Het Kiel in Antwerpen. In een van de ruimtes van het buurtsecretariaat is het een gegons van jewelste. Hier houdt men op dinsdagvoormiddag een Rap op Stap kantoor open. Patrick Speliers is de bezieler van het project. Zelf leeft hij met MS. De ziekte brengt vele uitdagingen, maar op een of andere manier lijkt dat zijn engagement enkel te vergroten.

In 2016 nam Patrick zijn intrek in woonblok Silvertop, samen met zijn partner Chris. In totaal woonden er op dat moment vijfentwintig mensen met een beperking. De meesten van hen kwamen weinig buiten. Patrick wou daar iets aan doen. De vereniging ‘de Silvertoppers’ werd geboren en telde in een mum van tijd vijftig leden. ‘Het komt er op aan om te verbinden,’ zegt Patrick. Hij verbond de mensen met een beperking met de ouderen in het blok en ontdekte dat ze elkaar op veel vlakken konden versterken. Samen gingen ze naar theatervoorstellingen, concerten en op museumuitstap. Het bracht hen allemaal veel zuurstof.

De kracht van samen

In september 2017 volgde Patrick een opleiding bij Iedereen verdient vakantie. Toen ontstond het plan om voor Antwerpen een netwerk van Rap op Stap kantoren op te zetten. Patrick nam daarin het voortouw maar moest na een paar maanden een stap terug zetten. Het engagement bleek te zwaar in combinatie met zijn ziekte. ‘We draaiden een paar maanden op een laag pitje, en toen,’ zegt Patrick met een glimlach, ‘toen kwamen Khadija en Touria op de proppen. We voelden al snel aan dat we elkaar konden aanvullen. Zij zochten naar mogelijkheden voor mensen van andere afkomst, om er eens uit te kunnen met een beperkt budget.

"Door eropuit te trekken krijg je zin om ook andere dingen in je leven in handen te nemen." - Patrick Speliers.

Ik zocht naar ondersteuning en kansen om een nieuw netwerk te openen.’ Sindsdien runnen ze de Rap op Stap kantoren samen. Ook Ellen, die Patrick via het persoonlijk assistentiebudget bijstaat in zijn beperking, draait mee als vrijwilliger. Zeven punten in het netwerk draaien al, en er zijn er nog twee in opstart. ‘We bedienen nu al dertig gezinnen per maand,’ zegt Patrick met fonkelogen, ‘in de toekomst hopen we vijfduizend mensen per jaar te bereiken.’

Kansen creëren op maat

Een dame komt wat aarzelend binnen. Patrick nodigt haar uit om aan tafel te gaan zitten. Touria komt erbij om te tolken. Samen overlopen ze de inschrijflijst die Patrick opstelde. Alle noden en verlangens met betrekking tot vakantie worden er in opgetekend. Wat later zitten ze samen rond de computer terwijl Patrick een verblijf aan de kust uitzoekt. Als de dame ziet wat er mogelijk is, klaart haar gezicht helemaal op. Ze giechelt zelfs een beetje. Het vooruitzicht van een verblijf aan zee lijkt haar nu al deugd te doen.

Een vraag die waardigheid vasthoudt: Wat wil jij?

Als ze de aspirant-vakantieganger weer vertrokken is, zegt Patrick: ‘Weet je, het zit hem in kleine dingen. Ik vraag niet: hoeveel kan je besteden maar hoeveel wil je besteden. Zo laat je mensen in hun waardigheid.’  En hij vervolgt: ‘Waar wij ook het verschil kunnen maken is in de tijd en de ondersteuning die we geven. Mensen hebben vaak meerdere consults nodig om overtuigd te zijn.

"Wij werken op maat. Ieder verhaal is anders."

Eerst moeten mensen die lang geen vakantie meer beleefden over de berg heen geraken. Ze moeten weer ontdekken dat ze het waard zijn om op vakantie te gaan, ook als ze schulden hebben, ziek zijn of een andere afkomst hebben. Dan moet er iets gevonden worden dat bij hun specifieke noden en mogelijkheden past. Vandaar dus dat wij heel erg op maat werken. Ieder verhaal is anders.’

Genieten als andere mensen genoten hebben

Wat zijn voor hem momenten van genieten, vraag ik Patrick. Hij glimlacht. ‘Als ik ergens op een terrasje zit en bedenk dat er dankzij ons mensen onderweg zijn naar ergens. Naar de zoo, het museum, op vakantie… Dat is genieten voor mij. Vaak krijgen we achteraf foto’s doorgestuurd: de pretoogjes van de kinderen op die kiekjes zijn altijd een onvoorstelbaar cadeau om te krijgen. Maar dat is nog niet alles. Uit eigen ervaring weet ik hoe belangrijk het is om die energie van iets te beleven te kunnen voelen. Door er op uit te trekken krijg je zin om ook andere dingen in handen te nemen. Door er op uit te trekken krijg je zin in het leven.’

In gesprek met

Patrick Speliers (51) is voormalig bouwvakker. Toen hij 41 was, werd bij hem Multiple Sclerose vastgesteld. Hij is de bezieler van de Silvertoppers. Het project dat initieel uitstappen mogelijk maakte voor mensen met een beperking groeide intussen uit tot Rap Op Stap Antwerpen Stad (Rosas), een netwerk van 9 kantoren verspreid over de stad. Mensen met speciale noden en/of een beperkt budget kunnen er terecht om daguitstappen of vakantie te vinden en te boeken.

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Vakantie is een recht. We horen het keer op keer van hulpverleners en geëngageerde toeristische professionals. Wie in armoede leeft zegt dat ook, al is dat vaak met enige aarzeling. Want – zo horen we achter die weifeling – is vakantie toch niet iets dat je echt moet ‘verdienen’ na een lange tijd van hard (en betaald) werk? ‘Iedereen moet van vakantie kunnen genieten’, zegt Nele Peeters. Nele is onderzoeker bij CEBUD, het Centrum voor budgetadvies en –onderzoek van de Thomas More-hogeschool. CEBUD ontwikkelde minimale gezinsbudgetten die aangeven hoeveel inkomen je nodig hebt om een menswaardig leven te kunnen leiden. Vrijetijd en vakantie zijn in die referentiebudgetten opgenomen. Wetenschappers bevestigen daarmee wat we altijd opnieuw horen: vakantie hoort bij ’t leven, zoals eten, drinken en een dak boven je hoofd.

Ieder mens heeft recht op een leven dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid. Dat staat in de grondwet en in de OCMW-wetgeving. Op vraag van OCMW’s uit de Kempen gaf pionier Bérénice Storms invulling aan het begrip ‘menswaardigheid’. Daaruit ontstonden de referentiebudgetten: tien korven van producten en diensten die gezinnen nodig hebben om een menswaardig bestaan te kunnen leiden. OCMW’s gebruiken de tool bij beleidsvorming, budgetbegeleiding en hulp om mensen aan hun rechten te laten komen. Zoals aan een betaalbare vakantie bijvoorbeeld, want ook dat is een recht.

Wat is menswaardigheid?

OCMW-raadsleden moesten vroeger vooral op hun buikgevoel vertrouwen wanneer ze beslisten over steun aan mensen in armoede, vertelt Nele Peeters. Menselijke waardigheid was wel een wettelijk begrip, maar niet eenduidig en helder genoeg om er een beleid op te kunnen bouwen. CEBUD definieerde het concept ‘menselijke waardigheid’ als een leven kunnen leiden waarin je kan deelnemen aan de samenleving. Deelnemen betekent dan zowel kunnen bijdragen als de ervaring hebben van erbij te horen. Voorwaarden om te kunnen participeren zijn gezondheid en autonomie.

Een budget voor een menswaardig bestaan

Om een gezond leven te kunnen uitbouwen, moet een mens in staat zijn om zichzelf en zijn gezin te voorzien van voeding, huisvesting, energie, aangepaste kleding, hygiëne, nachtrust en ontspanning. Autonomie steunt onder meer op de ervaring van veiligheid, mobiliteit en ruimte om zelf keuzes te kunnen maken. Erbij horen betekent dat je – net als andere mensen – relaties met anderen kunt opbouwen en dat je kunt deelnemen aan sport, cultuur, vakantie.

Nele: ‘Wat vrijetijd betreft, gaan we ervan uit dat elk gezinslid een hobby moet kunnen hebben. Per kind rekenen we ongeveer 300 euro per jaar om bij een sportclub aan te sluiten, een outfit aan te kopen en af en toe na de training nog samen met kameraadjes van een drankje te genieten. Kinderen die liever iets anders doen kunnen dit budget gebruiken voor andere activiteiten zoals muziekschool, kunstacademie, jeugdbeweging, enzovoort. Keuzevrijheid is belangrijk. Voor elk gezin berekenen we ook de kost van een minimale vakantie: een midweek weg in eigen land, met een eenvoudig verblijf en budget voor een uitstap en etentje.’

"Een midweek weg in eigen land, met een eenvoudig verblijf en budget voor uitstap en etentje hoort ook thuis in het referentiebudget." - Nele Peeters

Menswaardigheid in cijfers uitgedrukt

Afhankelijk van gezinssamenstelling, woonsituatie en vaste kosten kan een referentiebudget worden bepaald. Voor een alleenstaande die 500 euro huur betaalt, ligt het budget bijvoorbeeld op 1372 euro per maand (vergelijk met het leefloon: 1190 euro/maand). Voor een alleenstaande moeder met twee kinderen loopt dat al op tot 2177 euro/maand (leefloon en kinderbijslag: 1.609 euro). Voor alle duidelijkheid: in de referentiebudgetten zit geen tabak en geen auto.

Je ziet de bui al hangen.

Wie moet leven van een uitkering of leefloon kijkt aan tegen een kloof tussen inkomen en een leefbaar budget. OCMW’s die menswaardigheid tot hun ultieme streven verheffen, komen voor grote vraagstukken te staan. Want, hoe dicht je die kloof? Nele: ‘Vooral voor gezinnen is de situatie dramatisch. Met kinderbijslag en uitkering kunnen de ouders enkel de belangrijkste noden invullen. Alles wat participatie aan de samenleving betreft, schiet er onverbiddelijk bij in. En laat ons eerlijk zijn: vrijetijd en vakantie zijn vaak het eerste wat geschrapt wordt.’

"De kloof tussen leefloon en leefbaar budget is vooral voor gezinnen dramastisch. Participeren schiet er onverbiddelijk bij in. Vakantie en vrijetijd worden meestal eerst geschrapt."

Rechten uitputten, en daar hoort ook Vakantieparticipatie bij

Want op is op, toch? De grote verdienste van de referentiebudgetten is dat ze de financiële behoeften van gezinnen zichtbaar maken. Per gezin wordt duidelijk welke financiële voorwaarden nodig zijn om van een menswaardig leven te kunnen spreken. Dat kan het startblok zijn van waaraf OCMW-beleid en maatschappelijk werkers springen om de kloof tussen het (veel te krappe) inkomen en het referentiebudget te dichten.

Nele ziet drie hefbomen voor OCMW’s. Eén: samen met mensen nadenken over hoe ze hun inkomen kunnen verhogen. Twee: zorgen dat mensen al hun rechten uitputten, van sociaal telefoontarief tot sociale huisvesting. Nele: ‘En bij sociale rechten hoort ook de vrijetijdspas én een vakantie via het Steunpunt Vakantieparticipatie. Alle sociale rechten zouden eigenlijk als vanzelfsprekend moeten worden toegekend. Daar is nog enorm veel ruimte voor verbetering.’ Een derde hefboom voor OCMW’s is materiële steun die de financiële behoefte een stukje kan verminderen. Een deelinitiatief voor kleding en speelgoed, sociale kruidenier of fietsuitleen kunnen hier en daar druk van het gezinsbudget afhalen.

"Vakantieparticipatie is ook een sociaal recht, en zou zoals alle rechten als vanzelfsprekend moeten worden toegekend."

Het kan, op de lange termijn

Slagen OCMW’s er vandaag in om het gat dicht te rijden? ‘Ja’, zegt Nele, ‘sommige wel. De tool om referentiebudgetten te berekenen geeft sociaal werkers en beleid een goed beeld. Dan kunnen keuzes gemaakt worden. Er zijn OCMW’s die erin slagen het gat volledig dicht te rijden door sociale rechten uit te putten en bepaalde budgetten te heroriënteren.

"Belangrijk is dat iemand de eerste stap zet. Dat kan de OCMW-raad zijn, of een maatschappelijk werker die naar structurele oplossingen zoekt en ervoor wil gaan."

Op dit moment werken een twintigtal OCMW’s met de referentiebudgetten. Vlaanderen telt 308 OCMW’s. 

_{foto header: Westtoer (c) - bron Flickr/VisitFlanders}

In gesprek met

Nele Peeters werkt bij CEBUD, het Centrum voor budgetadvies en -onderzoek. CEBUD is verbonden aan de opleiding Sociaal Werk van de Thomas More-hogeschool. Initiatiefneemster Bérénice Storms ontwikkelde er tussen 2006 en 2008 de referentiebudgetten voor maatschappelijke participatie. Daarmee drukt CEBUD in cijfers uit wat nodig is opdat mensen een menswaardig bestaan kunnen leiden.

Nele neemt deel aan het Appreciative Inquiry Lerend Netwerk van het Steunpunt Vakantieparticipatie van Toerisme Vlaanderen. Daar ontmoette ze professionals in de hulpverlening en toeristische sector. Deelnemen aan dat netwerk heeft haar ‘positief overdonderd’, zegt ze, en ze heeft er een aangescherpte goesting aan overgehouden om zich op haar onderzoeks- en adviesdomein in te zetten voor het recht op vakantie.

Meer weten:
Informatie over de referentiebudgetten vind je op www.cebud.be. Wie zelf zijn referentiebudget wil berekenen, kan van de online budgetcalculator gebruik maken. Wil je jouw budget vergelijken met het gemiddelde inkomsten- en uitgavenpatroon van een vergelijkbaar gezin: dat kan via de online budgetvergelijker. OCMW’s die meer informatie willen over ‘REMI’ de online tool voor het berekenen van referentiebudgetten kunnen hier terecht.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

‘Ons Kookboek’. Traditionele keukenbijbel, toeverlaat voor onervaren en ervaren gezinskoks. Zeg je KVLV, dan zeg je ‘Ons Kookboek’. Wat gebeurt er als de creatieve geesten van de landelijke vrouwenbeweging opbotsen tegen het enthousiaste team van Vakantieparticipatie? Juist, dan ontstaat er een vakantiekookboek. Een vrolijke, speelse inspiratiegids voor mensen die goedkoop, gezond, gezellig en lekker willen koken. Het boekje zal nog voor de zomer klaar zijn. Wie via het Steunpunt een vakantie boekt, zal het in de reiskoffer kunnen stoppen.

Els Gils, stafmedewerker bij KVLV coördineerde het vakantiekookboek. Ze kreeg bergen tips van het team van Vakantieparticipatie en een heleboel enthousiaste feedback van vakantiegangers. Els toetste het eerste ontwerp op het Forum Vakantieparticipatie en legde de bijna-klaar-voor-druk versie voor aan een focusgroep van vakantiebegeleiders.

De inhoud is à point. Nu de beelden nog. ‘In de paasvakantie trekken we met een gezin naar een vakantiehuisje voor een speelse fotoshoot. De foto’s in het boekje zullen daardoor precies de sfeer oproepen die we met het boekje willen neerzetten. Want samen koken op vakantie kan heerlijk zijn.’

Hmm, dat boekje lijkt een bijzonder hebbeding te worden. Wat maakt dit kookbijbeltje anders dan alle andere?

Punt 1: Koken op vakantie is toveren in een keuken met weinig hulpmiddelen

‘Een vakantiekeuken is veel eenvoudiger dan je keuken thuis. In een caravan of vakantiehuisje zit meestal geen oven, geen mixer of blender. In de lades zitten minder messen, kloppers, lepels’, zegt Els. Het nieuwe vakantiekookboek houdt rekening met die beperkingen. Geen ingewikkelde recepten dus maar gerechten die makkelijk te doen zijn. Inclusief leuke tips, zoals hoe je makkelijk twee vorken omtovert tot een klopper die echt werkt.’

Punt 2: Vakantie, dat is samen dingen doen

Net zoals samen spelen, tekenen of knutselen, kan koken ook een toffe activiteit zijn met de kinderen. Op vakantie samen koken kan echt een feest worden. Er is  tijd, rust en ontspanning. Daarom zitten in het vakantiekookboekje een boel tips om de kinderen te betrekken bij het koken. Eenvoudig, creatief en vooral samen. ‘Zoals frietzakjes maken van een blad papier bijvoorbeeld, of lettersoep met de naam van elk kind’, vertelt Els.

Punt 3: Vakantie betekent heerlijk veel onderweg zijn

Vakantie, dat is ook eropuit trekken. Naar het strand, op fietstocht, naar een museum. ‘En dus besteden we in het vakantiekookboek ook aandacht aan leuke ideetjes voor de picknick. Ook hier is ons vertrekpunt: het mag een beetje anders zijn, maar zeker lekker, eenvoudig en praktisch.’  

Punt 4: Vakantie via Vakantieparticipatie: ook het eten moet betaalbaar zijn

‘Bij de samenstelling van het kookboek hebben we er goed op gelet om geen dure of te onbekende ingrediënten voor te stellen. Het idee is dat vakantiegangers hun aankopen kunnen doen in een discount-voedingszaak en ze zonder kans op bederf een hele week kunnen bewaren. Geen diepvriesproducten dus, geen exotische ingrediënten, een basis kruidenpallet’, zegt Els. ‘Maar wel lekker zomers, betaalbaar en praktisch.’

Punt 5: Vakantiegangers van Vakantieparticipatie houden van eenvoudig en speels

Culinaire vaktermen zal je in het vakantiekookboek niet vinden. Els: ‘We vertellen helder hoe vakantiekoks elke stap in het kookproces kunnen zetten. En als er een specialleke is, dan leggen we uit waarom. Zoals bijvoorbeeld waarom je broccoli best kookt zonder deksel op de pot.’

Wacht eens... hoe zit dat met die broccoli?  

Ja zeg, dat verklappen we nog niet. Het vakantiekookboek lost binnenkort het mysterie op. Ga je via Vakantieparticipatie op reis? Dan krijg je het kookboekje nog voor de zomervakantie thuisbezorgd.

In gesprek met

Els Gils is stafmedewerker Culinair & IT bij KVLV. Kookboeken ontwerpen is helemaal haar ding. KVLV is een netwerk van 95.000 vrouwen over heel Vlaanderen. KVLV zet dit netwerk van sterke en creatieve vrouwen in voor een warme en meer duurzame samenleving, zegt Els. ‘Ons aantal is onze kracht, samen zijn wij in staat om van een kleine rimpel een dikke golf te maken.’

KVLV wil haar know-how ter beschikking stellen om het leven van mensen uit kansengroepen te verrijken. Het vakantiekookboek voor Vakantieparticipatie is daar een voorbeeld van. Andere projecten in die lijn zijn kookgroepen voor mensen met een beperking, een receptenboekje in samenwerking met een vereniging die zich inzet voor illegaal huishoudpersoneel, en een project in samenwerking met asielcentra. ‘We zoeken altijd naar nieuwe manieren om beweging te maken, om in contact te komen met mensen en om vanuit onze expertise een concrete meerwaarde te bieden.’

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Hoe welkom, welverdiend en nodig die enkele dagen vakantie ook zijn, voor mensen in armoede gaat aan de beslissing ‘we gaan!’ veel wikken en wegen vooraf. Niet in het minst over de centen. Het is sparen en puzzelen om er te geraken. En dan moet je er echt op kunnen vertrouwen dat de informatie over het verblijf, ontbijt, vervoer en kostprijs klopt. Want als nadien blijkt dat de kosten toch hoger uitvallen – al is het maar één euro -  stort het kaartenhuisje in mekaar. Dan verandert een vakantiedroom in een tijd van schaamte en zorgen. We praten erover met Marleen.

Jaren geleden sukkelden Marleen (51) en haar gezin in armoede. De oorzaken doen er niet toe. Want armoede gaat niet om schuld. Het gezin kwam in collectieve schuldbemiddeling terecht. De auto ging de deur uit, de knip op de portemonnee. De schuldbemiddeling is nu achter de rug. ‘Maar er zijn nog zoveel mensen die het maar amper kunnen redden. Ik krijg het er nog dikwijls benauwd van.’

Armoede: trekken, sleuren en schamen

‘Ik weet maar al te goed hoe het is, je leven proberen op het spoor te houden als je niets hebt. Elke dag blij zijn dat je een boterham hebt en iets ertussen, als is het alleen maar boter of mayonaise. Dat trekken en sleuren om elke dag iets op tafel te hebben, de paniek als mijn man onverwacht toch een zak – van de goedkoopste – chips meebracht uit de winkel: dat gevoel vergeet je nooit.’ 

‘Elke dag blij zijn dat je een boterham hebt en iets ertussen, al is het alleen maar mayonaise.’
 

 ‘Je schaamt je omdat je aanvoelt dat armoede sociaal moeilijk aanvaard wordt. Dus ga je het wegsteken, je in bochten wringen, het verzwijgen voor familie en vrienden. Ja, soms kon ik niet anders dan liegen. Dan hoorde ik mezelf uitvluchten verzinnen waarom we niet naar een feestje kwamen, geen verjaardagscadeaus meer kochten, ik een vriendin niet vergezelde om een koffietje te drinken. Je isoleert je helemaal, want je hebt nergens geld voor en je wil het tegen niemand zeggen.’
 

Vakantie: maar alleen als het heel, heel duidelijk is

Pas de laatste paar jaren kunnen Marleen en haar man zich weer een meerdaagse vakantie permitteren. ‘Het is heel fijn dat vakantiemakers een extra inspanning doen voor mensen in armoede’, vindt Marleen. Want daardoor wordt vakantie voor meer mensen bereikbaar. Ze heeft wél een tip voor uitbaters. 

 

‘Het zal wel toeval zijn dat het mij een paar keer is overkomen dat de afspraken onderweg veranderden. Een keuken die verbouwd werd op het moment dat wij een verblijf hadden geboekt maakte dat we geen ontbijt ter plaatse konden hebben. Omdat ik vooraf nog contact nam met het verblijf ben ik dat gelukkig op tijd te weten gekomen. Daardoor kon ik van thuis uit dingen meenemen, want ergens anders gaan ontbijten zou te duur zijn.’ Een andere keer was er een prijsverhoging van twee euro per nacht. Wellicht omwille van de gemeentelijke verblijfstaks, denkt Marleen.
 

Terug in de tijd, met alle emoties van toen

‘Als me zoiets overkomt, dan is het alsof ik terug in de tijd ga, dat ik al die miserie van vroeger terug meemaak. Die gevoelens zijn dan zo sterk dat ik er soms niet meer in slaag om rustig en op de juiste toon te blijven communiceren.’

'Die onmacht en schaamte over armoede blijft altijd wel ergens zitten. Bij het minste moet je dan weer denken aan die hele strijd om te overleven.’ 

‘Voor mijn man en ik waren die paar extra euro’s geen ramp. Het is trouwens allemaal behoorlijk opgelost geraakt. Maar als mij zoiets overkomt, dat moet ik denken aan al die andere mensen die moeten sleuren om er met hun budget te geraken. Als zij met zo’n plotse verrassingen geconfronteerd worden, is de kans groot dat het gewoon niet meer lukt om dat te overbruggen.’
 

Duidelijkheid brengt rust. 

De boodschap  van Marleen aan al die geweldig geëngageerde vakantiemakers is niet mis te verstaan.  Het zijn stuk voor stuk schatten, die zich genereus inzetten voor mensen die het moeilijker hebben. De prijsvermindering die ze geven maakt vakantie wél mogelijk voor wie het anders niet mogelijk zou zijn. Maar ook: mensen in armoede kunnen pas echt ontspannen in hun vakantie duiken als ze niet voor financiële verrassingen komen te staan. Want dan begint het piekeren en tellen weer. En dat is nu nét wat je graag even achter je laat wanneer je op vakantie trekt.

Foto: via Marleen, herinnering aan haar heerlijke weekend in Brugge.

In gesprek met

Marleen (51) woont in de Kempen. Marleen wil liever niet dat we haar familienaam en woonplaats publiceren. ‘De meeste van onze familieleden en vrienden weten niet eens dat we zwarte sneeuw gezien hebben’, zegt ze. 

Vechtend tegen het isolement, eigen aan armoede, kwam ze in contact met de lokale vereniging waar armen het woord nemen. Als vrijwilliger getuigt ze over armoede, neemt deel aan overleg en helpt bij de organisatie van activiteiten van de vereniging. ‘Ik wil mee opkomen voor andere mensen in armoede. Als ik in het nieuws hoor van bezuinigingen hier en daar krijg ik het benauwd. Dan moet ik denken aan al die mensen die op het randje zitten en met verminderde steun echt de armoede in tuimelen. En dat wens ik niemand toe.’

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.