Overslaan en naar de inhoud gaan

Groeien

Na een bezoek aan Vlaanderen kom ik met een rijkere moedertaal thuis

In gesprek met Chené Swart | 6 maart 2018

Sinds 2016 gaat de Zuid-Afrikaanse Chené Swart geregeld op reis naar Vlaanderen. Dan woont ze in een Limburgs gezin en werkt met mensen die van haar willen leren hoe het werken met verhalen onze werk- en leefgemeenschappen kan verrijken. Bij Steunpunt Vakantieparticipatie bouwt ze mee aan een netwerk van verhalenwevers, die verhalen over vakantie en gastvrijheid aan de oppervlakte brengen. Na elk bezoek aan ‘het noordelijk halfrond’ keert Chené rijker naar huis, vertelt ze. Omdat je meer ziet, intenser beleeft en je hart ontroerd wordt wanneer je je overgeeft aan intense gesprekken met ‘locals.’ Chené neemt naar huis: een diepere beleving van haar eigen moedertaal en een grote dankbaarheid om de diversiteit van haar Zuid-Afrika.

Chené Swart:

‘Afrikaans was de taal van Apartheid. De taal van de onderdrukking. Nu is Zuid-Afrika een democratisch land met elf officiële talen. Om niemand uit te sluiten spreken we Engels in de publieke sfeer. Wanneer ik dus in mijn land aan het werk ben, spreek ik Engels. Mijn boek is in het Engels. Artikels schrijf ik steevast in het Engels. Denken over mijn werk gebeurt dus in het Engels, mijn tweede taal. En dan kom ik in Vlaanderen, en de lokale mensen moedigen me aan om Afrikaans te spreken.

Vlaams en Afrikaans liggen dicht bij elkaar maar zijn toch heel verschillend. Vlamingen houden van mijn taal. De mensen zeggen dat ze ’t mooi vinden, sexy zelfs. Dat ze graag naar mijn woorden luisteren. Dat ze ’t grappig vinden, hoe anders het klinkt en hoe goed we elkaar toch begrijpen.

In Vlaanderen beleefde ik mijn taal op een unieke manier. Ik leerde er nadenken en spreken over mijn werk in de taal waarmee ik werd opgevoed, de taal van mijn ouders. Daarin ervaar ik een diepgang die ik met het Engels nooit zal bereiken. Ik zie mijn taal anders nu. Rijker. Ik vis opnieuw woorden en uitdrukkingen op uit mijn herinneringen. Ik denk in woorden en beelden die ik zelfs thuis zelden gebruik. Hier wordt mijn taal in haar schoonheid gezien, zonder de zwaarte van apartheid die er thuis soms mee verbonden is.

“Ik voel me gezien door de Vlaamse mensen die ik hier ontmoet. Gezien in mijn taal.” – Chené Swart

Als ik thuiskom en de luchthaven van Johannesburg verlaat, word ik altijd weer verrast. Dan is er weer die enorme Zuid-Afrikaanse diversiteit waar ik zoveel van hou. Dan zijn er die tientallen talen, al die kleuren, het geluid van mensen die lachen. Dan hoor ik weer iemand die kliphard zingt. Die levensvreugde en diversiteit weer zien, dat is tot in mijn tenen voelen dat ik thuis ben. Dan is wat ooit gewoon was, weer heel bijzonder.

En als ik dan thuiskom, bij mijn man en twee zonen in Pretoria, kijken ze me vreemd aan. Want ik klink anders. Er zitten weer nieuwe woorden in mijn verhalen. ‘Doe ‘ns normaal’, zeggen de jongens. We lachen samen. En ik lach om zoveel overvloed.’

 

Oproep: vertel ons jouw verhaal!

Reizen maakt ons leven rijker. Of we nu reizen of gastheer of -vrouw zijn. Het is in de ontmoeting met wie of wat anders is dat we niet langer als vanzelfsprekend nemen wat dat ooit leek. Alsof er een extra paar ogen groeit in de confrontatie met wat we (nog) niet kennen. Onze voelsprieten gaan op scherp en we nemen de dingen intens waar. Met een beetje geluk vraagt iemand je om over je ervaringen te vertellen. Dan krijg je zomaar een kans cadeau om die ervaringen in te weven in het weefwerk van je leven.

Wij hebben zo’n cadeau voor jou. Chené Swart inspireerde een team van verhalenwevers voor het Steunpunt Vakantieparticipatie van Toerisme Vlaanderen: tien gedreven mensen met een voorliefde voor verhalen, grote oren en een leuke pen beluisteren graag jouw verhaal. Zodat jij je weer herinnert. En wij ervan kunnen leren. Je leest de verhalen op www.iedereenverdientvakantie.be en www.connectyourstory.org.

Kom op, laat van je horen. We beluisteren en schrijven jouw verhaal. En denk niet dat je geen verhaal hebt. Want iedereen heeft honderden verhalen. Het enige wat die nodig hebben om zich weer te tonen is een goeie vraag en een paar oren. En, toevallig, die hebben wij in huis.

Chené Swart

In gesprek met

Chené Swart woont in Pretoria, Zuid-Afrika. Ze is gespecialiseerd in narratief werk en is auteur van het boek ‘Re-authoring the World: The Narrative Lens and Practices for organisations, communities and individuals.’ Chené inspireert mensen over de hele wereld in haar re-authoring ideeën en conversaties. In Vlaanderen werkte ze ondermeer verscheidene keren samen met Toerisme Vlaanderen en het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze komt regelmatig naar Vlaanderen om, samen met Griet Bouwen, Storyweavers op te leiden.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 6 maart 2018 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Wég, en ontdekken wat je echt kunt

In gesprek met Alex Cosemans | 18 februari 2013

Alex Cosemans zorgt bij vzw Horizont dat mensen met een beperkt budget op vakantie kunnen gaan. Zelf weet hij heel goed wat het is om diep in de put te zitten, want enkele jaren geleden verloor hij zijn rechterbeen. Maar hij vecht altijd terug tot hij weer aan de top zit. Soms letterlijk, want in Frankrijk fietste hij een beroemde berg, de Col duGalibier, op.

‘De laatste 400 meter naar de top kon ik mijn tranen niet bedwingen,’ herinnert Alex zich. ‘Zoveel emoties kwamen los: het ongeval, de lange tijd in het ziekenhuis, de pijn, het verdriet,… Het was zwaar geweest. Maar op de bodem van mijn verdriet voelde ik een weerbots. Godverdomme! Mij gaan ze niet klein krijgen.’

‘Familie, buren en vrienden hebben mij nooit laten vallen toen ik in het ziekenhuis lag, ze bleven langskomen en de energie groeide wederzijds. ‘Jij geeft ons energie, net wanneer wij je willen troosten,’ heeft iemand me eens gezegd.’

‘In het revalidatiecentrum leerde ik mensen kennen die meegingen in mijn droom om weer te gaan sporten. Ze daagden me uit, gaven mij vleugels. In het begin heb ik me afgevraagd of ik niet overmoedig werd. Wat gaan de mensen zeggen? Kan ik dit wel? Wil ik dit echt? Zodra ik meer vertrouwen kreeg, werd het tijd om onbekend terrein te verkennen. Weg van de dagelijkse omgeving merk je wat je echt kunt.’

Naar Frankrijk dus, waar de machtige Col du Galibier een vaste waarde in de Ronde van Frankrijk is. ‘De trainingen voerden me langs mooie landschappen: met de wind op mijn gezicht genieten van de vrijheid en voelde ik mijn kracht terugkomen. Maar ik ben ook op mijn grenzen gebotst. Kapot thuiskomen, last aan mijn knie, kramp in mijn bovenbeen,… zal ik op tijd gerecupereerd zijn? Het is wel degelijk gelukt, dankzij mijn ene sterke been én de vriendschap. Het was doorbijten om 2000 m hoog te geraken. Al fietsend op één been moest ik op mijn fiets blijven zitten. Te voet naar boven gaan was geen optie, ik moest blijven draaien. De ontlading aan de eindstreep was groot.’

‘De trainingen voerden me langs mooie landschappen: met de wind op mijn gezicht genieten van de vrijheid en voelde ik mijn kracht terugkomen.

‘Later kwam de terugslag. Door problemen met mijn beenprothese bracht ik de voorbije maanden in een rolstoel door. Het was lastig, vooral mentaal. Maar kijk, intussen ben ik weer op de been en komt de drang opnieuw boven. Dit voorjaar wil ik een kwart triatlon wheelen, zwemmen en fietsen. Op naar een nieuw avontuur!’

In gesprek met

Alex Cosemans zorgt bij vzw Horizont dat mensen met een beperkt budget op vakantie kunnen gaan. Zelf weet hij heel goed wat het is om diep in de put te zitten, want enkele jaren geleden verloor hij zijn rechterbeen. Maar hij vecht altijd terug tot hij weer aan de top zit. Soms letterlijk, want in Frankrijk fietste hij een beroemde berg, de Col duGalibier, op.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 18 februari 2013 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

De rijkdom van gedeelde belevingen

In gesprek met Bart Vanmechelen | 14 juli 2015

Verre bestemmingen en spectaculaire activiteiten: voorwaarden voor een geslaagde vakantie? Volgens Bart Vanmechelen, voorzitter van de Antroposofische Vereniging in Vlaanderen, zit de essentie van een fijne vakantie veeleer in de kwaliteit van de ontmoetingen en gedeelde ervaringen. 'We zijn soms geneigd om dingen spectaculair of complex te maken, terwijl echte rijkdom in eenvoudige dingen zit', aldus Bart. 'Kunnen mensen zich verbinden met elkaar en hun omgeving? Is er ruimte voor eigenheid, ontmoeting en het delen van verhalen? Dan heb je de basisingrediënten voor een geslaagde uitstap of vakantie.' 

 

Steen vol herinneringen 

'Als kind ging ik ooit met mijn gezin op vakantie naar Oostenrijk’, blikt Bart terug. 'Toen mijn broer aan het einde van een urenlange wandeling een mooie steen vond, moest die absoluut mee. Elk om beurt droegen we hem tot we bij de auto in het dal waren. Die steen is helemaal met ons meegereisd naar België en kreeg thuis een speciaal plekje in de tuin. Zo’n herinnering is zoveel meer waard dan een souvenir dat je nog snel mee grabbelt omdat het tax free is. Die steen vertelde iets over wat we beleefd hadden en hoe we ons verbonden hadden met elkaar en met de plek waar we waren.' Stof tot nadenken voor wie uitstappen en vakanties organiseert? 
 

Belevingsvakanties

'Mensen gaan tegenwoordig weer meer op zoek naar kampen en themavakanties met ruimte voor beleving en het kennismaken met nieuwe ervaringen', zegt Bart. 'Plekken waar we even kunnen loskomen van alle digitale apparatuur. Waar we een potje kunnen koken met eenvoudige middelen, of mooie schatten verzamelen in de natuur.'

Ook ruimte voor ontmoeting is volgens Bart essentieel om van een verrijkende vakantie te spreken. 'De dochter van een vriend van me ging onlangs op kamp naar Zwitserland', vertelt hij. 'Ze tuimelde er van de ene sensationele ervaring in de andere, van waterski tot parachutespringen. Alleen was er geen ruimte voor contact met het land en met de mensen. De reis was duur en spectaculair, maar op menselijk en cultureel vlak leeg en niet-bevredigend. Als vakantie- of kamporganisator is het waardevol je af te vragen of je aanbod ruimte biedt voor verbinding, eigenheid en gedeelde verhalen. Voor ontmoetingen en wat die ons brengen.’

Voedende ervaringen

'Het is in onze hedendaagse maatschappij niet altijd makkelijk om aan kinderen duidelijk te maken dat het armste kind niet per se het kind zonder iPhone is’, beseft Bart. 'Of dat een rijk innerlijk en cultureel leven meer waard is dan een rijk materiaal leven. Uiteraard is het belangrijk dat we in alle levensdomeinen toegang hebben tot noodzakelijke basisvoorzieningen. Maar het zijn de ervaringen die we opdoen, die de kern van ons menszijn voeden. In De Speelhoeve, het pedagogisch dagverblijf waarvan ik directeur ben, stimuleren we ouders dan ook actief om met het gezin op vakantie te gaan, al is het maar een weekend. En om hun kinderen waar mogelijk ook op kamp te laten gaan en zich innerlijk en sociaal te verrijken. Dat hoeven echt geen dure uitstappen te zijn.’ 

Feest van verbinding

Bart illustreert zijn visie met een anecdote over een groepje jongeren uit zijn kennissenkring dat onlangs naar Portugal trok:

'Op een dag was een van hen jarig en besloot het gezelschap om een feestje te organiseren op een stadspleintje. Alle benodigdheden zouden ze via buurtbewoners bijeenzoeken. Een oud vrouwtje dat buiten zat te kaarten leende haar tafeltje uit. In een lokaal restaurant werd lasagne en bestek gehaald. Een lokale straatmuzikant kreeg de vraag om ’s avonds tegen betaling op het pleintje te spelen. Het werd een prachtavond. De straatmuzikant leerde hen hoe ze in het Portugees iemand konden bedanken, zodat ze na afloop hun dankbaarheid konden uiten aan al wie de avond mogelijk had gemaakt. Op enkele uren tijd hebben die jongeren daar samen iets laten ontstaan dat de hele buurt verbond. Ze hadden ook gewoon op het strand kunnen liggen. Dat was ongetwijfeld ook ontspannend geweest. En toch… die kleine, écht verbindende momenten zijn goud waard. Dat zijn de reiservaringen die je een leven lang bij blijven.'

 

Fotografie: Stefan Jacobs voor Toerisme Vlaanderen
Bart Vanmechelen

In gesprek met

Bart Vanmechelen, voorzitter van de Antroposofische Vereniging en directeur van De Speelhoeve, antroposofisch geïnspireerd pedagogisch dagverblijf.  

Dit verhaal werd gepubliceerd op 14 juli 2015 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

Spelerenderwijs Frans leren op een taalkamp? Mais bien sûr!

In gesprek met Ellen De Smet | 29 november 2013

Een vreemde taal leren, daarmee kun je niet vroeg genoeg starten, vindt Ellen De Smet. Ze schreef haar kinderen tijdens de paasvakantie in  voor een taalkamp in Blankenberge bij Taalvakanties Depauw. Goed voor een weekje ondergedompeld worden in een taalbad en vooral heel veel spelen. ‘Edson was bij terugkomst zo fier als een gieter dat hij zichzelf in het Frans kon voorstellen’, zegt Ellen.

Leren op een leuke, niet schoolse manier

‘We wonen in België, dus ik vind het belangrijk dat Edson (9) en Muna (7) ook Frans spreken’, vertelt Ellen. ‘Op school starten de Franse lessen pas in het vijfde leerjaar. Dat vind ik toch wel laat. Hoe jonger kinderen ermee aan de slag gaan, hoe makkelijker ze de woordenschat absorberen.’ Een taalkamp vindt Ellen een fijne manier om haar kinderen kennis te laten maken met onze tweede taal. ‘Op dezelfde locatie zijn ook Franstalige kinderen aanwezig die er Nederlands komen leren’, zegt ze. ‘Alle pauzes, spelactiviteiten en eetmomenten zijn gemengd, waardoor de kinderen ook spelenderwijs hun woordenschat vergroten.  En dus aan tafel bijvoorbeeld ook oppikken dat zout in het Frans ‘sel’ heet.’

Fier als een gieter

Muna zat in de initiatiegroep en kreeg anderhalf uur per dag les. Bij Edson was dat drie uur. Verder stonden er heel wat leuke activiteiten op het programma: van minigolf, zwemmen en gezelschapsspelen tot een middag aan het strand en een bezoekje aan de Lustige Velodroom, waar de kinderen op gekke fietsen konden rijden. ‘Die afwisseling in het aanbod sprak hen echt aan’, zegt Ellen. ‘Ik ga vrij vaak met hen op stap en we hebben samen al verre reizen gemaakt. Ook intercontinentaal, om hun grootouders in Senegal te bezoeken. Zo’n kamp is dus niet per se het hoogtepunt van hun kindertijd. En toch spreekt Muna er nu nog over, terwijl het taalkamp van de paasvakantie geleden is. Ook Edson was heel enthousiast. Het samen spelen had hem duidelijk plezier gedaan. En hij was fier als een gieter dat hij zichzelf kon voorstellen in het Frans!’ 

Meeleven vanop het thuisfront

Op voorhand krijgen de ouders een overzicht van alle activiteiten, waardoor Ellen zich aan het thuisfront betrokken voelde. ‘Dat vond ik echt aangenaam’, zegt ze. ‘Het was de eerste keer dat ik de kinderen alleen op vakantie liet gaan. Ik ben alleenstaande mama en er is geen contact met de papa, dus wij zijn eigenlijk permanent met ons drietjes samen. Voor mij als mama was dit dus toch wel een oefening in loslaten. Dan is het extra leuk om te weten wat je kinderen aan het doen zijn wanneer je aan hen denkt.’

Leren op een niet-schoolse manier

‘Op de laatste dag was er een soort oudercontact en kregen we de resultaten van de testjes mee. Het leren werd serieus opgevat. En tegelijk werd de leerstof op een leuke, niet-schoolse manier en met veel afwisseling gebracht’, zegt Ellen. ‘Het is en blijft vakantie.’ Kinderen tevreden, mama tevreden. ‘Als we volgend jaar opnieuw een plaatsje kunnen bemachtigen via Vakantieparticipatie, gaan Edson en Muna zeker mee.’

 

Fotografie: Stefan Jacobs - Toerisme Vlaanderen

In gesprek met

Ellen De Smet schreef haar kinderen in voor een taalkamp bij  Taalvakanties Depauw. Goed voor een weekje ondergedompeld worden in een taalbad en vooral heel veel spelen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 29 november 2013 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

Samen op avontuur om nieuwe adem te vinden

In gesprek met Paul Paepe | 2 december 2013

In de paasvakantie van dit jaar werd La Trao Junior boven het doopvont gehouden. Zes gezinnen met jonge kinderen trokken eropuit voor een meerdaagse creatieve uitstap vol uitdagende gezinsopdrachten. Ze werden gerekruteerd uit twee dagcentra en een thuisbegeleidingsdienst, verbonden aan vzw Onze Kinderen, een dienstencentrum voor Bijzondere Jeugdzorg. ‘Soms lopen mensen vast in het gewone begeleidingswerk’, zegt coördinator Paul Paepe. ‘Via een verbindend vakantieproject met gelegenheidscoaches, willen we hen de kans bieden om te herstellen wat fout loopt, te versterken wat goed loopt en gedeelde succeservaringen op te doen.’ En dat werkt. Op termijn hoopt de vzw deze innovatieve formule ook in samenwerking met andere organisaties te kunnen aanbieden. 

'Via een verbindend vakantieproject met gelegenheidscoaches, willen we hen de kans bieden om te herstellen wat fout loopt, te versterken wat goed loopt en gedeelde succeservaringen op te doen.'

Gemis aan gedeelde ervaring

Het zaadje voor La Trao verhaal ontkiemde in 2008, toen Paul Paepe thuisblijvend supporter was voor iemand die via Oikoten de Santiagoroute stapte. ‘Ik was verbaasd van de effecten van de tocht op dat meisje’, zegt hij. ‘Ze leek totaal herboren. Enkele maanden later kwamen de problemen echter terug. Ze zei: ‘Sinds ik terug ben, mis ik iemand in mijn directe omgeving die de tocht ook deed om mijn ervaring mee te delen.’ Dat heeft me aan het denken gezet.’ Een jaar later werd het eerste La Trao project gelanceerd. Adolescenten die vastliepen, trokken samen met een ouder, familielid, leerkracht of sportcoach een week naar Tsjechië.  In 2011 herhaalde het scenario zich in Portugal.  Na die twee succesvolle tochten, ontwikkelde de vzw ‘La Trao Junior’ – een aangepast aanbod voor gezinnen met kinderen van lagere schoolleeftijd.

Samen het avontuur tegemoet 

Dit jaar vond in Dinant de eerste Junioreditie plaats. ‘De locatie was een verrassing voor de deelnemers’, zegt Paul. ‘We geven steeds pas concrete informatie bij vertrek. Zo starten volwassenen en kinderen op dezelfde basis en worden ze uitgedaagd om samen met het openbaar vervoer op hun bestemming te geraken. Ter plaatse zijn allerlei uitdagende activiteiten voorzien, van een beveiligd touwenparcours afleggen en geblinddoekt paintballen met instructies van je gezinsleden, tot samen muziek maken in La maison de Pataphonie. ‘De activiteiten zijn niet alleen leuk en verbindend; ze nodigen ook uit tot samenwerken en reflectie. Hoe ga je met elkaar om? Ik hoeverre vertrouw je elkaar en gun je de ander succes? Elke avond kregen de groepjes bezoek van een vaste – tot dan toe voor hen onbekende – coach. Die ging heel gericht in het hier en nu met hen aan de slag. Dat laat mensen toe om echt een nieuwe start te maken.’

Verbindende activiteiten 

‘Dit traject is geenszins vrijblijvend’, ervaart Paul.  ‘Het is een behoorlijk intensief proces. Je hebt er geen krant, tv, playstation of gsm. Er zijn geen vluchtwegen. Je hebt alleen elkaar. Voor de meeste deelnemers is het een ontdekking om te ervaren hoeveel ruimte dat creëert. Natuurlijk lost een weekje weg niet als bij wonder voor elk gezin alle problemen op. Wel merken we dat mensen later nog regelmatig naar die week verwijzen als ze het over succeservaringen hebben. ‘Toen kwamen we overeen’, hoor je dan. ‘We hebben er een spelletje gespeeld zonder ruzie te maken. Thuis lukt dat niet.’ Dan kun je uitzoeken waar het verschil zit; welke elementen en inzichten ze uit die week kunnen meenemen om in het dagelijkse leven een stap vooruit te zetten.’

'Dit traject is geenszins vrijblijvend.  Het is een behoorlijk intensief proces. Je hebt er geen krant, tv, playstation of gsm. Er zijn geen vluchtwegen. Je hebt alleen elkaar.'

Afstand nemen opent perspectieven

Paul gelooft sterk in de meerwaarde van even ontheemd zijn. ‘Blijf je steeds in dezelfde omgeving, dan bepaalt dat zowel letterlijk als figuurlijk je blik’, zegt hij. ‘Letterlijk afstand nemen van de plaats waar je vastloopt, kan verhelderend zijn. Door dingen vanop afstand te bekijken, ontstaan nieuwe perspectieven en kansen. De individuele en gezamenlijke succeservaringen kunnen een nieuwe krachtbron worden, waar mensen later op gezette tijden of als het moeilijk loopt, op kunnen terugvallen om verder op weg te gaan.’

Verder bouwen op positieve ervaring

Tot nu toe vond La Trao tweejaarlijks plaats. Vanaf 2014 krijgt het project een permanente plaats binnen de jaarlijkse werking. ‘We willen afwisselend een formule voor adolescenten en lagere schoolkinderen aanbieden’, zegt Paul. ‘Daarnaast denken we aan een traject voor gezinsbegeleiders. Hen hopen we een duwtje in de rug te geven via een twee- of driedaagse samen met iemand waarmee ze in hun begeleiding vastlopen. Ook ervaringsgerichte trajecten rond individuele thema’s als rouw of zelfvertrouwen zitten in de pijplijn.’  Op termijn hoopt de vzw de trajecten ook in samenwerking met andere voorzieningen aan te bieden.

nopic

In gesprek met

Paul Paepe is coördinator van vzw Onze Kinderen, een dienstencentrum voor Bijzondere Jeugdzorg. Met La Trao Junior bieden ze gezinnen de kans om een meerdaagse creatieve en avontuurlijke uitstap te beleven. Een heel bijzonder concept!

Dit verhaal werd gepubliceerd op 2 december 2013 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

Dansproject overbrugt afstand tussen buurtwerker en -bewoners

In gesprek met Sofie Giedts | 20 december 2013

Wat gebeurt er als je uit je rol als begeleider stapt en zij aan zij met buurtbewoners een uitdaging aangaat? Buurtwerker Sofie Giedts van ‘t Lampeke ondervond het in een bewegingsproject in samenwerking met Vakantieparticipatie en Move2Create. Samen met twaalf mensen uit de buurt exploreerde ze vier weken lang de effecten van vakantie. Als deelnemer. Al dansend. ‘De afstand tussen begeleiding en buurtbewoners viel weg’, zegt ze. ‘Dat werd achteraf ook letterlijk door de mensen benoemd. Er was tijd en ruimte om elkaar écht te ontmoeten.

Samen doorheen gepercipieerde hiërarchie heen dansen

‘In mijn dagelijkse werk in het buurthuis probeer ik zo eerlijk mogelijk als mens in de groep te staan’, zegt Sofie. ‘Toch ontstaat, door je rol als begeleider, blijkbaar een gevoel van afstand bij de mensen.’ Tijdens het bewegingstraject dat ze samen met de buurtbewoners aanging , viel die gepercipieerde hiërarchie weg. ‘Ik heb er heel bewust voor gekozen om als deelnemer in dit traject mee te stappen’, zegt Sofie. ‘Daar ben ik nu heel blij om. Het zorgde voor een totaal andere interactie. Het was niet: mensen, ik stel voor dat we dit gaan doen. Wel: we doen samen iets tofs, als groep.’’

Tijd om te ont-moeten 

Ook de deelnemers ervoeren dat verschil heel duidelijk. Bij het einde van het traject vertelden ze onder meer dat het samen dansen een gevoel van de afstand had overbrugd. ‘Dat heeft me echt geëmotioneerd’, zegt Sofie. Tijd ziet ze daarbij als een sleutelfactor. ‘Ik was nog nooit eerder drie uur met een groep van onze mensen samen zonder dat de sfeer geladen werd’, zegt ze. ‘Hier lukte dat wel. We hadden echt de tijd en de ruimte om samen dingen te onderzoeken, te praten en te luisteren, zonder verwachtingen of druk.' 

'Om elkaar letterlijk en figuurlijk te ont-moeten en ook eens op een andere manier te leren kennen. Vanuit een positieve insteek ook. Ik geloof er sterk in dat dat meer opbrengt dan focussen op problemen oplossen.’

De kracht van het witte blad

Samenwerken in groep  ervoer Sofie als een grote meerwaarde. ‘Door in groep op weg te gaan en samen dingen te doen, leer je zowel anderen als jezelf beter kennen. Iedereen is hier vrijwillig en met volle goesting ingestapt. Samen hebben we op dat enthousiasme verder gebouwd. Het groepsgegeven versterkt het effect.’ Ook het werken met een nieuwe groep, gevormd door mensen uit verschillende deelwerkingen, was volgens Sofie een grote kracht. ‘Er waren geen kliekjes of verworven posities’, zegt ze. ‘Iedereen startte met een wit blad. Deze groep samenstellen is maar gelukt dankzij de actieve steun van collega’s uit andere deelwerkingen. Dat draagvlak heb ik enorm geapprecieerd.’ Via de deelnemers zelf sloten nog vier andere buurtbewoners aan. ‘Hen hadden we via ons buurthuis nog niet eerder bereikt, zegt Sofie. ‘Het feit alleen al dat zij erbij waren, maakt dit verhaal voor mij een groot succes.’

Het vuur brandend houden

De energie die tijdens het traject werd opgebouwd, hoopt Sofie te kunnen meenemen in de dagelijkse werking. ‘We hebben samen vuur gemaakt. Onszelf en elkaar gensters gegeven. Ik zie het als mijn grootste uitdaging om dat vuur nu samen brandend te houden, ook in de dagelijkse werking van het buurthuis.’ Op woensdagvoormiddag hoopt Sofie in dezelfde ruimte alvast te kunnen blijven bewegen in groep. ‘Ik voel dat daar nood aan is’, zegt ze. ‘Er komen trouwens al spontaan ideeën van de buurtbewoners. Zo ontstaat vanzelf voer voor nieuwe boeiende projecten, gegroeid vanuit de mensen zelf.’

Hernieuwde goesting

Sofie is zichtbaar ontroerd. ‘Dit zijn tranen van geluk’, zegt Sofie. ‘Omdat we dit samen verwezenlijkt hebben. En omdat we gevoeld en aan elkaar getoond hebben wat er kan ontstaan, als je maar de tijd neemt en bereid bent om je samen te smijten.'

'Ik zit vol hernieuwde goesting om samen met onze mensen verder op deze weg te gaan.’

In gesprek met

Sofie Giedts is buurtwerker bij ’t Lampeke in Leuven. Meer informatie over buurtwerking ’t Lampeke vind je hier.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 20 december 2013 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

‘Door samen te bewegen, kan je tot heel echte ontmoetingen komen’

In gesprek met Stephan marchant | 6 januari 2014

‘Geduldig vertrouwen in de weg om zo samen tot de essentie te komen.’ Zo vat dans- en bewegingstherapeut Stephan Marchant de kracht samen van het danstraject dat hij aanging met de mensen van buurtwerking ’t Lampeke. Onder zijn begeleiding drukten buurtbewoners uit kansengroepen al dansend uit wat vakantie voor hen betekent. De groep daagde hem uit om oprecht als mens aanwezig te zijn, en ook zelf in het samen bewegen tot ontmoeting te komen. ‘Doorgaans neem ik als begeleider toch een meer afstandelijke positie in’, zegt Stephan. ‘Hier heb ik ervaren wat mogelijk is als je mee in de flow stapt. Dat heeft me aan het denken gezet over hoe ik mijn werk in de toekomst verder vorm kan geven.’

'Geduldig vertrouwen in de weg om zo samen tot de essentie te komen.'

Meegaan in de flow

Toen hij van Steunpunt Vakantieparticipatie de vraag kreeg om via dans en beweging met een groep aan de slag te gaan rond de effecten van vakantie, was Stephan Marchant van Move2Create meteen voor het idee gewonnen. ‘Ik vind het knap hoe betrokken, creatief en vernieuwend het team van Vakantieparticipatie naar het Forum toewerkt’, zegt hij. ‘Je voelt dat het hart hier op de juiste plaats zit.’ Ook het vertrouwen en de vrijheid die hij kreeg om met de buurtbewoners op weg te gaan, prikkelden hem. ‘Ik kreeg een mandaat, maar werd niet gestuurd om een vooraf bepaald resultaat neer te zetten. Heel vernieuwend en bijzonder.’

Zonder druk de ontmoeting aangaan

Net door die vrijheid kon het volgens Stephan tot echte ontmoetingen komen. ‘Ik kon de workshops vrij van druk invullen en echt inspelen op de energie en noden van het moment. Niemand zat er met zijn neus bovenop en er was geen stemmetje in me dat zei: nu móeten we dit of dat doen, want binnenkort moet er een performance zijn. Die open, vertrouwende houding – we zijn hier samen, we ontmoeten elkaar in de beweging en we zien wel waar dat ons brengt – heeft de groep volgens mij ook ervaren. Het was bijzonder hoe het proces echt tijdens elke sessie stroomde.’ Chapeau trouwens ook voor buurtwerkster Sofie en haar collega’s van ’t Lampeke. Dankzij hun enthousiasme zijn twaalf mensen deze toch niet zo evidente uitdaging aangegaan.’

'We zijn hier samen, we ontmoeten elkaar in de beweging en we zien wel waar dat ons brengt.'

Eerlijke aanwezigheid als voorwaarde

Stephan merkt op hoe belangrijk het was dat iedereen oprecht mee het proces aanging. ‘De buurtwerkers, documentairemaker, journaliste en ikzelf werden door de groep op een heel directe manier uitgedaagd om vanuit ons mens-zijn in de ervaring te stappen’, vertelt hij. Pas als wij ons persoonlijk openstelden, wilden ook de mensen zich laten zien. Doorgaans neem ik als groepsbegeleider toch een meer afstandelijke positie in. Nu heb ik ervaren wat mogelijk is als je mee in de flow stapt. Dat heeft me aan het denken gezet over hoe ik ook in andere projecten een grotere openheid en meer vertrouwen kan installeren.’

Voelbare betrokkenheid

De verbondenheid en betrokkenheid die binnen de groep ontstond, heeft Stephan geraakt. ‘Na de laatste sessie werden interviews afgenomen voor een documentaire en enkele nieuwsartikels’, zegt hij. ‘Het was al middag en de mensen hadden hoogstwaarschijnlijk honger. Toch bleef iedereen om naar elkanders verhaal te luisteren. Dat vond ik heel mooi.’ De deelnemers gaven aan dat lichaamswerk iets met hen doet, zowel op individueel als op groepsniveau. ‘Iemand vertelde dat ze tijdens een oefening in gedachten weer aan de oceaan stond waar ze 25 jaar geleden op vakantie was’, zegt hij. ‘Prachtig om te horen.’

Lichamen liegen niet

Vooral het samen bewegen raakte bij de deelnemers duidelijk een snaar. ‘Als we met elkaar praten, doen we dat grotendeels vanuit onze eigen kaders’, zegt Stephan. ‘Beweeg je samen, schouder aan schouder, dan ontmoet je elkaar voorbij het denken. We zijn mensen met een lichaam. En lichamen liegen niet. Door samen te bewegen, kan je tot heel echte ontmoetingen komen. Dat ook de deelnemers aangaven dat te hebben ervaren, sterkt me in mijn pad.’

‘Beweeg je samen, schouder aan schouder, dan ontmoet je elkaar voorbij het denken.'

 

Fotografie: Talbot House - Toerisme Vlaanderen
Stephan Marchant

In gesprek met

Stephan Marchant is dans- en bewegingstherapeut en initiatiefnemer van Move2Create. Samen met buurtbewoners en medewerkers van ’t Lampeke in Leuven gaf hij uitdrukking aan het vakantiegevoel. Niet met taal, maar met dans en beweging. 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 6 januari 2014 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

Vakantie: een ervaring die zich op veel manieren laat beleven

In gesprek met Twaalf mensen uit Leuven | 10 januari 2014

Wat maakt een ervaring tot een vakantie? Welke bouwstenen zijn nodig om tot een vakantiegevoel te komen? Twaalf mensen uit het Leuvense onderzochten het vier woensdagvoormiddagen lang, onder begeleiding van dans- en bewegingstherapeut Stephan Marchant. Samen reisden ze in gedachten de wereld rond en ontdekten ze dat vakantie een beleving is die verder reikt dan het klassieke idee van ‘koffers pakken en wegwezen’. Meer nog: dat het een ervaring is die ze ook thuis of in hun eigen buurt kunnen beleven. Door tijd en ruimte te creëren, in vriendschap met anderen in dialoog te gaan of bewust stil te staan bij kleine geluksmomenten.

‘Ik heb hier de prettigste momenten van mijn leven beleefd,’ zegt buurtbewoonster Pascale, ‘door vakantie-ervaringen uit te beelden, te dansen en met mensen te praten.’ Ze is een van de deelnemers die buurtwerking ’t Lampeke op initiatief van Vakantieparticipatie in groep bijeenbracht. ‘Ik kon tonen wat het leven voor mij inhoudt en hoe ik me soms voel’, zegt ze. ‘Deze dansvoormiddagen hebben me meer opgeleverd dan alle vakanties die ik in mijn leven al heb beleefd. Ik heb het financieel niet breed, en in deze zaal ben ik de hele wereld rondgereisd zonder dat het me een cent heeft gekost. Ik kon mezelf zijn. Ik heb vriendschap ervaren en gevoeld dat ik erbij hoorde. Die dingen maken een vakantie voor mij geslaagd. Ik hoef er niet per se voor naar Spanje. Ik kan ze ook hier beleven.’

'Deze dansvoormiddagen hebben me meer opgeleverd dan alle vakanties die ik in mijn leven al heb beleefd.'

- Pascale

Tijd voor jezelf maken, dat is vakantie

Pascale heeft het gevoel dat het danstraject haar wereld opende. ‘In mijn hoofd draaide het leven om werken. Voor iets anders was er geen tijd. Ik wist niet dat je tijd en rust voor jezelf kunt inbouwen. Om dit programma te kunnen volgen, heb ik dat wel gedaan. Net zoals toen ik met Vakantieparticipatie eens twee dagen naar Blankenberge ging met mijn zoontje. Op zo’n momenten komen mijn hersenen tot rust. Door hier mensen in beweging te zien en hun ideeën te horen, heb ik beseft wat er allemaal in mij zit en heb ik me leren uiten. Ik hoorde Claude François zingen en stond plots te dansen alsof ik weer 15 jaar was. En ik ben 54! (lacht) Ik weet nu dat er dingen zijn die ik ook thuis kan doen om me goed te voelen. Thuis eens muziek opzetten bijvoorbeeld. Dat wil ik later aan mijn kinderen en kleinkinderen doorgeven. Zo kunnen we samen de zorgeloosheid ervaren die ik hier gevoeld heb.’

'Door hier mensen in beweging te zien en hun ideeën te horen, heb ik beseft wat er allemaal in mij zit en heb ik me leren uiten.'

Vrijheid en respect voor ieders eigenheid

Saskia, vrijwilliger bij ’t Lampeke, was het meeste geraakt door het gevoel van vrijheid. ‘Dit dansavontuur was een geschenk aan mezelf,’ zegt ze, ‘een sprong in het diepe die me veel plezier heeft gegeven. Er was een groot respect voor ieders eigenheid. We konden echt onszelf zijn in de dans. Had ik zin om uitbundig te zijn, dan kon dat. Had ik even later zin in traag dansen, dan was dat prima. Daar heb ik veel van geleerd. Het mooiste dat hier voor mij uit kan voortvloeien? Dat deze dansmomenten elke woensdag kunnen blijven plaatsvinden. En dat iedereen die dat wil kan aansluiten.’

‘Dit dansavontuur was een geschenk aan mezelf, een sprong in het diepe die me veel plezier heeft gegeven.'

Al dansend kameraadschap ervaren

Ook voor Bère, die met zijn 76 jaar de oudste vrijwilliger is bij ’t Lampeke, is de ervaring voor herhaling vatbaar. ‘Ik had zin om eens iets zots te doen,’ zegt hij. ‘Het ontspannen en het gezellig bijeen zijn sprak me aan. Dit is een manier om me in mijn eigen stad te amuseren, want om gezondheidsredenen kan ik momenteel niet op vakantie. Hier ben ik vier woensdagen lang in gedachten op vakantie geweest naar Turkije, Engeland, Duitsland en Frankrijk.’ Als zijn gezondheid het toelaat, hoopt Bère volgend jaar naar Knossos op vakantie te kunnen. Tot het zover is, blijft hij graag verder dansen in Leuven. ‘Het is plezant: op reis gaan in je hoofd en kameraadschap voelen. Ik vind: vakantie moet voor iedereen zijn. Sommige mensen zitten constant thuis en komen niet meer buiten. Dat trekt op niets. Het is belangrijk dat onze regering daar aandacht voor heeft.’

Vakantie: zoveel meer dan je dacht

‘We zijn geneigd om vakantie binnen een bepaald mentaal kader te zien’, zegt Simon, die stage loopt bij ‘t Lampeke. ‘Maar eigenlijk kan je overal en altijd een vakantiegevoel ervaren als je er de ruimte voor schept. Dit traject toont voor mij aan dat je zelfs op een woensdagvoormiddag een paar uur op reis kunt gaan in je eigen buurt. Het was voor mij in elk geval echt een stukje vakantie. Ik heb ontdekt dat je niet naar Knossos hoeft om een vakantiegevoel te ervaren. Al helpt naar Knossos gaan zeker en vast.’ (lacht)

'Eigenlijk kan je overal en altijd een vakantiegevoel ervaren als je er de ruimte voor schept.'

Samen op ontdekkingsreis

Catharina, stagiaire orthopedagogie bij ’t Lampeke, blikt eveneens met een goed gevoel op de ontdekkingsreis terug. ‘Voor mij is vakantie ontspannen’, zegt ze. ‘De zorgen en gedachten eens loslaten en terug ademen. Me terug openen. Mijn denkpatronen loslaten. Rondkijken. Ik kijk graag rond. Vogels in de lucht, stenen op de grond. Samenzijn. Ik heb hier genoten van het kijken en het delen. Stephan bouwde het traject zacht op en nam ons via muziek, speelse oefeningen en verhaaltjes mee. Ik was geraakt door de dialoog die al bewegend tussen de deelnemers ontstond. Het ging niet om wel of niet kunnen dansen. Wel om het vinden van onze eigen moves en ons daaraan durven overgeven. Door samen in de ervaring te tuimelen, werden we uitgedaagd om rekening te houden met elkaar. Samen dansen maakt je attenter voor hoe je met elkaar kunt omgaan.’

'Voor mij is vakantie ontspannen, me terug openen, rondkijken en samenzijn.'

Het gevoel van vakantie

Dans- en bewegingstherapeut Stephan merkt dat het project zijn blik op vakantie veranderde. ‘Ik heb ontdekt dat ik altijd een nogal groots beeld van vakantie had’, zegt hij. ‘Was ik geen drie weken weggeweest, dan voelde het alsof ik wéér een jaar niet op vakantie was geweest. Door samen met de mensen hier na te denken en te praten over wat vakantie voor ons betekent, heb ik geleerd dat vakantie in kleine dingen kan zitten, zoals een gedeeld glas met vrienden waarbij ik me thuis voel.’

In gesprek met

Twaalf mensen uit het Leuvense namen deel aan vier dansvoormiddagen. Samen drukten ze het ‘vakantiegevoel’ uit in beweging, en bereidden zich samen voor op een voorstelling tijdens het Forum Vakantieparticipatie 2014

Dit verhaal werd gepubliceerd op 10 januari 2014 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

Documentairemaker uit Londen filmt danstraject rond de effecten van vakantie

In gesprek met Dieter Deswarte | 8 januari 2014

Filmmaker Dieter Deswarte trok in december speciaal van Londen naar Leuven om er het bewegingstraject te documenteren dat Vakantieparticipatie, Move2Create en buurtwerking ’t Lampeke organiseerden. Daarin drukken buurtbewoners, vaak mensen in armoede, via dans uit hoe betekenisvol vakantie voor hen is. ‘Vakantie is meer dan toerisme alleen’, zegt Dieter. ‘Ook samen dansen en even weg zijn van maatschappelijke rollen en dagelijkse zorgen, kan mensen rust, ontspanning en zelfs een vakantiegevoel bezorgen. Ik ben ontroerd en onder de indruk van wat dit traject teweegbrengt.’ 

Ontroerd door lichaamstaal

Bij het filmen van dit project waren het vooral de bewegingen van de mensen die Dieter raakten. ‘Ik ben best gefascineerd door lichaamstaal en door de therapeutische effecten van dans’, zegt hij. ‘Wat iemand met zijn of haar lichaam vertelt, zegt minstens evenveel als het verbale. Daarom was het ook zo heerlijk en ontroerend om deze groep te zien bewegen. Ik mocht ervaren hoe de deelnemers elk op hun eigen manier uitdrukking gaven aan hun eigenheid en gevoelens. Hoe ze hun zorgen van zich af lieten glijden en zich helemaal overgaven aan de dans. Met mijn film hoop ik de ontroering die ik heb gevoeld ook aan anderen te kunnen doorgeven.’

'Wat iemand met zijn of haar lichaam vertelt, zegt minstens evenveel als het verbale.'

Even niet kansarm

Dieter had niet verwacht dat er zoveel bij de deelnemers naar boven zou komen. ‘Even op een plek zijn waar je kunt loskomen van je zorgen en maatschappelijke status, blijkt voor deze mensen heel belangrijk’, zegt hij. ‘Gewoon jezelf mogen zijn en samen met anderen kunnen opgaan in een gedeelde ervaring. Even niet het gevoel hebben kansarm te zijn. Dat is volgens mij de kracht van dit traject en daarom ben ik ook zo enthousiast dat ik het mocht filmen. De dansers gingen gaandeweg op zoek naar wat een  ervaring in essentie tot vakantie maakt. Zo ontdekten ze onder meer hoe ze bij een gevoel van innerlijke rust en zorgeloosheid kunnen komen en wat daarvoor nodig is.’

'Even niet het gevoel hebben kansarm te zijn. Dat is volgens mij de kracht van dit traject.'

Al dansend op vakantie 

‘Een van de deelnemers vertelde dat op vakantie gaan met haar kinderen leuk is, maar dat de stress toch blijft’, zegt Dieter. ‘Het organiseren, het ter plaatse geraken, de zorg voor haar gezin neemt ze mee. Tijdens het danstraject had ze die stress niet. Ze had het gevoel er echt eens helemaal tussenuit te zijn. Het zou mooi zijn als ook organisaties zich hierdoor laten inspireren, zodat nog meer mensen zo’n gevoel mogen ervaren.’ Enerzijds hoopt Dieter met zijn documentaire te kunnen meegeven hoe belangrijk het recht op vakantie voor iedereen is, anderzijds dat we in de kern allemaal gelijk zijn als mens. ‘We hebben allemaal af en toe nood aan rust en er eens tussenuit zijn’, zeg hij, ‘of dat nu door een uitstap naar zee is, een weekje weg, of door samen zorgeloos te dansen.’

Dieter Deswarte

In gesprek met

Dieter Deswarte is filmmaker. Hij maakte een documentaire van het dansproject van ’t Lampeke en danstherapeut Stephan Marchant. In dat project drukten twaalf mensen in armoede uit wat vakantie voor hen betekent. Meer over dieters werk vind je hier.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 8 januari 2014 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

Eropuit trekken versterkt zelfredzaamheid van vrouwelijke nieuwkomers

In gesprek met Mia Boudewijn | 7 maart 2014

Als nieuwkomer je plek vinden in je nieuwe thuisland, daar komen heel wat uitdagingen bij kijken. ‘En al zeker als je een vrouw met jonge kinderen bent en je leven zich om culturele of financiële redenen voornamelijk binnenshuis afspeelt’, zegt Mia Boudewijn. Mia werkt als vrijwilligster bij  Werkgroep Integratie Migrantenvrouwen Mortsel – kortweg WIMM, waar vrouwen van alle leeftijden en nationaliteiten stappen zetten naar meer zelfredzaamheid. ‘Samen op uitstap gaan is een mooie manier om ons land en onze gebruiken beter te leren kennen’, zegt Mia. Nog meer vrouwen mobiliseren om eropuit te trekken, ziet ze als haar grootste uitdaging. Want de drempel blijkt soms hoog, maar het enthousiasme is uiteindelijk altijd groot.

Je integreren als vrouw: een extra uitdaging?

‘Als je afkomstig bent uit een land waar je als vrouw om culturele of religieuze redenen minder bewegingsvrijheid hebt, kan het een hele uitdaging zijn om je in een nieuw land te integreren’, zegt Mia Boudewijn. ‘Is er dan ook nog een taalbarrière is, dan is de uitdaging dubbel zo groot. Het gevolg is dat veel migrantenvrouwen een leven leiden dat zich voornamelijk binnenshuis afspeelt.’ Om hen te ondersteunen in hun integratieproces, biedt WIMM lessen Nederlands, fietslessen en sociaal-culturele activiteiten aan. Dat daarbij geen mannen aanwezig zijn, is voor veel vrouwen een voorwaarde.

"Zonder ons aanbod, dat zich doorgaans exclusief op vrouwen richt, zouden velen volgens mij nauwelijks buitenkomen."

- Mia.

Voeling krijgen met plaatselijke cultuur

In groep op uitstap gaan helpt de vrouwen niet alleen om het openbaar vervoer te leren gebruiken en dus mobieler te zijn. Het is ook een manier om hen meer voeling te helpen krijgen met België en met onze cultuur. ‘In de Fabiolazaal in Antwerpen worden regelmatig nieuwe Koninklijke Museumcollecties tentoongesteld’, zegt Mia. ‘Velen daarvan vertellen iets over het leven in ons land, onze gewoontes en godsdienstige achtergrond. Of ze tonen net aan dat er naast de vele verschillen ook heel wat overeenkomsten zijn tussen hun land van herkomst en hun nieuwe thuis. Zo viel een uitstap naar het heemkundig museum zeer goed in de smaak. Ik was erdoor verrast hoeveel voorwerpen de vrouwen meteen herkenden!’

Zelfredzaamheid vergroten

‘We trokken via Vakantieparticipatie al twee keer naar de Zoo en een keertje naar Aquatopia’, zegt Mia. ‘Toffe uitstappen, waarop vrouwen vaak hun hele gezin meenemen. Ze vinden het geweldig om er eens tussenuit te kunnen. Er ontstaan soms ook warme interculturele vriendschappen. Dat een Egyptische en een Turkse vrouw elkaar vinden en vriendinnen worden: ik vind dat mooi.’ Dit jaar gaf Mia de vakantiegids aan een vrouw die het Nederlands al vrij goed beheerst. Of ze zelf eens een uitstap wilde voorstellen? ‘Door hen gaandeweg meer initiatief te leren nemen, hopen we dat de vrouwen ook in het dagelijkse leven sterker op eigen benen gaan staan.’

"Dat een Egyptische en een Turkse vrouw elkaar vinden en vriendinnen worden: ik vind dat mooi."

En wat met de kinderen?

Moeders ondervinden bij het leren kennen van hun nieuwe land vaak een extra drempel. ‘Hoe ga je naar de Nederlandse les als je kleine kinderen hebt en geen geld voor een babysit? En hoe moet dat met de kinderwagen als je een museum bezoekt?’, zegt Mia. ‘Een tijdlang kwamen de kleintjes gewoon mee naar de taalles, maar daar was geen beginnen aan. Gelukkig neemt de stad Mortsel nu de kosten voor kinderopvang tijdens de taallessen voor haar rekening. En als de vrouwen merken dat ze ook metbuggy zeer welkom zijn in een museum, opent dat hopelijk deuren naar toekomstige uitstapjes.’  

"Hoe ga je naar de Nederlandse les als je kleine kinderen hebt en geen geld voor een babysit?"

Samen uit onder vrouwen, samen thuis

Toch blijft Mia het een grote uitdaging vinden om de vrouwen voor culturele activiteiten te mobiliseren. ‘Er komen ongeveer vijftig vrouwen naar onze werking, terwijl dat er bij uitstapjes soms hooguit drie zijn’, zegt ze. ‘Ik zou heel graag manieren vinden om nog meer vrouwen te motiveren, want al wie uiteindelijk meegaat is enthousiast. Veel vrouwen brengen een volgende keer zelfs spontaan vriendinnen mee.’ Misschien is het interessant om eens ervaringen uit te wisselen met andere vrouwenorganisaties, zoals Federatie Wereldvrouwen vzw? ‘Een goed idee’, vindt Mia. ‘Ik had nog niet van hen gehoord, maar ga meteen eens hun website bekijken.’

NOPIC

In gesprek met

Mia Boudewijn is vrijwilliger bij de Werkgroep Integratie Migrantenvrouwen Mortsel, kortweg WIMM. Vrouwen van alle leeftijden zetten er stappen naar meer zelfredzaamheid.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 7 maart 2014 in de categorie Groeien.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |