Overslaan en naar de inhoud gaan

‘Bidden, bruinen of gewoon een ‘goei tas koffie’: ’t is al vakantie’

In gesprek met Nelly, Christiane, Cecile, Lucienne en Jeanne | 29 april 2016

Welkom in Woonzorgcentrum De Weister. Het is maandagnamiddag, zo rond koffietijd. Patrick Laevens schuift aan tafel in één van de drie leefgroepen. Patrick is dementiereferent. Al jaar en dag trekt hij samen met collega’s en bewoners van het woonzorgcentrum op vakantie. Want het is niet omdat je oud en dementerend bent, dat vakantie ineens niet meer heerlijk zou zijn. Alleen al babbelen over vakantie is vakantie beleven. Ogen gaan schitteren. Mondhoeken gaan omhoog. Herinneringen vinden hun weg naar boven. Het is licht, vrolijk en zacht. Praten over vakantie brengt vakantie naar hier. Naar nu. Naar deze tafel, in deze woonkamer in het woonzorgcentrum.

Binnenkort trekt ze nog een keer naar Lourdes. ‘Om te bidden’, zegt Nelly (64). En om kaarsen mee te brengen, want vorige reis had ze die allemaal al uitgedeeld voor ze weer thuis was. Ze moet er zelf om lachen. ‘Voor een paar honderd euro kaarsen, en ze waren allemaal op. Geen enkele had ik zelf nog.’

Voor Christiane (77) is de zee al ver genoeg. ‘In een caravan, op een camping.’ Meer moet dat niet zijn. Christiane glimlacht. Naast haar zit Cecile (79), ze glimlacht aan één stuk door. Af en toe vonkt een stukje herkenning in haar ogen, en dan en keert dan weer in zichzelf. ‘ ‘k Heb honger’, fluistert ze. Patrick lacht, legt zijn hand om haar schouder. ‘Gij hebt altijd honger, hé. ’t Is direct etenstijd.’

En waar zou Lucienne (84) nog eens een keer willen zijn, vraagt Patrick. Lucienne kijkt op, denkt na. Haar ogen indringend, gefocust, nadenkend. Handen op haar schoot. ‘Och, ’t is allemaal goed’, antwoordt ze. ‘Maar allez, Lucienne, wat steekt er voor u bovenuit?’, vraagt Patrick. Lucienne prakkiseert. ‘Naar Antwerpen dan. En dan ne keer blijven slapen ook.’

Nelly (64) – die een reis naar Lourdes in ’t vooruitzicht heeft – zou nog wel eens naar Spanje willen, zegt ze. Want Lourdes is niet echt vakantie. Spanje wel. ‘Om te bruinen. En om nog een keer tussen andere mensen te zijn.’

"Het schone van reizen is dat het allemaal nieuw is. Dat ge gelukkig zijt." - Jeanne

Bij Jeanne (93) borrelen de herinneringen op. Gedistingeerde dame. Praat zacht, wikt en weegt en zoekt de juiste woorden. Italië was prachtig. ‘Een mooi, mooi land. Zoals het zuiden van Frankrijk. ‘Ideaal. Prachtig’, mijmert ze. ‘En Spanje. Daar is ’t goedkoper.’ ‘Maar gij zijt ook in Amerika geweest hè Jeanne’. Patrick stoot haar zacht tegen de elleboog. ‘Amerika?...’ Jeanne tast haar geheugen af. ‘De States. Ja, in New York, ja.’ Ze geraakt op dreef. De ene herinnering roept de andere op. ‘Het schone van reizen is dat het allemaal nieuw is. Dat ge gelukkig zijt. Egypte. Marokko: schone hotels, veel cultuur… Ik zou nog wel eens naar Frankrijk willen. Naar Zuid-Frankrijk. Schoon land. Veel cultuur.’

De Weister in Kortrijk
Cecile en Lucienne op bezoek in Texture, Kortrijk.
Texture organiseert rondleidingen voor mensen met dementie.

 

‘Lucienne, zouden we nog eens naar Rijsel gaan’, vraagt Patrick. ‘Allez, hoe heet dat restaurant weer, waar ge zo goed kunt eten.’ ‘Ja, goed eten, da’s belangrijk’, zegt Lucienne. ‘En schone winkels,’ vindt Jeanne. Zelfs Rijsel, net over de grens, is even in een andere wereld zijn. Ze pakken hun boeltje wel eens bijeen om daar naartoe te gaan, met een paar bewoners en begeleiders. Rijsel kennen ze van een vroeger leven. Daar kennen ze de weg. ‘En de koffie smaakt er altijd anders’, vindt Lucienne.

"Het is voorbij, maar het is er nog. Wat ooit vreugde gaf, geeft dat vandaag nog. Zonder kleurverlies."

Herinneringen aan Duitsland, Zwitserland, Brussel, Knokke passeren de revue. Bidden, bruinen, een koffie drinken. Winkels zien, lekker eten, cultuur ontdekken. Het is voorbij, maar het is er nog. Wat ooit vreugde gaf, geeft dat vandaag nog. Zonder kleurverlies. Praten over vakantie, is vakantie beleven. Plannen maken is vakantie beleven. Mogen fantaseren is vrij zijn.

En op reis gaan, dat kan ook gewoon naar Kortrijk zijn. Om eens te zien hoe de boord van de Leie er vandaag uitziet. Of voor een koffie. ‘Hoe heet uw stamcafé daar weer, Christiane?’, vraagt Patrick. Het komt er snel uit: ‘De Victoria.’ Of die er vandaag nog altijd is, wil Patrick weten. Zeker weten, zeker weten….

Op reis met De Weister

In gesprek met

Nelly (64), Christiane (77), Cecile (79), Lucienne (84) en Jeanne (93) wonen in De Weister, een kleinschalig woonzorgcentrum in Aalbeke. Dementiereferent Patrick Laevens prikkelde hen om over vakantie te spreken. Vakantie vroeger, en vakantie nu. Spreken over vakantie brengt die heerlijke herinneringen tot leven, spreken over vakantie is ook al een beetje vakantie beleven.

Meer lezen over vakantiepraktijken van woonzorgcentrum De Weister kan hier:
Vergeet dementie. Onthoud de mens, onthoud de verhalen.
Stapstenen op weg naar dementievriendelijk Kortrijk.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 29 april 2016 in de categorie Ouderen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |