charlotte Devlieger is 25 jaar en afkomstig uit het diepste van West-Vlaanderen, namelijk Ieper. Sinds een half jaar vervoegt ze het team van VOC Opstap vzw als vrijetijdsconsulent. Samen met haar collega Tineke Delaere bemant ze de deelorganisatie vrijetijdszorg. Onder deze deelorganisatie valt ook het Rap Op Stapkantoor. Charlotte: ‘Hierbij worden we machtig goed ondersteund door Iedereen Verdient Vakantie: vormingen, vakantieschakel, forums… Het geeft ons tools om onze dagelijkse werking zo goed als mogelijk vorm te geven!’

VOC Opstap is een omvangrijke vzw, met een groot hart voor talent in vrije tijd en een handvol medewerkers. Ze organiseren ontmoetingsactiviteiten en -evenementen, ondersteunen moni’s in hun organisatie van speelpleinwerking en jeugdbeweging, begeleiden mensen met een (vermoeden van een) beperking of psychische kwetsbaarheid naar vrije tijd, stimuleren sociaal ondernemerschap en dragen een serieuze steen bij in tal van buurtprojecten.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 25 mei 2020 in de categorie Vrije tijd.

Michelle Roosenbroeck

Neergepend door

Michelle Roosenbroeck werkt voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie van Toerisme Vlaanderen. Zij houdt van reizen en nieuwe mensen en culturen ontdekken. In haar werk als vakantiebemiddelaar organiseert ze daguitstappen en vakanties voor mensen die het moeilijker hebben om vakantie te beleven. Michelle gelooft dat vakantie ons leven rijker maakt, omdat het vreugde en innerlijke rust brengt. Ze houdt van luisteren en schrijven, en als verhalenwever kan ze die twee passies combineren en mensen aanmoedigen om vakantie te beleven.

Zegeningen tellen in uw kot

In gesprek met Irene Wensveen | 14 april 2020

Irene Wensveen is boegbeeld van VRIJUIT, de Vlaamse organisatie die cultuur- en sportevenementen betaalbaar maakt voor mensen met een klein budget. Zij maakt deze coronacrisis thuis door, met haar vriend. Ze telt haar zegeningen en merkt op dat in deze opgelegde isolatie die eerste gevoelens van angst plaats ruimen voor dankbaarheid. Bovenal ziet ze dat deze hele situatie de veerkracht in ieder mens doet bovendrijven. Voor vele mensen lijkt dat nieuw.  ‘Maar mensen met weinig geld moeten die veerkracht altijd aanboren, ook zonder een crisis als deze.’

Een van de leuke dingen aan het gedwongen binnen zitten is dat je via al dat videobellen voor een stuk inkijk krijgt in de woning van je gesprekspartner. Als ik Irene bel, zie ik dat ze in een ruimte zit die volop de voormiddagzon vangt. Als ik er een opmerking over maak, doet ze met haar camera een rondje. Ik zie nu dat ze in een veranda zit met uitzicht op een tuin die behoorlijk diep loopt.

“Die eerste gevoelens van angst ruimen plaats voor dankbaarheid.”

Irene Wensveen

Irene: ‘Op 12 maart zijn we verhuisd. Gelukkig nog net op tijd. Anders hadden mijn vriend en ik ieder op ons eigen appartementje moeten zitten. Nee, ik mag niet klagen.’ Die vrijdag de 13e (maart) wist ze meteen dat de quarantaine veel langer ging duren dan de meeste mensen oorspronkelijk dachten. ‘Mijn moeder heeft lang op de afdeling virologie gewerkt in een Nederlands ziekenhuis. In de jaren ’80 heeft zij de eerste aidspatiënten verzorgd. Die moesten toen nog in quarantaine omdat niemand iets van de ziekte afwist. Mijn moeder zei me meteen: Ga er maar van uit dat dit veel langer zal duren.

Toen stroomden de berichten binnen dat alle evenementen afgelast zouden worden. De impact op de partners van VRIJUIT, die tickets met korting voorzien, was toen nog niet te overzien. Irene: ‘Die partners bleven er nuchter onder. Dankzij de vertrouwensband die ik met hen heb opgebouwd, was er een heel vlotte en open communicatie. Er werd geen paniekvoetbal gespeeld. De tickets zouden geldig blijven en zoniet kwam er een regeling voor terugbetaling voor de meest kwetsbare groep.’

Irene behield ook contact met de ledenorganisaties. Via email deelde ze tips voor spelletjes voor de kinderen die binnen moeten blijven. Al gaat ook daar haar empathie uit naar de mensen die het minste kansen hebben. ‘Mailen kan maar als je internet hebt. Voor mensen zonder internet is dit al helemaal een tijd van isolatie’, merkt ze op.

Mijn leven gaat veranderen

Die eerste week quarantaine overviel haar een egoïstische angst, geeft Irene eerlijk toe. ‘Oei, wat als het mezelf of mijn naasten treft? Ik besefte ook meteen: mijn leven zoals het was, gaat veranderen. Ik mis het contact met mijn vriendinnen en familie. De mens is een sociaal dier. Ik was die eerste dagen in quarantaine een beetje depressief omdat mijn leven nu gereduceerd was tot binnen zitten met als hoogtepunt een uitstapje naar de supermarkt. En dan besef ik nogmaals:  voor sommige mensen is dat hun leven, dat praatje met de kassierster aan de supermarkt en dan weer naar een eenzaam huis.’

Je moet je eigen beste vriend zijn

Na een eerste week wennen aan de situatie verandert er iets bij Irene: ‘Ik ben mijn zegeningen beginnen tellen. We zijn hier thuis met z’n tweeën. Ik kan telewerken. De reistijd naar mijn werk valt weg. Dat zijn drie uren per dag gewonnen. We hebben een tuin om in te werken. Ik dacht veel aan mensen die veel slechter af zijn. Ik begon positieve gedachten de wereld in te sturen.’

“Er ontstaan overal mooie initiatieven. Dat is de kracht van de mens. We hebben ontzettend veel veerkracht.”

De hele situatie brengt iets spiritueels teweeg bij Irene: ‘Ik brand een kaarsje bij mijn grootmoeders Mariabeeldje voor de vader van een collega. Ik voel de dankbaarheid terugkomen. We vinden het zo normaal om drie keer per jaar van Bali naar Peru te vliegen, om twee auto’s voor de deur te hebben staan. De tijd die je in normale omstandigheden besteedt aan sportclubs, feesten… Het valt weg, en je wordt nu terug gebracht naar de essentie. Mijn vriend zegt altijd: Je moet je eigen beste vriend zijn. Als dat zo is, dan kan je dat ook zijn voor anderen.’

Dorpeltrekking

Na twee weken quarantaine besluit Irene toch eens op wandel te gaan in haar nieuwe buurt. Ze was nog niet op verkenning durven gaan in haar nieuwe wijk. Irene: ‘Ik was maar een paar straten ver toen ik drie schaapjes zag staan op zo’n stadsweilandje tussen de huizen. Dat raakte me zo. En ik besefte: de natuur draait gewoon door. De krokusjes bloeien zoals anders. Ik zag weer dingen die ik anders voor lief nam. En toen ik in een wei ook nog eens twee paarden zag lopen, voelde ik een enorme dankbaarheid. Al wandelend kan je je realiseren hoe mooi je eigen land is. We beginnen dat nu opnieuw te waarderen. Misschien denken mensen nu wel: We hoeven helemaal niet zo ver te vliegen.’

De meeste mensen deugen

Irene moet denken aan een lezing waar ze met een vriendin naartoe ging. De Nederlandse Rutger Bregman kwam er praten over zijn bestseller ‘De meeste mensen deugen’.  Irene: ‘Hij zegt dat in oorlogstijd niet het slechtste maar het beste in de mens naar boven komt. In volle coronacrisis zat hij ook in het Nederlandse televisieprogramma De Wereld Draait Door. Hij vertelde dat ook nu mensen verantwoordelijkheid nemen. Buren doen boodschappen voor hun oudere buren. Er ontstaan overal mooie initiatieven. Dat is de kracht van de mens. We hebben ontzettend veel veerkracht. Die komt op moeilijke momenten naar boven. Mensen die met weinig geld moeten toekomen, moeten die veerkracht altijd aanboren. We zien dat jammer genoeg niet altijd.’

Afscheid

30 april is Irenes laatste werkdag voor VRIJUIT. Ze gaat aan de slag bij Kazou Antwerpen. Irene: ‘Ik vind het jammer dat ik geen afscheid kan nemen op een persoonlijke manier. Ik haalde altijd veel voldoening uit de verhalen over hoe vrijetijdsbeleving het leven van mensen verandert. Zoals bijvoorbeeld mensen die pas op latere leeftijd voor het eerst Brussel bezoeken, of het Atomium in het echt zien. Ik kreeg ook veel voldoening als ik organisaties kon overtuigen om vrijetijdskansen mogelijk te maken voor mensen die het moeilijk hebben. Al die ledenorganisaties maken het verschil. Zij zorgen ervoor dat mensen hun deur uit komen. Het was een eer de spil te mogen zijn in dat netwerk.’

 

Foto bio: Charlotte Brehmer
Headerfoto: Catarina Vulkova via Pixabay
Irene Wensveen

In gesprek met

Irene is 33 jaar en opgegroeid in Weesp, een klein stadje dat onderdeel is van de gemeente Amsterdam. Ze studeerde Politieke Wetenschappen in Amsterdam en Antwerpen. Door een eerste toffe werkervaring bij Samenlevingsopbouw bleef ze in Vlaanderen “plakken”.

In haar vrije tijd omringt ze zich graag met dieren (zoals je op de foto kan zien) en houdt ze van lezen en joggen.

De afgelopen vijf jaar werkte Irene bij Dēmos vzw, als accountmanager voor VRIJUIT. Vanaf 4 mei gaat ze een nieuwe uitdaging aan bij Kazou, als coördinator voor de provincie Antwerpen. Ze kijkt met een dankbaar gevoel terug op haar periode bij VRIJUIT en geeft binnenkort het stokje door aan een nieuwe enthousiasteling.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 14 april 2020 in de categorie Vrije tijd.

Carine Geboers

Neergepend door

Carine, 41 jaar, werkt als netwerkverbinder bij Iedereen Verdient Vakantie. Ze heeft extra aandacht voor het Vlaamse Rap Op Stap netwerk en voor de provincie Limburg.

Nieuwsgierig naar wat er leeft in het grote netwerk Iedereen Verdient Vakantie richt ze haar oren als grote satellietschotels naar iedereen die wil vertellen.

‘Verhalen, ze geven onze werking richting, inspireren en motiveren ons team om het nog beter te doen. Verhalen geven dat grote netwerk Iedereen Verdient Vakantie vorm, ze maken het tastbaar. Ze zijn ons kostbaarste goed. Met veel zorg verzamelen wij ze.’

Vergezichten naar vrijheid

In gesprek met Tinne Kers | 4 juli 2019

Als jongvolwassen vrouw maakte Tinne Kers haar eerste psychose door. Later volgden er nog meer van deze helse ervaringen. Het vergde een jarenlange tijd van herstel in de psychiatrie. Tinne voelde zich opgesloten tussen vier muren. Haar zelfvertrouwen hield zich schuil op een ver, onbereikbaar plekje van haar ziel. Ze miste de vergezichten. Na deze periode maakt ze in Genk kennis met Artisit, een kunstatelier voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. Ze maakt er vrienden onder lotgenoten die haar motiveren om eens op vakantie te gaan. Zo gaat Tinne voor de eerste keer op buitenlandse reis. Eentje met vergezichten. Naar Denemarken. Tinne: ‘Die reis heeft me terug opener en sterker gemaakt.’

Tinne is actief in de gebruikersraad van Rap Op Stap Limburg. Zo kruisten onze paden. Ik nodigde haar uit om mee te gaan op verhalendriedaagse in De Lage Kempen die collega Anneleen en ik organiseren. Het is een ontmoeting van elf mensen waarvan de meeste mekaar nooit eerder zagen. Een vertrouwenspersoon van elke deelnemer gaf een extra zetje en zei: ‘Ga maar. Het gaat u goed doen.’ Elf vreemdelingen die al de eerste avond luidop spreken over de verbondenheid die ze voelen. De verhalen over vakantie, vrijheid en ‘vrije’ tijd vloeien rijkelijk.

Tinne geniet van deze drie dagen. Ze vertelt: ‘Voor mij is vrije tijd en vakantie pure vrijheid. Ik heb enkele jaren in de psychiatrie tussen vier muren opgesloten gezeten. Met mensen die ik niet zelf kon kiezen.’

Kunst en vrienden

Na jaren geen vrijheid te kennen, zette ze de stap naar een beschut wonen traject. ‘Ook hier kon ik mijn huisgenoten niet kiezen, maar ik kon wel naar de kunstacademie Haspengouw Beeld.’ Wat later leerde ze in Genk Artisit kennen, een atelier voor kunstenaars met een psychische kwetsbaarheid.

werk van Tinne Kers

‘Het klikte bij Artisit meteen met de groep. Iedereen was geïnteresseerd in kunst. Iedereen had dezelfde geschiedenis. Op korte tijd heb ik daar veel vrienden gemaakt.’

Vergezichten in het noorden

En toen kwam de vraag. Of ze mee op reis ging naar Denemarken. ‘Spannend, hoor. Eerst zo lang opgesloten gezeten. En nu de wereld in.’

Dankzij het vertrouwen in de groep en de begeleiders zei Tinne ja op die spannende vraag.

Tinne: ‘We reden helemaal tot in het noorden van Denemarken. Die uitgestrektheid… Wat een verschil met die vier muren waar ik niet buiten kon. In de natuur geraak ik niet overprikkeld. Ik voelde me er vrij.’

werk van Tinne Kers

‘Tijdens die vakantie was het de bedoeling dat we zelf ons potje kookten. Wat hebben we gelachen toen we onze zelf gevangen vis gingen schoonmaken. We hebben samen met Deense gastkunstenaars van het Kirsten Kaers museum paddenstoelen geplukt en opgegeten. Heerlijk was het in de natuur vertoeven.’

Goesting naar meer

Na deze geslaagde vakantie zette Tinne vaker een stapje in de wereld. Zo ging ze via Horizont vzw, een Limburgse vakantieorganisatie, mee naar De Bosberg in Houthalen en naar de Vogezen in Frankrijk. Tinne: ‘Voor die reis naar Denemarken zou ik het nooit gedurfd hebben. Maar ik ben onlangs zelfs naar Parijs gegaan met een vriendin.’ De reis naar Denemarken werd een wissel op de toekomst, zo blijkt.

werk van Tinne Kers

Tinne: ‘Na Denemarken ben ik terug op mijn gemak bij mensen. Die ervaring heeft me terug opener en sterker gemaakt.’

Tijdens de drie dagen in De Lage Kempen zien we Tinne als een goedlachse en open metgezel. Verbazend hoeveel kracht mensen uit vakantie halen. Tinne lacht en tekent. In een krachtig beeld zet ze neer wat dit samenzijn betekent.

Headerbeeld: kunstwerk van Tinne Kers. Tekeningen in de tekst en bio van de hand van Tinne Kers.

tekening van Tinne Kers

In gesprek met

Tinne Kers, 37 jaar, woont in Diepenbeek en is al sinds kindertijd gebeten door kunst. Ze tekent, etst en schildert. In 2017 studeerde ze ook af in Vrije Grafiek. Met haar eindwerk behaalde ze de Pierre Cox prijs op het SASK in Hasselt. Ze legt uit wat kunst voor haar betekent:

‘Tekenen zie ik eerder als een noodzaak, het is een soort drang.  Misschien doe ik het wel om de dingen om me heen te kunnen vatten, begrijpen. Iets van of voor mezelf te leren. Om beter te kunnen omgaan met situaties. Dit resulteert in mijn werk vaak in een knipoog.  Meestal ken ik op voorhand het eindresultaat niet van een tekening, ets of schilderij. Tenzij het een oefening of opdracht is. Zoiets noemen ze dan intuïtief tekenen. Als het beestje maar een naam heeft, denk ik dan. Zoals ik toevallig Tinne Kers heet.’

Dankzij Rap Op Stap Limburg, een organisatie van Horizont vzw, waar Tinne meeging met groepsvakantie en lid is van de gebruikersraad, kwam ze in aanraking met het netwerk Iedereen Verdient Vakantie.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 4 juli 2019 in de categorie Vrije tijd.

Carine Geboers

Neergepend door

Carine, 41 jaar, werkt als netwerkverbinder bij Iedereen Verdient Vakantie. Ze heeft extra aandacht voor het Vlaamse Rap Op Stap netwerk en voor de provincie Limburg.

Nieuwsgierig naar wat er leeft in het grote netwerk Iedereen Verdient Vakantie richt ze haar oren als grote satellietschotels naar iedereen die wil vertellen.

‘Verhalen, ze geven onze werking richting, inspireren en motiveren ons team om het nog beter te doen. Verhalen geven dat grote netwerk Iedereen Verdient Vakantie vorm, ze maken het tastbaar. Ze zijn ons kostbaarste goed. Met veel zorg verzamelen wij ze.’

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |